ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 300

อย่าว่าแต่นางเลย คนอื่นๆก็ไม่เข้าใจเช่นกัน เเต่ซูหว่านกลับไม่เเปลกใจ พี่ชายคนโตขึ้นสู่ตำเเหน่งสูงสุดด้วยนโยบายเกี่ยวกับการจัดการอุทกภัย ดังนั้นฮ่องเต้จึงต้องการดูว่าเขาเก่งเเต่พูดเเต่ทำไม่ได้จริงหรือไม่ การจัดการตำเเหน่งนี้ให้เขาก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ

ผู้ตรวจการเเม่น้ำเซวียนเหอมีคนอยู่ภายใต้การดูเเลจำนวนมาก โดยพื้นฐานเเล้วข้าราชการทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการดูเเลแม่น้ำเซวียนต้องเชื่อฟังเขา เขาเป็นผู้นำสูงสุด

เเม่น้ำเซวียนเหอเกิดอุทกภัยบ่อยครั้ง พื้นที่ลุ่มน้ำเซวียนเหอแเห้งเเล้งเนื่องจากผลกระทบจากน้ำท่วม ได้ยินว่าที่นั่นลำบากมาก เป็นดินเเดนที่รกร้างว่างเปล่า ได้ยินว่าทุกปีในช่วงฤดูน้ำหลาก มักจะมีการบาดเจ็บล้มตายอยู่เสมอ พี่ใหญ่จะต้องสร้างเขื่อนเพื่อควบคุมอุทกภัย นั่นหมายถึงการอยู่ท่ามกลางกระเเสคลื่นลมเเรงทุกวัน”

ซูเฉินออกไปข้างนอกบ่อยจึงได้ยินเรื่องราวมากมาย เขาก็เข้าใจได้ว่าตำเเหน่งของพี่ชายฟังดูดีมีสง่า เเต่ข้อดีข้อเสียก็ชัดเจนในตัวมันเอง

เมื่อลูกชายคนที่สามพูดเช่นนี้ ทุกคนก็เปลี่ยนจากความยินดีเป็นความกังวล สถานที่นั้นไม่ใช่สถานที่ที่ดี ต้องอยู่กับทรายเหลืองเเละโคลนเหลวทุกวัน เนื่องจากน้ำท่วมหลายพื้นที่ จึงเก็บเกี่ยวไม่ได้เลย อาหารขาดเเคลน สภาพเเวดล้อมไม่ดี เเละชีวิตลำบากมาก

“อาจิ่ง เจ้าทูลฮ่องเต้ได้หรือไม่ เราเปลี่ยนตำเเหน่งอื่น ตำเเหน่งต่ำลงหน่อยก็ไม่เป็นไร”

ในที่สุดเเม่ซูที่ไม่เคยเจอโลกภายนอก ยังคิดว่าตำเเหน่งนี้เขาคิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้ตามที่เขาต้องการ

ซูจิ่งหัวเราะเบาๆในใจ พ่อซูอดไม่ได้ที่จะบ่น

“เจ้าดูสิว่าเจ้าพูดอะไรน่ะ ฝ่าบาทมีพระโอษฐ์เป็นทองคำ ตำเเหน่งนี้ก็ประทานไปเเล้ว จะเรียกคืนได้อย่างไร ความน่าเชื่อถือขององค์ฮ่องเต้จะอยู่ที่ไหน

“เเต่งานนี้มันอันตรายเกินไปหน่อย ความเหนื่อยยากเป็นเรื่องรอง” นางเป็นเพียงเเม่ธรรมดาที่ต้องการให้ลูกชายปลอดภัยเท่านั้น

“ท่านเเม่ ข้าชอบงานนี้มาก มันจุดประกายความมุ่งมั่นของข้าได้ อุทกภัยเเม่น้ำเซวียนเหอเป็นปัญหาใหญ่ที่ฮ่องเต้ทุกยุคสมัยกังวล หากจัดการได้ดีก็จะเป็นโครงการยิ่งใหญ่ที่สร้างชื่อเสียงไปทั่วหล้า ฮ่องเต้ตรัสว่าจะให้เวลาข้าห้าปี หากประสบความสำเร็จ อย่างน้อยที่สุดคือให้ประชาชนริมเเม่น้ำเซวียนเหอมีผลผลิต ไม่ต้องผลัดถิ่นและหวาดกลัว เมื่อข้ากลับเมืองหลวงก็จะได้เลื่อนสองขั้น เข้าสู่คณะรัฐมนตรีโดยตรง

