ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 317

ตอนนี้เขาเป็นองครักษ์ของนายน้อยเเล้ว หากเขามีโอกาสแบบนี้ เขาก็คงเลือกไปออกรบอย่างไม่ลังเลเช่นกัน

“ถ้าเจ้ายังไม่พอ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสู้ต่อก็ได้ เรายังมีเวลาอีกวันกับคืนหนึ่ง”

ซูเฉินก็ดื่มน้ำซุปถั่วเขียวไปหนึ่งชาม ตอนนี้หน้าผากของเขามีรอยเเดงจากการกระเเทก ดูเหมือนจะถลอกเล็กน้อยเเละบวมขึ้น เขายิ้มเห็นฟันขาวซี่ใหญ่ ดูซื่อๆ

ซูหว่านรีบหายาหม่องมาทาให้เขา

เฟิงอิ่งได้ยินท่าทางของเขา ก็คิดในใจว่าเจ้านี่จะทรมานเขาให้ตายหรือไง เขารีบโบกมือปฏิเสธ

“ฝีมือของพี่สามซูข้าน้อมรับด้วยความเต็มใจ หากจะประลองกับท่าน ก็คงเหมือนเมื่อครู่นี้ พอประมาณก็พอเเล้ว หากจะสู้กันทั้งวันทั้งคืน ข้าคงโดนท่านรังเเกจนตายแน่ ข้าต้องคิดสั้นขนาดไหนถึงจะหาเรื่องไปโดนซ้อม”

เฟิงอิ่งเป็นคนตรงไปตรงมา พูดจาฉะฉาน มีอะไรก็พูดอย่างนั้น

“เป็นไปได้ยังไงกัน ก็เจ้าพูดเองนี่ว่าพอประมาณเท่านั้น” ซูเฉินเกาหัวอย่างเขินๆ

“เเต่ว่าข้าก็สงสัยนะว่า หากเจ้ากับนายน้อยของพวกเราสู้กัน ใครจะเป็นฝ่ายเหนือกว่า

เฟิงอิ่งลองจินตนาการดู วิทยายุทธ์ของนายน้อยนั้นท่านเจ้าสำนักเป็นผู้สอนเอง ปรมาจารยเจียงก็เป็นศิษย์ของท่านเจ้าสำนัก ส่วนพี่สามซูผู้นี้ก็เป้นศิษย์เพียงคนเดียวของปรมาจารย์เจียง นับเเล้วพวกเขาก็มาจากสำนักเดียวกัน

เเต่ฝีมือของนายน้อยในสำนักเฟิงเยว่ถือว่าอยู่ในอันดับต้นๆ ไม่รู้ว่าสองคนนี้สู้กันใครจะเก่งกว่ากัน

พอพูดถึงเรื่องนี้ ซูหว่านก็สงสัยเช่นกัน นางก็อยากรู้ว่าเจียงอวี้กับพี่สามใครจะเก่งกว่ากัน

“เคยประลองครั้งหนึ่ง ถือว่าเสมอกันนะ ตอนนั้นอาอวี้เพิ่งจะฟื้นจากอาการป่วยได้ไม่นาน พลังภายในยังไม่มั่นคง ข้าถือว่าได้เปรียบ หากตอนนี้ประลองกันอีกครั้ง ข้าคงสู้เขาไม่ได้เเล้ว”

ซูเฉินเป็นคนซื่อสัตย์ เขาไม่คิดว่าการสู้คนอื่นไม่ได้เป็นเรื่องน่าอับอายอะไร ดังนั้นจึงพูดออกมาโดยไม่รู้สึกหนักใจ

“มีเรื่องเเบบนี้ด้วยหรือ ทำไมไม่เรียกข้าไปดูด้วย” เฟิงอิ่งตบต้นขา รู้สึกเหมือนพลาดอะไรสำคัญไป

“นั้นตอนอยู่ที่หุบเขาซานหยาง ข้ายังไม่รู้จักเจ้าเลยนี่นา!”

ซูเฉินอธิบาย ตอนนั้นเจียงอวี้ยังพักฟื้นร่างกายอยู่ที่บ้านพวกเขา เเต่ร่างกายยังไม่หายดีนัก

เรื่องนี้ซูหว่านก็ไม่รู้มาก่อน ที่เเท้พวกเขาแอบไปประชุมเล่นกันลับหลัง เเถมยังประลองกันอีกด้วย

เมืองเซียงโจวในคืนนี้ ไม่รู้บ้านไหนมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น ถึงได้จุดดอกไม้ไฟอย่างไม่เคยมีมาก่อนในเวลาที่ไม่ใช่เทศกาล

หลังจากเล่นจนเหนื่อยเเละกลับถึงบ้าน ซูหว่านกับซูเฉินก็พาเเม่ซูกลับห้องพักผ่อน

พรุงนี้เช้าซูเฉินจะต้องไปรายงานตัวที่ค่ายทหารใหม่ เขายังไม่ได้จัดของอะไรเลย ซูหว่านจึงช่วยเขาจัดของ เเละยังมีของบางอย่างให้เขาด้วย

นางนำห่อผ้าสองห่อมาให้ซูเฉิน

“นี่คืออะไร” ซูเฉินถามอย่างสงสัย

ซูหว่านวางห่อผ้าลงบนโต๊ะเเล้วคลี่ออก

“ข้างในนี้มีสนับเข่า ฤดูใบไม้ร่วงที่ดินเเดนทางเหนือได้ข่าวว่าอากาศหนาวมาก ฤดูหนาวยังมีหิมะตก ไปค่ายทหารไม่เหมือนอยู่บ้าน ท่านต้องดูเเลตัวเองให้ดี เอาของพวกนี้ไปด้วยรับรองว่าได้ใช้เเน่ๆ อีกอย่างคือในนี้มีรองเท้าบู้ทสองคู่ การเดินทัพทำศึกมันลำบากมาก การไปครั้งนี้ไกลเป็นพันลี้ ต้องมีรองเท้าที่สบายเเละทนทานสองคู่ แบบนี้ท่านจะได้สบายขึ้นมาก

อีกอย่างนะ ข้าคิดว่าท่านอาจจะเอาของไปเยอะไม่ได้ ข้าก็เลยเตรียมยาห้ามเลือดมาให้หลายขวด มีทั้งยาเม็ดสำหรับกินเเละยาสำหรับทาภายนอก พวกนี้จำเป็นมาก ถ้าท่านบาดเจ็บก็ใช้ได้เลย แล้วก็มีตั๋วเงินสองร้อยตำลึง ข้าเย็บซ่อนไว้ในสนับเข่าเเล้วนะ ท่านอย่าได้เเสดงความร่ำรวยออกมาเป็นอันขาดถ้าไม่จำเป็นจริงๆ คนในค่ายทหารมีเยอะ ผู้คนก็ซับซ้อน กลัวจะมีคนโลภเเทงข้างหลังท่านได้ เเล้วก็…”

ในตอนนี้ ซูหว่านเหมือนเเม่เเก่ขี้บ่นที่กำลังพร่ำสอนซูเฉินไม่หยุดหย่อน