ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 342

ทางด้านซูหว่าน หลังจากเข้าร่วมพิธีเปิดสาขาใหม่ของอวี้เหยียนถังที่ซู่โจวแล้ว สามวันแรกก็ยังคงมีการจัดกิจกรรม โดยได้เตรียมชุดของขวัญหกหกมงคลไว้หนึ่งพันชุดเช่นเดียวกัน

แน่นอนว่า จำนวนผู้คนที่มาในวันเปิดร้านนั้นเทียบไม่ได้เลยกับเมื่อครั้งที่เปิดอวี้เหยียนถังที่เซียงโจว เหตุผลหลักเป็นเพราะชาวบ้านส่วนใหญ่ในซู่โจวยังไม่รู้จักสบู่นมแพะ จึงต้องใช้เวลาในการค่อย ๆ ทำความรู้จักและยอมรับ

เมื่อผ่านพ้นช่วงสามวันแรกอันแสนวุ่นวายไปแล้ว ซูหว่านเห็นว่าลวี่อวิ้นสามารถรับมือกับทุกอย่างได้อย่างคล่องแคล่ว นางจึงวางใจเดินทางต่อไปยังเหยี่ยนโจวได้

ในปีหน้า ยังมีเมืองจี้โจว เฟิ่งโจว และหมิ่นโจว รอให้นางไปเปิดสาขาใหม่อยู่ แต่เกรงว่าปีนี้คงจะไม่ทันแล้ว หากสามารถเปิดสาขาในหัวเมืองเหล่านี้ได้ทั้งหมด ก็ถือว่าเจาะตลาดเจียงหนานได้สำเร็จแล้ว

หลังจากนั้นก็คือตลาดภาคกลางที่มีจงโจวเป็นศูนย์กลาง และตลาดภาคตะวันออกที่มีเมืองหลวงเป็นศูนย์กลาง หนทางยังอีกยาวไกลและเต็มไปด้วยอุปสรรค ซูหว่านยังคงต้องมุ่งมั่นบุกเบิกต่อไป เส้นทางนี้ทั้งขรุขระและยาวนาน ยังมีเรื่องราวอีกมากมายให้นางต้องจัดการ

ระหว่างที่ซูหว่านอยู่ที่ซู่โจวเป็นเวลาหนึ่งเดือน นางได้รับข่าวจากจดหมายที่คนคุ้มกันนำมาให้ จึงได้ทราบว่าเรื่องราวของจวนหนิงหย่วนป๋อได้คลี่คลายลงแล้ว และหนิงจื้อเชียนกำลังจะสมรสกับคุณหนูของจวนซุ่นอี้ป๋อแห่งซู่โจว

แต่น่าเสียดายที่นางคงไม่มีโอกาสไปร่วมพิธีมงคลสมรสของพวกเขาในเดือนหน้าได้ เพราะบัดนี้นางได้ย่างเท้าเข้าสู่เส้นทางมุ่งหน้าไปยังเหยี่ยนโจวแล้ว

ถึงแม้ว่าแถบเจียงหนานจะสงบสุข แต่ซูหว่านก็คิดจะเลี้ยงดูคนสนิทที่ไว้วางใจได้และมีวรยุทธ์สูงส่งไว้ข้างกาย เพื่อที่ในภายภาคหน้าเมื่อนางต้องเดินทางไปทำการค้าที่ต่างถิ่นจะได้ปลอดภัยมากยิ่งขึ้น อีกทั้งนางจะขอยืมคนของเจียงอวี้มาคอยคุ้มกันตนเองอยู่ตลอดไปก็คงไม่ได้กระมัง?