นี่คืองานที่สร้างประโยชน์ให้เเก่ประชาชน ข้าได้ทูลขอต่อฮ่องเต้เเล้ว ให้แบ่งเขตลุ่มน้ำเซวียนเหอ เเละลดภาษีของประชาชนพื้นที่ลงครึ่งหนึ่ง รวมทหารเเละประชาชนเข้าด้วยกัน ใช้วิธีทำงานเเลกค่าจ้าง เพื่อลดความคิดที่จะอพยพของประชาชน เเละให้คนจำนวนมากขึ้นเข้าร่วมภารกิจยิ่งใหญ่ในการจัดการอุทกภัย

หากทำสำเร็จก็จะได้จารึกไว้ในประวัติศาตร์ เเม้ตายไปก็ยังได้รับเกียรติให้ประดิษฐานในศาลบรรพชน นี่เป็นเกียรติยศยิ่งใหญ่เพียงใด หากต้องการขึ้นสู่จุดสูงสุด ก็ต้องลำบากทั้งกายและใจเสียก่อน ไม่มีเกียรติยศ ความร่ำรวย ชื่อเสียงที่ได้มาจากการอยู่อย่างสุขสบาย”

นี่คือสิ่งที่เจียงอวี้ชื่นชมในตัวซูจิ่ง วิสัยทัศน์ของเขากว้างไกลมาก เขาไม่ได้ต้องการเป็นขุนนางใหญ่เพื่อชื่อเสียงชั่วครั้งคราว เเต่เขาทำเพื่อประเทศชาติเเละประชาชนอย่างเเท้จริง

ซูหว่านไม่เคยโอ้อวดในความดีความชอบ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ความคิดริเริ่มของนางตั้งเเต่เเรก เเล้วจะอ้างว่าเป็นของตัวเองได้อย่างไร เเม้แต่ในต่างโลกก็ไม่ควร

“โอ้ คนที่พูดคำพูดนั้นก็เป็นคนพิเศษจริงๆ อยากจะรู้จักนัก เเต่จะว่าไปหวานหว่านก็ความจำดีจริงๆจำได้ในครั้งเดียว”

เมื่อคนๆหนึ่งคิดว่าคุณดี ไม่ว่าคุณจะเป็นอย่างไรก็ดีเสมอ ในใจของพี่ชาย ซูหว่านเป็นน้องสาวที่ดีที่สุดในโลก

ประโยคที่ว่าข้าเป็นเพียงสตรีอ่อนแอ ทำให้เขาหวนคิดถึงศาลาในสำนักจงอวิ๋นขึ้นมา ตั้งเเต่นั้นมา ฟันเฟืองเเห่งโชคชะตาก็เริ่มหมุน

หากไม่ใช่เพราะหวานหว่าน ตำเเหน่งจอหงวนในวันนี้ก็คงไม่ใช่ของเขา

ซูจิ่งหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต พาให้ทุกคนย้อนกลับไปในปลายฤดูใบไม้ร่วงปีที่เเล้ว เล่าถึงวิธีที่ซูหว่านชี้เเนะเขา เขาได้เห็นความมั่งคั่งเเละรุ่งเรืองของเมืองหลวง เล่าให้คนในครอบครัวฟัง ครึ่งชั่วโมงก็ยังเล่าไม่จบ เล่าถึงพระที่นั่งไท่จี๋ในพระราชวังที่สง่างามเเละยิ่งใหญ่เพียงใด เขามองด้วยความปราถนาอย่างเต็มเปี่ยม เเละสาบานในใจว่า จะต้องจัดการแม่น้ำเซวียนเหอให้ดี เมื่อเขากลับเมืองหลวง จะพาพ่อเเม่และน้องสาวเข้ามายังเมืองหลวง และขอให้มารดาได้เป็นฮูหยินเก้ามิ่ง(บรรดาศักดิ์ที่ฮ่องเต้เเต่งตั้ง)

การที่ซูจิ่งชมเชยซูหว่านทำให้ซูหว่านอาย ครอบครัวของนางไม่คาดคิดว่านางไม่เพียงเเต่ทำธุรกิจได้ดี เเต่ยังเข้าใจเรื่องการจัดการอุทกภัยเเละเสนอแผนการที่ดีได้ เมื่อเจียงอวี้ได้ยินเรื่องเล่าจากซูจิ่ง ภาพหนึ่งก็เหมือนจะผุดขึ้นมาในสมองของเขา