ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 380

แน่นอนว่าต้องเป็นการถูกพิษ นอกจากสาเหตุนี้แล้ว ก็หาสาเหตุอื่นใดไม่พบอีก

วันนี้ได้พบเจ้าสำนักเฒ่าผู้เจ็บป่วย พี่หลิงเอ๋อร์บอกว่าเขาเพิ่งจะย่างเข้าวัยหกสิบปีเท่านั้น ทว่ากลับดูคล้ายคนอายุแปดสิบปี ร่างกายซูบผอมเหี่ยวแห้ง

ยามเมื่ออาการกำเริบ สติสัมปชัญญะเลอะเลือน ต้องอาศัยยาและการฝังเข็มจึงจะข่มตาหลับลงได้ เหตุการณ์เช่นนี้เหตุใดจึงดูคุ้นเคยยิ่งนัก?

ซูหว่านคิดต่อไป ในมุมมองของกู้เย่ว์ เนื้อเรื่องในปัจจุบันยังนับว่าเป็นช่วงต้น ทว่าในช่วงปลายเรื่องนั้น เกี่ยวพันไปถึงการแก่งแย่งชิงอำนาจและราชบัลลังก์ การที่มู่หรงเซิงได้ขึ้นเป็นรัชทายาท ก็เพราะได้ช่วยชีวิตฝ่าบาทเอาไว้

มู่หรงเซิงดำรงตำแหน่งรัชทายาทได้เพียงสามปี ฝ่าบาทก็สวรรคต เขาก็จึงได้ขึ้นครองราชย์อย่างราบรื่น แต่ก่อนหน้านั้น แม้เขาจะมีผลงานทางการทหาร ประกอบกับความสามารถที่ค่อย ๆ ฉายแววเด่นชัดขึ้น ก็เป็นเพียงการทำให้ฝ่าบาทสนใจในตัวเขามากขึ้นเท่านั้น ยังมิได้มีความคิดที่จะสละราชสมบัติให้

จุดเปลี่ยนสำคัญของทุกสิ่งล้วนอยู่ที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานองค์ชายห้ามากขึ้นทุกวัน จนสร้างความริษยาให้แก่ฮองเฮา องค์ชายสามซึ่งเป็นพระโอรสแท้ ๆ ของนางกลับยิ่งดูอับแสงไร้ราศีเพราะความโดดเด่นขององค์ชายห้า ทั้งยังทำผิดพลาดจนถูกฝ่าบาทตำหนิอยู่บ่อยครั้ง

สองแม่ลูกกังวลว่าฝ่าบาทจะมีความประสงค์แต่งตั้งองค์ชายห้าเป็นรัชทายาท จึงได้ร่วมมือกับตระกูลของตนเพื่อหายาพิษที่หาได้ยากยิ่งชนิดหนึ่งมาลอบวางฝ่าบาท

จากที่เคยมีร่างกายแข็งแรง ฝ่าบาทก็เริ่มประชวรบ่อยครั้งขึ้นอย่างกะทันหัน สุขภาพย่ำแย่ลงทุกวัน ในเวลาเพียงสองปีก็ทรงประชวรหนักจนนอนติดเตียง แม้แต่จะออกว่าราชการยามเช้าก็ยังมิได้

ในยามนั้น เจียงอวี้ได้รับการไหว้วานจากพระเอกและนางเอก ให้ไปเชิญหมอเทวดาซุนมาถวายการรักษาฝ่าบาทด้วยตนเอง แต่ก็จนปัญญาเช่นเดียวกับสถานการณ์ในตอนนี้ ทำได้เพียงอาศัยการฝังเข็มและยาเพื่อประคองพลังชีวิตเอาไว้

ในท้ายที่สุด เป็นพี่รองซูมู่ที่ค้นพบเงื่อนงำ เขาพบปัญหาจากแหวนหยกสวมนิ้วที่ฝ่าบาททรงสวมติดนิ้วอยู่ทุกวัน

ดังนั้น หลังจากที่กลุ่มของตัวเอกอดหลับอดนอนกันอยู่หลายวันหลายคืน ในที่สุดก็ค้นพบกุญแจสำคัญของปัญหา ปรากฏว่าพิษนี้ไร้สีไร้กลิ่น ถูกทาไว้บนแหวนหยก ผู้ที่ถูกพิษเพียงสัมผัสเกินวันละสี่ชั่วยามก็จะได้รับพิษ เมื่อถึงเวลาก็เพียงต้องอาศัยตัวนำชนิดหนึ่งมากระตุ้นให้พิษออกฤทธิ์

โดยทั่วไปแล้ว เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางชั้นสูงต่างนิยมจุดเครื่องหอมไว้ในห้อง กำยานบางชนิดเมื่ออบอวลเป็นเวลานาน ก็จะสามารถทิ้งกลิ่นหอมติดกายได้ยาวนาน กำยานบางชนิดก็มีสรรพคุณช่วยให้จิตใจสงบและช่วยในการนอนหลับ ทว่าฝ่าบาทไม่โปรดปรานกลิ่นอำพันทะเลที่ถวายเป็นเครื่องราชบรรณาการ แต่กลับโปรดปรานกลิ่นไม้จันทน์เย็นเป็นพิเศษ…

“ข้ารู้แล้ว!” ซูหว่านพลันลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น แล้วร้องตะโกนบอกหลิวอวิ๋นและหลิวอิ๋ง

“คุณหนู ท่านรู้อะไรหรือเจ้าคะ?” หลิวอิ๋งมองนางอย่างงุนงงไม่เข้าใจ พร้อมกับสบตากับหลิวอวิ๋น

หลิวอวิ๋นเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน แต่เชื่อว่าคุณหนูของนางต้องมีเหตุผลเป็นแน่

“ข้ารู้แล้วว่าตัวนำพิษของเจ้าสำนักเฒ่าคืออะไร ไป เราไปที่หอเฟิงเย่ว์กันเดี๋ยวนี้!”

ซูหว่านร้อนรนรีบจะออกไปข้างนอก แต่พอออกมาแล้วกลับไม่รู้ว่าต้องไปทางใด ยังคงต้องให้หลิวอวิ๋นนำทาง

ระหว่างทาง นางรู้สึกว่าตนเองเดินช้าเกินไป จึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตลอดทางจนถึงหอเฟิงเย่ว์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน