ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 361

ยังคงเลือกวันเปิดร้านที่ใกล้ที่สุด เมื่อของจากเซียงโจวมาถึง ก็ตั้งเรียงบนหิ้งให้เต็ม หลังจากคลังสินค้ามีสินค้าสำรองไว้ครบครัน ก็จะสามารถเปิดร้านได้

สบู่นมแพะแห่งเมืองซู่โจวนั้นกลายเป็นของขึ้นชื่อในเวลาเพียงหนึ่งเดือน คลังสินค้าใกล้จะว่างเปล่า จำต้องจัดส่งสินค้าเพิ่ม ส่วนทางเซียงโจวนั้น ท่านน้าได้ตั้งโรงงานเพิ่มถึงสามแห่ง ทั้งคนและอุปกรณ์ก็มิได้ขาดตกบกพร่อง

อวี้เหยียนถังนั้นกลายเป็นผู้รับซื้อดอกไม้รายใหญ่แห่งแถบชานเมืองเซียงโจว เกษตรกรทั้งปวงมิได้กังวลเรื่องระบายสินค้า พอมีพันธุ์ใหม่ก็รีบนำมาส่งให้

เกษตรกรเหล่านั้นยังเตรียมการจะขยายไร่นาในปีหน้าด้วย

สำหรับน้ำมันเมล็ดซิ่ง เพราะความต้องการในเซียงโจวมีอยู่มากนัก เมล็ดซิ่งที่เก็บเกี่ยวได้ในหมู่บ้านเฮ่อในปีนี้ แปดส่วนสิบล้วนถูกนำไปกลั่นเป็นน้ำมัน ส่งตรงมายังเซียงโจว

ท่านน้าเกรงว่าอาจจัดส่งไม่ทันในภายหน้า จึงเริ่มแสวงหาแหล่งผลิตน้ำมันเมล็ดซิ่งอื่นไว้ล่วงหน้าแล้ว

ความจริงแล้ว สบู่นมแพะนั้นหาได้จำเป็นต้องใช้น้ำมันเมล็ดซิ่งเสมอไปไม่ น้ำมันข้าวโพดหรือน้ำมันถั่วลิสงก็สามารถใช้ได้ แต่เป็นทางเลือกที่ด้อยคุณภาพลง หากไม่ได้จริงๆก็ยังมีน้ำมันหมูให้ใช้

หากกล่าวถึงน้ำมันอันเหมาะแก่การทำสบู่ที่สุดนั้น คือ น้ำมันมะพร้าวกับน้ำมันปาล์ม แต่ทั้งสองอย่างนี้ ในยุคโบราณยังมิอาจผลิตได้ เพราะยังไม่มีใครรู้วิธีสกัด และนางเองก็ทำไม่เป็น

พิธีเปิดอวี้เหยียนถัง ณ เหยี่ยนโจวนั้นกำหนดไว้ในวันที่ห้าของเดือนสิบสอง ซูหว่านก็ได้มอบหมายให้นางจัดการทุกประการ

เมื่อเข้าร่วมพิธีเปิดร้านแล้ว ซูหว่านก็จะจากเหยี่ยนโจวไป

เมื่อกลับถึงเซียงโจวแล้ว นางยังต้องจัดตั้งคณะส่งของโดยเฉพาะขึ้นมาอีก

พนักงานล้วนเป็นชายหนุ่มที่มีพละกำลัง และนางยังประกาศหาผู้ที่มีทักษะการต่อสู้ แค่เสนอเงินจ้างมากพอ เหล่าบุรุษในยุทธภพก็ยินดีจะรับใช้

หน้าที่หลักของคณะนี้คือ คุ้มกันสบู่นมแพะ ส่งไปกลับระหว่างเมือง เพื่อให้แน่ใจว่าสินค้าจะปลอดภัยไม่เกิดอันตรายใดระหว่างทาง

ประหนึ่งคณะคุ้มกันเสบียง ซูหว่านเลี้ยงดูพวกเขา ทั้งให้ข้าวปลาอาหาร ทั้งให้ค่าจ้าง ส่วนพวกเขาก็ช่วยส่งสินค้าแทนนาง แลเมื่อเวลาผ่านไป ย่อมหล่อหลอมให้พวกเขากลายเป็นคนของนางอย่างแท้จริง

ล้วนแต่ต้องใช้วิธีลงนามสัญญา หากลงนามแล้วก็ต้องอยู่กันไม่น้อยกว่าห้าปี

ครบกำหนดห้าปี หากใครจะไปก็ได้ หากประสงค์จะอยู่ต่อ ก็ให้อยู่ได้ ขอแค่ไม่มีใจคิดคด

ทางซู่โจวทุกอย่างก็เตรียมพร้อมแล้ว ป้ายร้านก็ติดไว้เรียบร้อย ซูหว่านให้ซูเย่าเขียนใบปลิวมากมาย แล้วให้คนในเมืองช่วยกันโฆษณา จุดประสงค์เพื่อให้วันเปิดร้านเกิดเสียงฮือฮา

แม้จะมีผู้ทึ่ไม่รู้จัก หากเห็นผู้คนคึกคักเช่นนี้ ในสิบคนก็ต้องมีสักแปดที่ขอแวะชม และเมื่อคนเริ่มแห่กันมา คนอื่นย่อมพลอยมาตาม

โดยปกติแล้ว เขาย่อมต้องรู้ตัวตั้งแต่นางมายืนอยู่หน้าประตู แต่ครานี้กลับนิ่งเฉย

พอได้ยินเสียงนาง เจียงอวี้ก็หันขวับกลับมา ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย เขาก้าวมาหานางแล้วดึงนางเข้าไปในห้อง

“หวานหว่าน ข้ามีเรื่องขอร้องเจ้า”

น้ำเสียงของเจียงอวี้เต็มไปด้วยความจริงใจ

ซูหว่านไม่เคยเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ เรื่องจะต้องใหญ่หลวงเพียงใด ถึงทำให้เขายอมเอ่ยคำว่าขอร้องออกมา

“เรื่องอันใดหรือ บอกข้ามาเถิด ข้าจักอยู่เคียงข้างท่าน” ซูหว่านมอบรอยยิ้มอันอ่อนโยนให้เขา สายตาก็เต็มไปด้วยความซื่อตรง

เจียงอวี้วางมือลงบนไหล่นาง กล่าวอย่างจริงจัง

“เจ้าจะยอมไปจงโจวกับข้าทันทีได้หรือไม่ ท่านตาข้าล้มป่วยหนัก จดหมายจากจงโจวบอกว่า ครานี้อาการทรุดเร็วนัก แม้แต่หมอเทวดาซุนก็จนปัญญา เขาให้ข้ากลับไปดูใจเป็นครั้งสุดท้าย ความจริงท่านตาข้าก็อ่อนแรงลงมาหลายปีแล้ว ความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวของเขาก็คือ ได้เห็นข้าออกเรือน มีที่พักพิง ข้าจึงอยากพาเจ้าไปพบเขา หวานหว่าน เจ้าเข้าใจข้าหรือไม่”