ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 360

เจียงอวี้หัวเราะกับการหลอกล้อของนาง จากนั้นก็ให้เจ้าของร้านห่อพิณแล้วรับกลับ

“ท่านช่างตาถึงจริง ๆ ขอรับ พิณตัวนี้ทำมาจากไม้ชิงชันแดงและไม้พะยูง ลวดลายที่เห็นก็เป็นฝีมือของช่างแกะสลักไม้จากตระกูลเก่าแก่ร้อยปี ส่วนเสียงท่านก็ได้ลองแล้ว เป็นของดีอย่างแน่นอนขอรับ”

เจ้าของร้านได้ขายยอดใหญ่ พูดชมเชยไม่หยุดและยิ้มจนตาจะปิด

“ราคาเท่าไหร่”ซูหว่านถาม

ฟังดูแล้วน่าจะราคาไม่เบาแน่ๆ

“พิณตัวนี้ราคาห้าร้อยตำลึงขอรับท่าน แถมยังมีชื่อที่ไพเราะมาก นั่นก็คือดั่งวันวาน!”

ดั่งวันวาน ไพเราะจริงๆ แต่ไม่สนใจความหมายของชื่อหรอก ขอเพียงใช้งานดีก็เพียงพอ

แต่พิณที่นางใช้มาฝึกซ้อม คงจะไม่ต้องซื้อแพงขนาดนี้หรอก

“เจียงอวี้ ข้าเพิ่งจะเริ่มเรียน ไม่ต้องซื้อพิณที่ดีขนาดนี้มาฝึกซ้อมหรอก”

ซูหว่านกลัวว่าจะใช้ดีไม่คุ้มเสีย

“พิณที่ดี จะต้องมีเสียงและการสัมผัสที่ดี ต่อให้เพิ่งเรียนรู้ หากมีศักยภาพก็ควรจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุด”

นี่คือความคิดของเจียงอวี้ในเรื่องพิณ ไม่เกี่ยวว่าแพงหรือไม่ ซูหว่านเองก็คิดน้อยไป

“ก็ได้ เจ้าว่าดีก็ดี”

ซูหว่านจึงได้แต่ตามใจเขา นางที่เป็นศิษย์ก็ให้อาจารย์ตัดสินใจแล้วกัน ดังนั้นนางจึงจะเอาเงินมาจ่าย แต่เจียงอวี้นั้นแย่งจ่ายไปก่อน

“ไม่มีเหตุผลอะไรที่เจ้าจะต้องเป็นคนจ่าย”

แค่คำพูดง่ายๆ ประโยคเดียว แต่มีความเป็นสุภาพบุรุษอย่างมาก

เอาเถอะ เจียงอวี้เป็นทายาทของสำนักเฟิงเย่ว์ในอนาคต สำนักเฟิงเย่ว์นั้นมีเงินล้นฟ้าอยู่แล้ว สำหรับเขาแล้ว ห้าร้อยตำลึงก็แค่เบี้ยหัวแหวน

อีกอย่าง พิณหงส์ของเขานั้นถึงเป็นสิ่งล้ำค่า เป็นถึงของโบราณเชียว

เขาคิดไว้แล้วว่าหากซูหว่านชำนาญเมื่อไหร่ เขาก็จะให้เป็นของขวัญนาง

การอยู่กับคนที่ชอบ เวลามักผ่านไปไวอย่างมาก

หลังจากนั้น มู่หรงเซิงยังคงชวนเจียงอวี้ไปดูงิ้ว เล่นหมากรุกและฝึกซ้อมศิลปะการต่อสู้

บางครั้งเจียงอวี้ก็ไป แต่บางครั้งก็จะหาเหตุผลปฏิเสธ ส่วนใหญ่จะไปช่วงกลางคืน เพราะช่วงกลางวันซูหว่านต้องฝึกพิณ และยังต้องเจอคนที่มาสมัครเป็นเจ้าของร้านหญิง ต้องจะตั้งใจเปรียบเทียบและคัดเลือก เขาเองจึงคอยอยู่เคียงข้าง

เขาไม่ได้พาซูว่านไปอีกจริงๆ ทุกครั้งที่เขาไปอย่างมากชั่วโมงครึ่งก็จะกลับมาแล้ว มู่หรงเซิงถามถึงซูหว่าน เขาก็บอกแค่ว่านางยุ่งอยู่กับงาน ไม่มีเวลา

สุดท้ายซูหว่านก็เลือกหญิงที่ชื่อซูเหยามาเป็นผู้จัดการร้านของอวี้เหยียนถังสาขาเหยียนโจว

ซูเยวี่ยวอายุยี่สิบหก เคยเป็นผู้จัดการร้านเครื่องเงินในเมืองเหยียนโจวมาก่อน แต่เพราะมีปัญหากับเจ้าของร้าน เมื่อครบสัญญาจึงออกมา

นางทำงานในร้านเครื่องเงินมาห้าปี มีประสบการณ์การจัดการที่ดี รู้เรื่องบัญชี พูดจาไพเราะ เสียงอพูดก็นุ่มนวล เมื่อได้ยินแล้วก็มีอารมณ์ที่ดีขึ้น นางพอใจกับเงื่อนไขและสวัสดิการที่ซูหว่านเสนอมา จึงตั้งใจอยากจะทำงานให้นาง

ซูหว่านให้หลิวอวิ๋นไปสืบครอบครัวสามีของนาง เป็นครอบครัวที่อบอุ่น พ่อตาแม่ยายใจดี เพื่อนบ้านเองก็ชื่นชม นางมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อสามีอย่างมาก มีลูกด้วยกันสองคน สามีของนางเป็นบัณฑิต แถมยังเป็นอาจารย์ที่สำนักเบิกปัญญาอีกด้วย สอนแต่เด็กๆ อายุน้อยที่เพิ่งเริ่มจะเรียนรู้ทั้งนั้น

ซูหว่านเชื่อเสมอว่า คนที่เติบโตจากครอบครัวอบอุ่น มักจะมีอารมณ์ที่คงที่ ส่วนพี่ซูเหยานั้น ไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือว่าประสบการณ์แล้ว ก็เป็นคนที่เหมาะสมอย่างมาก