ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 479

หัวใจของซูหว่านกลับมาเต้นระรัวอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ทำให้ใจสั่นสะท้าน ความรู้สึกนี้มีเพียงเจียงอวี้เท่านั้นที่มอบให้ได้ ไม่ว่าเมื่อหลายปีก่อนหรือหลายปีให้หลังก็ยังคงเป็นเขาเสมอ

นางปล่อยให้เขาเช็ดชาดแดงบนริมฝีปากออก ก่อนที่ริมฝีปากอันเย็นเฉียบของเขาจะแนบเข้ามา นางหลับตาลงอย่างเชื่องช้า ปลายจมูกของทั้งสองคลอเคลียกัน ความอ่อนโยนละมุนละไมอบอวลไปทุกหนทุกแห่ง

เจียงอวี้เป็นฝ่ายเริ่ม ซูหว่านก็ยอมให้เขาจูบอย่างว่าง่าย ขนตางอนยาวของนางกะพริบถี่ๆ ทำให้แก้มของเขารู้สึกจั๊กจี้ และหัวใจของเขาก็พองโต

ในตอนแรกเป็นเพียงการหยั่งเชิงและสัมผัสอย่างแผ่วเบาไปมาบนริมฝีปาก แต่แล้วเจียงอวี้ก็กลายร่างเป็นหมาป่าดุดัน งัดกลีบปากของนางให้เผยอออก พุ่งทะลวงเข้าครอบครองลมหายใจทั้งหมดของนาง

กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขาเติมเต็มทุกประสาทสัมผัส นางไม่อาจคิดสิ่งใดได้อีก นอกจากจมดิ่งลงสู่อ้อมกอดของเขา

จุมพิตครั้งก่อนๆ เทียบไม่ได้เลยกับตอนนี้ ครั้งก่อนนั้นคือรักบริสุทธิ์ แต่สิ่งที่นางกำลังเผชิญอยู่นี้ต่างหากที่เป็นเจียงอวี้

ไม่รู้ว่าจุมพิตกันเนิ่นนานเท่าใด ซูหว่านอ่อนปวกเปียกไปทั้งร่าง ดุจดังสายน้ำไหลลงสู่อ้อมกอดของเขา

ตลอดสองชาติภพที่ผ่านมา นี่คือครั้งแรกที่ซูหว่านได้ลิ้มรสของความรักและได้จุมพิตอย่างจริงจัง ความรู้สึกนี้ยากจะบรรยาย มันช่างซาบซ่าและน่าขนลุก

เจียงอวี้กอดซูหว่านด้วยความสุขใจอย่างยิ่ง และให้นางได้เอนกายซบหน้าอกของเขา

"ตอนนี้ไม่สนใจเรื่องผมเผ้ายุ่งเหยิงแล้วหรือ" เขาเอ่ยล้อเล่น

"ช่างเถอะ เดี๋ยวอีกสักครู่ค่อยจัดให้เข้าที่ก็พอ" ซูหว่านตอบอย่างปล่อยวาง

ยังดีที่วันนี้นางไม่ได้เกล้าผมทรงซับซ้อนเกินไป มิเช่นนั้นก็คงจะยุ่งยากน่าดู

เจียงอวี้เพียงหัวเราะเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือช่วยจัดปิ่นปักผมให้

"ทำไมเจ้าถึงไม่อยากรับราชการล่ะ" ซูหว่านนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ นางนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบัน จึงรู้สึกสงสัยอย่างยิ่งว่าเจียงอวี้คิดอย่างไร

เมื่อได้ยินคำถามนี้ เจียงอวี้ก็แปลกใจ เหตุใดนางจึงถามเรื่องนี้

แต่ไม่ว่านางจะถามอะไร เขาก็ตอบอย่างจริงจัง

“ตอนนี้ชายแดนถูกยึดคืนมาได้แล้ว ภายในร้อยปีจากนี้คงไม่มีสงคราม ข้าเป็นคนค่อนข้างเกียจคร้าน ไม่ชอบถูกผูกมัด อยากเป็นแค่ซื่อจื่อผู้รักความสงบและอิสระ ภายภาคหน้าก็จะได้พาเจ้าไปท่องเที่ยวผจญภัย ไม่ดีหรือ”

เจียงอวี้คิดเช่นนี้จริงๆ แต่แน่นอนว่าที่เขาปฏิเสธรางวัลจากฮ่องเต้ก็ยังมีเหตุผลอื่น เขายังต้องการคำมั่นสัญญานั้นเพื่อใช้ประโยชน์อนาคต

เขารู้ว่าต่อไปในอนาคต ซูหว่านคงไม่คิดที่จะอยู่ในเมืองหลวงนี้ไปตลอดชีวิต หากเขาอยากพานางท่องเที่ยวไปทั่ว เขาก็ต้องไม่ผูกมัดตัวเอง

“ก็ดีนะ”

ซูหว่านตอบได้เพียงเท่านี้ ไม่ว่าเขาจะอยากทำสิ่งใด นางก็ไม่ขัดอยู่แล้ว

อยากจะร้องไห้จริงๆ พวกเขามัวแต่ปฏิบัติภารกิจต่างๆ ซูหว่านจึงรับหน้าที่แสดงความกตัญญู และคอยดูลี่สะใภ้ไม่ได้ว่างเว้น ในช่วงหลายปีมานี้นางยุ่งจนหัวหมุนไปหมด

เจียงอวี้ยิ้มด้วยความสบายใจ สิ่งที่โชคดีที่สุดในชีวิตของเขาคือการได้รู้จักกับซูหว่าน ทั้งยังได้ครองใจของนางอีกด้วย

“หวานหว่าน รอข้ากลับมาจากจงโจวแล้ว ข้าจะไปบอกท่านพ่อให้ไปสู่ขอเจ้าทันทีเลยนะ ดีไหม”

เจียงอวี้มีเรื่องสำคัญที่สุดอย่างเดียวที่ต้องทำ นั่นคือการแต่งงานกับหวานหว่าน

เมื่อเรื่องนี้สำเร็จ เขาก็ตายตาหลับแล้ว

เมื่อได้ยินว่าเขาจะมาสู่ขอนาง ซูหว่านก็ผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วจ้องมองเขาเขม็ง

"รีบร้อนขนาดนี้เชียว รอก่อนไม่ได้หรือ”

เจียงอวี้มองนางอย่างสับสนและไม่เข้าใจ น้ำเสียงแฝงความน้อยใจ

"หวานหว่าน แต่ว่าข้ารีบนะ ข้าให้เจ้ารอข้ามานานขนาดนี้ ตอนนี้ความปรารถนาเดียวของข้าคือการได้ครองเรือนกับเจ้า เจ้าติดเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือข้าทำอะไรไม่ดีจนเจ้าไม่อยากแต่งกับข้า"

เจียงกั๋วกงซื่อจื่อผู้สง่างาม วีรบุรุษผู้กล้าหาญและเด็ดเดี่ยวในสนามรบ เมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาวที่รัก กลับแสดงท่าทางและน้ำเสียงที่ดูน่าสงสารเหมือนเด็กน้อย ความแตกต่างนี้ช่างมากมายเสียจนซูหว่านไม่กล้ามอง