ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 299

รายละเอียดเล็กๆน้อยๆนี่เเหล่ะที่ทำให้ซูหว่านประทับใจที่สุด ซูหว่านไม่ต้องกลัวเลยว่าจะถูกล่วงเกิน

เส้นทางกลับคฤหาสน์นั้นไกล เเต่ผู้คนกลับมากมายขนาดนี้ หากเดินช้าๆไม่รู้ว่าจะต้องเดินไปถึงเมื่อไรถึงจะถึงจุดหมาย

ซูหว่านเหลือบมองดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะเที่ยงวัน หน้าผากของนางก็เริ่มมีเหงื่อซึมบางๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เมื่อคนในครอบครัวซูทยอยกลับถึงบ้านก็เลยมื้อกลางวันไปเเล้ว แต่โชคดีที่บ้านมีเเม่ครัว พวกเขาก็สั่งให้เตรียมอาหารไว้พร้อมเเล้ว

ซูจิ่งก็มาถึงเเล้วเช่นกัน เขาเชิญขุนนางหลายท่านเข้าไปรับประทานอาหารด้วยกัน ด้วยความปรารถนาดีของจอหงวนจะปฏิเสธได้อย่างไร ขุนนางหลายท่านจึงอยู่รับประทานอาหารด้วยกันหนึ่งมื้อ

ซูจิ่งเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยเเละเปื้อนฝุ่น พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะรั้งเขาดื่มมากนัก เพียงเเต่บอกให้เขาพักผ่อนให้ดีๆหลายวัน กองอารักขาที่ราชสำนักจัดเตรียมไว้ก็ได้ทยอยถูกจัดให้ไปพักที่สถานีข้าราชการ ซูจิ่งมีเวลาหนึ่งเดือนที่จะได้อยู่รวมกับครอบครัวที่บ้าน หลังจากหนึ่งเดือนเขาจะต้องเข้ารับตำเเหน่ง ส่วนเขาได้รับมอบหมายให้ดำรงตำแหน่งอะไรนั้น คนในครอบครัวซูยังไม่รู้

ขุนนางหลายท่านได้ร่วมดื่มกับเขาเล็กน้อย เเละยังนัดหมายกันว่า วันหน้าค่อยมาพบกันใหม่ จะไม่กลับจนกว่าจะเมาไม่รู้เรื่อง

ป้ายไม้เคลือบทองคำที่เขียนชื่อจอหงวนด้วยลายพระหัตถ์ฮ่องเต้ ถูกเเขวนไว้เหนือตำเเหน่งประธานในห้องโถงใหญ่ นั่นคือสัญลักษณ์เเห่งเกียรติยศ ในอนาคตเเขกทุกคนจะสัมผัสได้ถึงพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ที่ครอบครัวซูได้รับ

ของรางวัลสองคันรถนั้น ซูหว่านได้ตรวจสอบเเละนำเข้าห้องเก็บของ หลังจากจัดการจนวุนวายอยู่สักพัก ก็เป็นเวลาพลบค่ำเเล้ว

ของรางวัลที่มาจากวังหลวง ล้วนเป็นของชั้นยอด หายากเเม้ในหมู่ประชาชนทั่วไป ทั้งทองคำห้าร้อยตำลึง บวกกับจวนจอหงวนในเมืองหลวงหนึ่งหลัง เครื่องเพชรพลอยบรรจุมาหนึ่งลัง ผ้าไหมเเละเเพรพรรณงดงามวิจิตร เครื่องประดับหยกเเละหยกเขียวเเต่ละชิ้นก็ยิ่งงามกว่าชิ้นก่อนหน้า

ซูจิ่งเพิ่งเข้าเฝ้าฮ่องเต้ในวังหลวง ถึงบ้านยังไม่ทันถึงครึ่งชั่วยาม เหล่าขุนนางเเละผู้มียศศักดิ์ในเมืองหลวงก็ได้ยินข่าวก็มาทันที พร้อมนำเงินทองเเละเครื่องเพชรพลอยต่างๆมามอบให้เขา ล้วนเป็นการเเสดงความยินดีและประจบประเเจง เมื่อไม่มีที่เก็บ เขาจึงนำกลับมาทั้งหมด

ซูจิ่งยังไม่ทันได้พักผ่อน หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วก็มารวมตัวกับครอบครัวในห้องโถงใหญ่ การซักถามสารทุกข์สุกดิบจากคนในบ้านเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

เจียงอวี้ก็อยู่ที่นั่นด้วย ซูจิ่งขอบคุณเขาที่ช่วยหาคนดูเเลในเมืองหลวง ทำให้เขาลดปัญหาไปได้มาก ได้รับความสะดวกสบายไม่น้อย เเละยังหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดหลายอย่าง

ตอนเเรกที่เพิ่งมาถึงเมืองหลวง ก็ไม่รู้ราคาข้าวของในเมืองหลวง มารู้ภายหลังว่า บ้านที่เจียงอวี้ให้เช่านั้น หากคิดเป็นค่าเช่ารายเดือน อาจจะตกเดือนละร้อยตำลึงเลยทีเดียว

บ่าวรับใช้ผู้สูงอายุในลานบ้านก็ดูเเลเขาอย่างดีเยี่ยม ทั้งเสื้อผ้าอาหาร ที่พัก การเดินทาง ล้วนเป็นเขาที่จัดการด้วยตนเอง

เขาตรงไปค้อมตัวทำความเคารพเเบบสุภาพบุรุษด้วยความเคารพสูงสุด เจียงอวี้รีบยืนขึ้นเเละพยุงเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน