ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 360

เจียงอวี้หัวเราะกับการหลอกล้อของนาง จากนั้นก็ให้เจ้าของร้านห่อพิณแล้วรับกลับ

“ท่านช่างตาถึงจริง ๆ ขอรับ พิณตัวนี้ทำมาจากไม้ชิงชันแดงและไม้พะยูง ลวดลายที่เห็นก็เป็นฝีมือของช่างแกะสลักไม้จากตระกูลเก่าแก่ร้อยปี ส่วนเสียงท่านก็ได้ลองแล้ว เป็นของดีอย่างแน่นอนขอรับ”

เจ้าของร้านได้ขายยอดใหญ่ พูดชมเชยไม่หยุดและยิ้มจนตาจะปิด

“ราคาเท่าไหร่”ซูหว่านถาม

ฟังดูแล้วน่าจะราคาไม่เบาแน่ๆ

“พิณตัวนี้ราคาห้าร้อยตำลึงขอรับท่าน แถมยังมีชื่อที่ไพเราะมาก นั่นก็คือดั่งวันวาน!”

ดั่งวันวาน ไพเราะจริงๆ แต่ไม่สนใจความหมายของชื่อหรอก ขอเพียงใช้งานดีก็เพียงพอ

แต่พิณที่นางใช้มาฝึกซ้อม คงจะไม่ต้องซื้อแพงขนาดนี้หรอก

“เจียงอวี้ ข้าเพิ่งจะเริ่มเรียน ไม่ต้องซื้อพิณที่ดีขนาดนี้มาฝึกซ้อมหรอก”

ซูหว่านกลัวว่าจะใช้ดีไม่คุ้มเสีย

“พิณที่ดี จะต้องมีเสียงและการสัมผัสที่ดี ต่อให้เพิ่งเรียนรู้ หากมีศักยภาพก็ควรจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุด”

นี่คือความคิดของเจียงอวี้ในเรื่องพิณ ไม่เกี่ยวว่าแพงหรือไม่ ซูหว่านเองก็คิดน้อยไป

“ก็ได้ เจ้าว่าดีก็ดี”

ซูหว่านจึงได้แต่ตามใจเขา นางที่เป็นศิษย์ก็ให้อาจารย์ตัดสินใจแล้วกัน ดังนั้นนางจึงจะเอาเงินมาจ่าย แต่เจียงอวี้นั้นแย่งจ่ายไปก่อน

“ไม่มีเหตุผลอะไรที่เจ้าจะต้องเป็นคนจ่าย”

แค่คำพูดง่ายๆ ประโยคเดียว แต่มีความเป็นสุภาพบุรุษอย่างมาก

เอาเถอะ เจียงอวี้เป็นทายาทของสำนักเฟิงเย่ว์ในอนาคต สำนักเฟิงเย่ว์นั้นมีเงินล้นฟ้าอยู่แล้ว สำหรับเขาแล้ว ห้าร้อยตำลึงก็แค่เบี้ยหัวแหวน

อีกอย่าง พิณหงส์ของเขานั้นถึงเป็นสิ่งล้ำค่า เป็นถึงของโบราณเชียว

เขาคิดไว้แล้วว่าหากซูหว่านชำนาญเมื่อไหร่ เขาก็จะให้เป็นของขวัญนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน