ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 307

“ท่านต้องการคำอธิบายอันใด ข้าอธิบายให้เจ้าฟังสักหน่อยจะเป็นไรไป?” ซูหว่านยอมอ่อนข้อแล้ว นางยอมจำนนโดยสิ้นเชิง ว่ากันตามตรงคือนางมิอาจทานทนต่อเสน่ห์เย้ายวนนี้ได้เลย

เจียงอวี้เห็นว่ากระต่ายน้อยติดกับแล้ว จึงพยายามสุดกำลังที่จะสะกดรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก เขากระแอมไอ แสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วเอ่ยถามว่า

“เช่นนั้น เหตุใดเจ้าจึงจูบข้า?”

ที่กล้าเอ่ยถามออกมาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาเช่นนี้ได้ นอกจากเจียงอวี้แล้วคงไม่มีผู้ใดอีก ช่างหน้าหนาเสียจริง มิใช่ว่าคนโบราณล้วนไร้เดียงสาในเรื่องรักใคร่หรอกหรือ?

หรือว่าซูหว่านจะพบกับคนโบราณจอมปลอมกัน?

“ก็แค่อยากจูบ จะมีเหตุผลอื่นใดอีกเล่า?”

ซูหว่านรู้คำตอบที่เขาต้องการอยู่แก่ใจ แต่นางไม่คิดจะเอ่ยออกไป นางเพียงแค่ต้องการหยอกล้อเขาเท่านั้น

“ที่แท้แค่นึกอยากก็ทำได้ เช่นนั้นตอนนี้ข้าก็อยากจะ...” เจียงอวี้ยังกล่าวไม่ทันจบ ก็ถูกปิดปากไว้อีกครา

“เหตุใดท่านจึงไร้ยางอายเช่นนี้?” ซูหว่านกัดฟันกล่าวอย่างขุ่นเคือง แต่ในใจกลับลิงโลดอย่างห้ามไม่อยู่

“ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ จึงหาว่าข้าไร้ยางอาย?” เจียงอวี้เพียงยักไหล่ ซูหว่านจนปัญญาที่จะรับมือเขาโดยสิ้นเชิง

นางสูดลมหายใจเข้าลึก จ้องมองเจียงอวี้อย่างจริงจังแล้วกล่าวว่า

“ที่ข้าจูบท่าน ก็เพราะข้าต้องตาต้องใจท่านแล้ว ใครใช้ให้ท่านเกิดมามีรูปโฉมงดงามเล่า ท่านว่าใช่หรือไม่?” นางใช้นิ้วเรียวเชยคางของเขาขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้

ชั่วขณะนั้น เจียงอวี้ถึงกับกลั้นหายใจ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นใบหูของเขาเริ่มแดงระเรื่อ ซูหว่านก็คิดในใจว่า เจ้าหนุ่มน้อย ข้าจะยั่วให้ท่านคลั่งไปเลย

เขายื่นมือไปรวบข้อมือของนางไว้ ในแววตาคล้ายมีประกายไฟเล็ก ๆ ลุกโชนขึ้น เมื่อใบหน้าของนางอยู่ห่างจากเขาเพียงเล็กน้อย ซูหว่านก็หยุดแล้วค่อย ๆ หลับตาลง ในวินาทีนั้น เจียงอวี้ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะจุมพิตนาง ทว่าเหตุผลในใจร้องบอกว่าเขามิอาจทำเช่นนี้ได้

ซูหว่านยังเด็กนัก หากเขาทำเช่นนี้ลงไป คงรู้สึกผิดบาปไปชั่วชีวิต

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงอีกครั้ง ก่อนจะใช้แรงเพียงเล็กน้อยดึงนางให้ล้มลงในอ้อมอก มือข้างหนึ่งกำหมัดไว้อย่างสำรวม เพียงใช้แขนโอบกอดนางไว้จากด้านหลังอย่างแผ่วเบา ไม่มีการล่วงเกินแม้แต่น้อย

ในชั่วพริบตานั้น ทุกสัมผัสของซูหว่านถูกครอบงำด้วยกลิ่นอายจากกายเขาจนหมดสิ้น กวางน้อยในใจนางแทบจะวิ่งชนจนสิ้นใจตายอยู่แล้ว

“เจ้ารีบโตขึ้นได้หรือไม่?”

ซูหว่านตัวแข็งทื่อ ขอบตารู้สึกร้อนผ่าว แต่หัวใจกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข

เจียงอวี้ชอบนางมากจริง ๆ เขาจึงได้อดทนอดกลั้นถึงเพียงนี้ หากนางยังไม่เข้าใจอีก ก็คงเป็นคนโง่เต็มทีแล้ว

เปี่ยมด้วยรัก แต่ยั้งใจไว้ด้วยจารีต เขารู้สึกว่านางยังเด็ก จึงพยายามข่มใจอย่างที่สุด ไม่คิดจะล่วงเกินนาง มิเช่นนั้นตัวเขาเองก็จะรู้สึกผิดบาป

ซูหว่านขยับตัวเข้าไปโอบรอบลำคอของเขา วางคางลงบนบ่ากว้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน