ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 466

ช่วงสองเดือนที่ซูหว่านอยู่ที่นี่ เสิ่นชิงหลีมีความสุขมากจริง ๆ รู้สึกเหมือนชีวิตมีความหวังในทุกๆวัน การอยู่กับซูหว่านทำให้นางมีความสุขจนสามารถพูดเสียงดังและหัวเราะจนเห็นฟันได้โดยอย่างเปิดเผยโดยไม่ต้องฝืน

สองเดือนมานี้ซูหว่านเองก็ได้อานิสงส์จากเสิ่นชิงหลีเช่นกัน นางได้เรียนรู้การชงชา จัดดอกไม้ อีกทั้งทักษะการดีดกู่เจิงของนางก็พัฒนาขึ้นไปมาก หากนางกลับไปแล้วก็จะหาอาจารย์มาสอนตัวเองต่อ ตอนที่เจียงอวี้กลับมานางจะทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจ

ตอนนี้กิจการของนางขยายอาณาจักรไปได้เกือบถึงตามเป้าแล้ว อย่างไรเสียในภายภาคหน้านางก็ไม่ได้หวังว่าจะรวยจากร้านอวี้เหยียนถังอยู่แล้ว กิจการนี่เป็นเพียงอาวุธลับตอนสุดท้ายที่จะใช้ทำให้ฐานะของนางมั่นคงและปกป้องตระกูลซูให้ปลอดภัยในภายภาคหน้าก็เท่านั้น

ตอนนี้หาคนมาจัดการมาดูแลได้แล้ว นางจึงไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากนัก แค่หาเวลาไปตรวจตราปีละครั้งก็พอแล้ว ซึ่งไปตรวจก็ไม่ได้ใช้เวลานานอะไรเลย

“พี่เสิ่น อากาศเริ่มหนาวขึ้นแล้วกลับกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายอีกนะ!” นางจับมือของเสิ่นชิงหลีที่เย็นเฉียบ

“หวานหว่าน ครั้งหน้าเจ้าจะมาหาข้าเมื่อไรหรือ?” เสิ่นชิงหลีรู้สึกอาลัยอาวรณ์มากจริงๆ

“ปีหน้าข้าจะมาหาท่านอีกนะ รอให้ถึงตอนที่ดอกฝูหรงบานดีไหม?”

ปีหน้าซูหว่านวางแผนที่จะมาชมดอกฝูหรงที่เรือนน้อยฝูหรงของเจียงอวี้ ซึ่งต้องสวยงามกว่าเรือนน้อยฝูหรงที่เซียงโจวอย่างแน่นอน

“ดีเลย ข้าจะรอเจ้านะ ห้ามกลับคำเด็ดขาด!”

เสิ่นชิงหลีเติบโตที่เมืองหลวง แต่กลับพบว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาของตัวเองไม่เคยมีเพื่อนสาวที่สามารถพูดคุยด้วยอย่างจริงใจได้เลย ซูหว่านนับว่าเป็นคนแรก

“ได้สิ ไม่มีทางกลับคำแน่นอน!” ซูหว่านยิ้มอย่างแน่วแน่

“ดีเลย ข้าขอให้หวานหว่านและคุณชายห้าเดินทางโดยสวัสดิภาพ กลับไปถึงเซียงโจวเร็ว ๆ นะ อย่าลืมเขียนจดหมายมาหาข้าด้วยล่ะ!”

ซูหว่านพยักหน้า ซูอี้ก็โค้งคำนับเพื่ออำลาให้ และสองพี่น้องก็ขึ้นรถม้าไป ข้างในรถม้ามีผ้าปูเอาไว้ให้ ซูหว่านจึงตั้งใจว่าจะนอนตลอดทางที่กลับไป

อีกหนึ่งเดือนก็จะถึงวันขึ้นปีใหม่แล้ว หากเดินทางกลับไปใช้เวลาแค่ครึ่งเดือนก็เพียงพอแล้ว คาดว่าทางบ้านคงจะรอจนร้อนใจกันแล้ว

นางได้ซื้อของฝากไปให้ทุกคนในครอบครัวและมีของฝากที่เสิ่นชิงหลีเตรียมเอาไว้ให้ด้วย

ยังคงเป็นที่เซียงโจวที่อบอุ่นกว่าอยู่ดี พอเข้าสู่เขตเจียงหนานก็รู้สึกได้ทันทีว่าอากาศไม่ได้เย็นยะเยือกเท่าที่เมืองหลวง พอลมในเมืองหลวงพัดเข้ามาทีไรทำเอาใบหน้าชาไปหมด

ซูหว่านและซูอี้กลับถึงบ้านในตอนกลางคืน ตอนที่กลับมาทำเอาคนในบ้านประหลาดใจกันเป็นแถบ ๆ มารดาซูกลัวว่าซูหว่านจะหนาวจึงรีบให้คนในครัวไปต้มชาน้ำขิงมา และเตรียมน้ำร้อนๆเอาไว้ให้อาบ

ครั้งนี้ที่กลับมาซูอวิ๋นไม่ได้ทำตัวเหมือนตอนที่กลับมาจากจงโจว เขาอยู่วนเวียนรอบ ๆ ซูหว่านไม่ห่างแล้วถามนางว่า

“ซูหว่าน เมืองหลวงเป็นอย่างไรบ้าง?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน