ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 479

หัวใจของซูหว่านกลับมาเต้นระรัวอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ทำให้ใจสั่นสะท้าน ความรู้สึกนี้มีเพียงเจียงอวี้เท่านั้นที่มอบให้ได้ ไม่ว่าเมื่อหลายปีก่อนหรือหลายปีให้หลังก็ยังคงเป็นเขาเสมอ

นางปล่อยให้เขาเช็ดชาดแดงบนริมฝีปากออก ก่อนที่ริมฝีปากอันเย็นเฉียบของเขาจะแนบเข้ามา นางหลับตาลงอย่างเชื่องช้า ปลายจมูกของทั้งสองคลอเคลียกัน ความอ่อนโยนละมุนละไมอบอวลไปทุกหนทุกแห่ง

เจียงอวี้เป็นฝ่ายเริ่ม ซูหว่านก็ยอมให้เขาจูบอย่างว่าง่าย ขนตางอนยาวของนางกะพริบถี่ๆ ทำให้แก้มของเขารู้สึกจั๊กจี้ และหัวใจของเขาก็พองโต

ในตอนแรกเป็นเพียงการหยั่งเชิงและสัมผัสอย่างแผ่วเบาไปมาบนริมฝีปาก แต่แล้วเจียงอวี้ก็กลายร่างเป็นหมาป่าดุดัน งัดกลีบปากของนางให้เผยอออก พุ่งทะลวงเข้าครอบครองลมหายใจทั้งหมดของนาง

กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขาเติมเต็มทุกประสาทสัมผัส นางไม่อาจคิดสิ่งใดได้อีก นอกจากจมดิ่งลงสู่อ้อมกอดของเขา

จุมพิตครั้งก่อนๆ เทียบไม่ได้เลยกับตอนนี้ ครั้งก่อนนั้นคือรักบริสุทธิ์ แต่สิ่งที่นางกำลังเผชิญอยู่นี้ต่างหากที่เป็นเจียงอวี้

ไม่รู้ว่าจุมพิตกันเนิ่นนานเท่าใด ซูหว่านอ่อนปวกเปียกไปทั้งร่าง ดุจดังสายน้ำไหลลงสู่อ้อมกอดของเขา

ตลอดสองชาติภพที่ผ่านมา นี่คือครั้งแรกที่ซูหว่านได้ลิ้มรสของความรักและได้จุมพิตอย่างจริงจัง ความรู้สึกนี้ยากจะบรรยาย มันช่างซาบซ่าและน่าขนลุก

เจียงอวี้กอดซูหว่านด้วยความสุขใจอย่างยิ่ง และให้นางได้เอนกายซบหน้าอกของเขา

"ตอนนี้ไม่สนใจเรื่องผมเผ้ายุ่งเหยิงแล้วหรือ" เขาเอ่ยล้อเล่น

"ช่างเถอะ เดี๋ยวอีกสักครู่ค่อยจัดให้เข้าที่ก็พอ" ซูหว่านตอบอย่างปล่อยวาง

ยังดีที่วันนี้นางไม่ได้เกล้าผมทรงซับซ้อนเกินไป มิเช่นนั้นก็คงจะยุ่งยากน่าดู

เจียงอวี้เพียงหัวเราะเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือช่วยจัดปิ่นปักผมให้

"ทำไมเจ้าถึงไม่อยากรับราชการล่ะ" ซูหว่านนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ นางนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบัน จึงรู้สึกสงสัยอย่างยิ่งว่าเจียงอวี้คิดอย่างไร

เมื่อได้ยินคำถามนี้ เจียงอวี้ก็แปลกใจ เหตุใดนางจึงถามเรื่องนี้

แต่ไม่ว่านางจะถามอะไร เขาก็ตอบอย่างจริงจัง

“ตอนนี้ชายแดนถูกยึดคืนมาได้แล้ว ภายในร้อยปีจากนี้คงไม่มีสงคราม ข้าเป็นคนค่อนข้างเกียจคร้าน ไม่ชอบถูกผูกมัด อยากเป็นแค่ซื่อจื่อผู้รักความสงบและอิสระ ภายภาคหน้าก็จะได้พาเจ้าไปท่องเที่ยวผจญภัย ไม่ดีหรือ”

เจียงอวี้คิดเช่นนี้จริงๆ แต่แน่นอนว่าที่เขาปฏิเสธรางวัลจากฮ่องเต้ก็ยังมีเหตุผลอื่น เขายังต้องการคำมั่นสัญญานั้นเพื่อใช้ประโยชน์อนาคต

เขารู้ว่าต่อไปในอนาคต ซูหว่านคงไม่คิดที่จะอยู่ในเมืองหลวงนี้ไปตลอดชีวิต หากเขาอยากพานางท่องเที่ยวไปทั่ว เขาก็ต้องไม่ผูกมัดตัวเอง

“ก็ดีนะ”

ซูหว่านตอบได้เพียงเท่านี้ ไม่ว่าเขาจะอยากทำสิ่งใด นางก็ไม่ขัดอยู่แล้ว