จากซู่โจวถึงเหยี่ยนโจว ใช้เวลาเดินทางอีกห้าวันเต็ม ซูหว่านง่วนอยู่กับการเดินทางและเรื่องงานมาตลอดหนึ่งเดือนเต็ม จนรู้สึกว่าตนเองผ่ายผอมลงไป

เมื่อมาถึงประตูเมืองเหยี่ยนโจว นางเปิดม่านหน้าต่างรถม้าขึ้น มองดูอักษรสองตัวใหญ่ที่สลักอยู่เหนือประตูเมือง และนางก็นึกถึงคนผู้หนึ่งที่อยู่ในเมืองแห่งนี้ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ปีที่แล้ว ตระกูลกู้ได้ย้ายบ้านมาทั้งครอบครัว บัดนี้กู้เย่ว์ก็อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้นี่เอง

พวกนางเข้าเมืองในช่วงพลบค่ำ ทันก่อนที่ประตูเมืองจะปิดลงพอดี

เหยี่ยนโจวมีความเจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าเซียงโจว มีแม่น้ำสายงามไหลทอดผ่านกลางเมือง ชาวบ้านจำนวนมากที่ดำรงชีวิตอยู่ริมน้ำต่างก็ตั้งแผงค้าขายอยู่ริมตลิ่ง ผู้คนมากมายที่ไม่อยากเดิน หรือในยามว่าง ก็มักจะเช่าเรือลำน้อยล่องไปตามลำน้ำตั้งแต่ต้นจนสุดสาย

หากเห็นของอร่อยที่สองฟากฝั่ง เพียงแค่ส่งเสียงเรียก ก็จะมีคนนำมาส่งให้ถึงเรือ เรียกได้ว่าสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองและคึกคักที่สุดก็คือริมฝั่งแม่น้ำเหยี่ยนโจวนั่นเอง

ซูหว่านเลือกเข้าพักในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมน้ำ ห้องของนางอยู่บนชั้นสาม เพียงเปิดหน้าต่างออกไปก็สามารถมองเห็นความครึกครื้นของผู้คนที่สองฟากฝั่งแม่น้ำเบื้องล่างได้

คืนนี้ ซูหว่านตั้งใจว่าจะยังไม่รีบเข้านอน แต่จะขอสัมผัสวิถีชีวิตและลิ้มลองอาหารพื้นเมืองที่เป็นเอกลักษณ์ของเหยี่ยนโจวเสียก่อน!

ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ มีป้ายขนาดใหญ่เขียนว่าร้านค้าตระกูลกู้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นการค้าใด

“คุณหนู ไม่ต้องเช่าแล้วเจ้าค่ะ ดูเร็วเข้า!”

ซูหว่านมองตามทิศที่นิ้วของนางชี้ไป ก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ที่หัวเรือลำที่นางเพิ่งจับตามองเมื่อครู่นี้

คือเจียงอวี้นั่นเอง เขายังคงสวมเสื้อคลุมยาวสีม่วงตัวโปรด มัดผมหางม้าสูง ปลายผมพลิ้วไหวตามลมเมื่อลมพัด ดูสบาย ๆ และองอาจ

ทว่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาต่างหากที่ดึงดูดใจผู้คนที่สุด เพียงเขายืนอยู่ตรงนั้น สตรีที่เดินผ่านไปมาบนสองฟากฝั่งเมื่อได้เห็นเขาก็พากันหน้าแดงด้วยความเขินอาย ผู้ที่ใจกล้าหน่อยก็เริ่มกระซิบกระซาบกับเหล่าสหายสาว ชื่นชมโฉมอันหล่อเหลางดงามของคุณชายผู้นี้

เจียงอวี้กวักมือเรียกซูหว่าน เป็นสัญญาณให้นางลงมา เรือได้เข้าเทียบท่าแล้ว

ซูหว่านยังนึกว่าตนเองตาฝาดไป นี่มันไม่ต่างจากสิ่งที่นางเพิ่งวาดฝันไว้เมื่อครู่เลยมิใช่หรือ?

นางคิดว่าตนเองคงจะเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาหลายวันจนเกิดภาพหลอนเป็นแน่

นางขยี้ตาแล้วเพ่งมองดูอีกครั้ง เป็นเจียงอวี้จริง ๆ เขายืนไพล่มือไว้ด้านหลัง เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กำลังแย้มยิ้มอย่างเบิกบานใจให้นางอยู่