ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 381

“หากข้าจำไม่ผิด พิษนี้เป็นพิษเรื้อรัง มีนามว่าหลิงฉือ คุณสมบัติของมันก็เหมือนกับชื่อไม่มีผิด คือการค่อย ๆ กัดกร่อนทำลายจิตใจและพลังชีวิตของผู้ถูกพิษ เฉกเช่นนักโทษที่ถูกลงทัณฑ์ประหารจนตายอย่างเชื่องช้า ต้องสิ้นใจไปท่ามกลางความทุกข์ทรมานอันแสนยาวนาน”

นี่เป็นสิ่งที่ซูหว่านอธิบายตามต้นฉบับ เนื่องจากพิษชนิดนี้มีชื่อที่พิเศษ นางจึงจดจำมันได้ค่อนข้างแม่นยำ

เมื่อทุกคนได้ฟังคำอธิบายของนาง แล้วนำไปขบคิดไตร่ตรองอย่างละเอียดถี่ถ้วน ประกอบกับความเปลี่ยนแปลงของเจ้าสำนักเฒ่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ก็พบว่าเป็นจริงดังที่นางพูด ร่างกายของเขาทรุดโทรมลงเรื่อยๆ ในเวลาเพียงสี่ห้าปีก็มาถึงจุดที่สิ้นอายุขัย

แต่ว่า เหตุใดซูหว่านจึงรู้เรื่องเหล่านี้?

ซูมู่ขมวดคิ้วมองน้องสาวของตนเอง เมื่อซูหว่านสบเข้ากับสายตาที่แฝงแววสำรวจของเขา นางก็ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกร้อนตัว

เรื่องนี้เร่งด่วนอย่างมาก เกี่ยวพันถึงชีวิตคน นางไม่มีเวลามาวางแผนหาเหตุผลแก้ต่างให้ตนเองได้ทันท่วงที เพราะพิษที่แม้แต่หมอเทวดาซุนยังไม่รู้จัก เหตุใดเด็กสาวที่ยังแยกแยะสมุนไพรพื้นฐานไม่ออกอย่างนางจึงล่วงรู้ได้?

เจียงอวี้เองก็รู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก เหตุใดหว่านหว่านของเขาจึงรู้เรื่องราวได้กระจ่างแจ้งถึงเพียงนี้?

ทว่า เขาจะไม่ซักไซ้นาง และจะไม่สงสัยในตัวนางเช่นกัน

เมื่อเห็นนางยังคงหอบหายใจ เจียงอวี้จึงก้าวเข้าไปจูงมือนาง พานางเดินเข้าไปในห้อง

“มือเจ้าเย็นนัก เข้ามาผิงไฟให้อบอุ่นเถิด อย่าไปยืนต้านลมเลย”

ซุนหลิงเอ๋อร์และเจียงอวิ๋นเฮ่อเพิ่งจะนึกขึ้นได้ เหตุใดซูหว่านจึงรู้เรื่องราวได้ละเอียดถี่ถ้วนถึงเพียงนี้?

ซูหว่านเดินตามเจียงอวี้เข้าไปในห้อง คนอื่น ๆ ก็ตามเข้ามาด้วย มีเพียงหมอเทวดาซุนที่ยังคงนั่งยอง ๆ อยู่ข้างกระถางกำยาน ขบคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก

“หลิงฉือ? ชื่อนี้ ข้ารู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน?”

ทันทีที่หมอเทวดาซุนเอ่ยปาก ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เขาทันที

“หมอเทวดาซุน ท่านเคยได้ยินชื่อพิษนี้หรือขอรับ?” เจียงอวี้มองเขาอย่างคาดหวังแล้วเอ่ยถาม

“ข้าเหมือนจะเคยได้ยินชื่อนี้จริง ๆ แต่ข้าก็อายุปูนนี้แล้ว ความทรงจำนั้นดูเหมือนจะเลือนรางเต็มที ชั่วขณะหนึ่งกลับนึกไม่ออก แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด”

หมอเทวดาซุนตบหน้าผากของตนเองไม่หยุด แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ใด

“ถูกต้องแล้วแม่หนู อยากพูดอะไรก็พูดเถิด เรื่องใดไม่อยากพูดก็มิต้องพูด”

หมอเทวดาซุนเองก็รู้สึกว่าตนผลีผลามจนทำให้นางตกใจไป จึงรีบกล่าวเสริมคำของเจียงอวี้

จริงดังว่า เมื่อได้ยินคำพูดและการปลอบโยนของเจียงอวี้ ความหวาดหวั่นในใจของซูหว่านก็น้อยใจ นางสงบใจลงได้ในที่สุด

นางเริ่มขบคิดอีกครั้ง ในต้นฉบับ พวกเขาถอนพิษให้ฝ่าบาทได้อย่างไร

“วิธีแก้พิษที่แท้จริงข้าเองก็ไม่ทราบ แต่จากที่ข้าเห็น หากต้องการรักษาชีวิตเจ้าสำนักเฒ่าไว้ อาจต้องใช้โลหิตจากหัวใจป้อนให้เจ้าสำนักเฒ่าทุกวัน ควบคู่ไปกับการให้ยาที่บำรุงร่างกายและฟื้นฟูพลังปราณกับโลหิตที่สูญเสียไป ด้วยวิธีนี้จะสามารถบรรเทาความเจ็บปวดทรมานของเจ้าสำนักเฒ่าได้เป็นอย่างดี น่าจะได้ผลกว่าการฝังเข็มมากนัก อย่างน้อยเมื่อท่านฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง สติสัมปชัญญะก็จะไม่เลอะเลือนอีก แต่สำหรับวิธีถอนพิษหลิงฉือที่แท้จริง พวกท่านอาจจะต้องลองไปถามคนที่ชื่อเย่ชิงอู๋ดูเจ้าค่ะ”

ซูหว่านจำได้ว่าในต้นฉบับ ผู้ที่คิดค้นวิธีนี้คือพี่รอง เขาครุ่นคิดหามรุ่งหามค่ำอยู่ครึ่งเดือนจนเกือบจะสิ้นใจตาย พอวิธีนี้ได้ผลกับฝ่าบาท พี่รองก็หมดแรงหมดสติไปในที่สุด และหลับไปถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน

นี่คงไม่นับว่าข้าแย่งชิงความดีความชอบของพี่รองไปใช่หรือไม่? นางทำไปเพราะสถานการณ์บีบบังคับ สุดท้ายแล้วชีวิตคนย่อมสำคัญที่สุด นั่นคือท่านตาที่เจียงอวี้เคารพรักที่สุด นางก็เพียงแค่อยากจะช่วยเขาเท่านั้น

หากนางกลัวว่าจะถูกสงสัยจึงเลือกที่จะเก็บงำข้อมูลไว้ ไม่เท่ากับว่านางเป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไปหรอกหรือ