ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 27

ซูหว่านรู้สึกอบอุ่นในใจ ยิ่งนับวันก็ยิ่งชอบพี่ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ พี่ชายคนโตของบ้านช่างพิเศษจริงๆ มักจะคอยใส่ใจความรู้สึกของน้องชายและน้องสาวด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อยู่เสมอ

บนโรงน้ำชาข้างๆ มีเด็กสาวคนหนึ่งแต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหรา รูปร่างหน้าตาหมดจดสวยสะคราญ ที่ศีรษะประดับประดาด้วยปิ่นปักผมน่ารักน่าเอ็นดู ข้างกายของนางยังมีเด็กสาวอีกสองคนที่สวมใส่เสื้อผ้าสวยงามเช่นกัน ทว่ายามนี้สายตาของนางกลับจับจ้องไปที่พี่น้องคู่หนึ่งด้านล่างที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนิทสนม

"คุณหนูกู้ ขนมร้านนี้อร่อยมากเลยนะ ชานมก็รสเลิศ เจ้าไม่ชอบหรือ”

เด็กสาวอีกสองคนที่มาด้วยกันเป็นลูกคุณหนูจากตระกูลที่มีฐานะในอำเภอ ทำการค้าขายกับบ้านตระกูลกู้ทั้งคู่

เศรษฐีตระกูลใหญ่โตก็มีสังคมของเขา กู้เย่ว์กลับมาอยู่บ้านตระกูลกู้ได้เกือบสิบวันแล้ว เพิ่งจะได้ออกมาข้างนอกเป็นครั้งแรก ได้ใช้ชีวิตหรูหรา มีคนรับใช้คอยปรนนิบัติมากมาย อยากจะมีเสื้อผ้าสวยๆ เครื่องประดับงามๆ เท่าไหร่ก็ได้ ทั้งยังมีคนคอยตามเอาใจสารพัด

หลังจากใช้ชีวิตคลุกฝุ่นในชนบทมานานจนเคยชิน เริ่มแรกก็รู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ตอนนี้นางกลับรู้สึกเพลิดเพลินกับความรู้สึกสูงส่งและได้รับการยกย่องเชิดชูเสียแล้ว

ท่านพ่อท่านแม่ดีกับนางมาก ตามใจทุกสิ่ง ราวกับต้องการชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหายไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา

แต่เมื่อครู่ ทันทีที่นางเห็นซูจิ่งผู้เป็นพี่ชายอยู่กับเด็กสาวหน้าตาสะสวย ยิ้มหวานชื่นมื่นอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนม นางก็รู้สึกขุ่นเคืองใจขึ้นมา แววตาที่อ่อนโยนและการลูบศีรษะอย่างเอ็นดูนั้น เมื่อก่อนเคยเป็นของนางแท้ๆ นี่นางเพิ่งจากมาไม่กี่วัน เด็กสาวคนนี้ก็เอาชนะใจพี่ใหญ่ได้แล้วหรือ

ซูหว่านคนนี้ ใช้ชีวิตที่เป็นของตน และสุขสบายแทนตนมาตั้งนาน ตอนนี้ยังจะมาแย่งความรักจากพี่ชายของตนอีกหรือ

ดูเหมือนว่านางคงต้องหาโอกาสกลับไปสักหน่อย ถึงแม้ว่าท่านแม่จะต่อต้านบ้านตระกูลซูมาก แต่อย่างไรที่นั่นก็เป็นบ้านที่นางเติบโตมา พี่ชายทุกคนมีความหมายกับนางมาก เมื่อเห็นพวกเขาสนิทสนมกันแบบนี้ ในใจก็อดรู้สึกเศร้าไม่ได้

"อากาศร้อนมาก เลยไม่ค่อยอยากอาหาร พวกเจ้าทานกันเถอะ เดี๋ยวพวกเราค่อยไปเดินเล่นกันต่อนะ!"

นางพยายามเลียนแบบท่าทางและน้ำเสียงของบรรดาคุณหนู พูดช้าๆ นุ่มนวล และยิ้มน้อยๆ อย่างสงวนท่าที

……

ซูหว่านใช้เงินไปเกือบหนึ่งตำลึง ทำให้นางรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย ในวันที่ขัดสนเช่นนี้ ทุกการใช้จ่ายต้องคิดหน้าคิดหลัง แต่แล้วที่ตลาด นางก็เจอะเข้ากับแผงขายพุทรา ซึ่งเป็นพุทราจากสวนหลังบ้านของพวกเขา ปลอดภัยไร้สารเคมีปรุงแต่ง จึงซื้อมาลองเล็กน้อย

นางจ่ายไปห้าอีแปะ ได้มาประมาณยี่สิบผล กะว่าจะเอามาชิมรสหวานให้ชื่นใจ

เมื่อกลับถึงบ้าน ซูหว่านก็แบ่งซาลาเปาให้พี่ชายทุกคน ซูอวิ๋นคืนเงินให้นางมาสิบอีแปะ เนื่องจากค่าทำแม่พิมพ์สามชิ้น ช่างไม้คิดราคาเพียงยี่สิบอีแปะเท่านั้น อีกทั้งแม่พิมพ์ก็มีขนาดไม่ใหญ่มาก พรุ่งนี้ช่วงบ่ายก็น่าจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ซาลาเปาทั้งหมดมีแปดลูก ซูหว่านแบ่งให้ทุกคนคนละลูกแล้ว ก็ยังเหลืออีกสองลูก นางจึงแบ่งให้พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนที่ห้าเพิ่มอีกคนละลูก

"พี่ใหญ่กับพี่ห้าไปเก็บเห็ดมาเหนื่อย ให้พวกเขากินอีกคนละลูกแล้วกัน!"

ซูจิ่งไม่ได้ปฏิเสธ ถ้าเป็นปกติเขาคงจะยกให้คนอื่น แต่ก็เกรงว่าซูหว่านจะไม่พอใจ