ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 307

“ท่านต้องการคำอธิบายอันใด ข้าอธิบายให้เจ้าฟังสักหน่อยจะเป็นไรไป?” ซูหว่านยอมอ่อนข้อแล้ว นางยอมจำนนโดยสิ้นเชิง ว่ากันตามตรงคือนางมิอาจทานทนต่อเสน่ห์เย้ายวนนี้ได้เลย

เจียงอวี้เห็นว่ากระต่ายน้อยติดกับแล้ว จึงพยายามสุดกำลังที่จะสะกดรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก เขากระแอมไอ แสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วเอ่ยถามว่า

“เช่นนั้น เหตุใดเจ้าจึงจูบข้า?”

ที่กล้าเอ่ยถามออกมาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาเช่นนี้ได้ นอกจากเจียงอวี้แล้วคงไม่มีผู้ใดอีก ช่างหน้าหนาเสียจริง มิใช่ว่าคนโบราณล้วนไร้เดียงสาในเรื่องรักใคร่หรอกหรือ?

หรือว่าซูหว่านจะพบกับคนโบราณจอมปลอมกัน?

“ก็แค่อยากจูบ จะมีเหตุผลอื่นใดอีกเล่า?”

ซูหว่านรู้คำตอบที่เขาต้องการอยู่แก่ใจ แต่นางไม่คิดจะเอ่ยออกไป นางเพียงแค่ต้องการหยอกล้อเขาเท่านั้น

“ที่แท้แค่นึกอยากก็ทำได้ เช่นนั้นตอนนี้ข้าก็อยากจะ...” เจียงอวี้ยังกล่าวไม่ทันจบ ก็ถูกปิดปากไว้อีกครา

“เหตุใดท่านจึงไร้ยางอายเช่นนี้?” ซูหว่านกัดฟันกล่าวอย่างขุ่นเคือง แต่ในใจกลับลิงโลดอย่างห้ามไม่อยู่

“ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ จึงหาว่าข้าไร้ยางอาย?” เจียงอวี้เพียงยักไหล่ ซูหว่านจนปัญญาที่จะรับมือเขาโดยสิ้นเชิง

นางสูดลมหายใจเข้าลึก จ้องมองเจียงอวี้อย่างจริงจังแล้วกล่าวว่า

“ที่ข้าจูบท่าน ก็เพราะข้าต้องตาต้องใจท่านแล้ว ใครใช้ให้ท่านเกิดมามีรูปโฉมงดงามเล่า ท่านว่าใช่หรือไม่?” นางใช้นิ้วเรียวเชยคางของเขาขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้

ชั่วขณะนั้น เจียงอวี้ถึงกับกลั้นหายใจ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นใบหูของเขาเริ่มแดงระเรื่อ ซูหว่านก็คิดในใจว่า เจ้าหนุ่มน้อย ข้าจะยั่วให้ท่านคลั่งไปเลย

เขายื่นมือไปรวบข้อมือของนางไว้ ในแววตาคล้ายมีประกายไฟเล็ก ๆ ลุกโชนขึ้น เมื่อใบหน้าของนางอยู่ห่างจากเขาเพียงเล็กน้อย ซูหว่านก็หยุดแล้วค่อย ๆ หลับตาลง ในวินาทีนั้น เจียงอวี้ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะจุมพิตนาง ทว่าเหตุผลในใจร้องบอกว่าเขามิอาจทำเช่นนี้ได้

ซูหว่านยังเด็กนัก หากเขาทำเช่นนี้ลงไป คงรู้สึกผิดบาปไปชั่วชีวิต

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงอีกครั้ง ก่อนจะใช้แรงเพียงเล็กน้อยดึงนางให้ล้มลงในอ้อมอก มือข้างหนึ่งกำหมัดไว้อย่างสำรวม เพียงใช้แขนโอบกอดนางไว้จากด้านหลังอย่างแผ่วเบา ไม่มีการล่วงเกินแม้แต่น้อย

ในชั่วพริบตานั้น ทุกสัมผัสของซูหว่านถูกครอบงำด้วยกลิ่นอายจากกายเขาจนหมดสิ้น กวางน้อยในใจนางแทบจะวิ่งชนจนสิ้นใจตายอยู่แล้ว

“เจ้ารีบโตขึ้นได้หรือไม่?”

ซูหว่านตัวแข็งทื่อ ขอบตารู้สึกร้อนผ่าว แต่หัวใจกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข

เจียงอวี้ชอบนางมากจริง ๆ เขาจึงได้อดทนอดกลั้นถึงเพียงนี้ หากนางยังไม่เข้าใจอีก ก็คงเป็นคนโง่เต็มทีแล้ว

เปี่ยมด้วยรัก แต่ยั้งใจไว้ด้วยจารีต เขารู้สึกว่านางยังเด็ก จึงพยายามข่มใจอย่างที่สุด ไม่คิดจะล่วงเกินนาง มิเช่นนั้นตัวเขาเองก็จะรู้สึกผิดบาป

ซูหว่านขยับตัวเข้าไปโอบรอบลำคอของเขา วางคางลงบนบ่ากว้าง

“ข้ายินดีที่จะรอ ไม่ว่านานเพียงใดก็ไม่เป็นไร”

เพียงแค่สามสี่ปีเท่านั้น เจียงอวี้มีหรือจะรอไม่ได้?

เพียงแต่กลัวว่าระหว่างนี้ ในใจของนางจะมีที่ให้บุรุษอื่น เพราะเขาไม่อาจอยู่เคียงข้างนางได้ตลอดเวลา

ซูหว่านเพียงรู้สึกว่า เจ้าหมอนี่พอเอ่ยคำหวานซึ้งขึ้นมา ก็ช่างดูเข้าทีอยู่ไม่น้อย

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น นางก็มีเรื่องหนึ่งที่อดไม่ได้ต้องท้วงติง

“อันที่จริง โจ๊กที่ท่านต้มให้ข้าคราวก่อนหวานจนเกินไป หวานเสียจนข้าแทบจะสำลัก”

วันนั้นนางกับเจียงอวี้ผิดใจกัน นางได้ระบายคำถามในใจออกไปจนหมดสิ้น จากนั้นก็ยังดึงดันดื่มโจ๊กชามนั้นจนหมด ทั้งที่ต้องขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา

เจ้าคนผู้นี้คงจะใส่น้ำตาลแทนน้ำไปแล้วกระมัง ทำเอานางเลี่ยนจนแทบรับไม่ไหว ปริมาณน้ำตาลเกินขนาดไปมากโข

“หา?”

เรื่องนี้ทำให้เจียงอวี้ถึงกับตั้งตัวไม่ทัน ในตอนแรกเขายังไม่อยากจะเชื่อ แต่ในไม่ช้าสีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นความลำบากใจ

ในคืนนั้น ซูหว่านเมามาย เขาคิดว่าหากได้ดื่มโจ๊กหวานรสอ่อน ๆ ในตอนเช้าคงจะรู้สึกดีขึ้นมาก เขาจึงเกิดความคิดที่จะลงมือเข้าครัวเป็นครั้งแรกในชีวิต