ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 543

สามคนมาถึงห้องโถงด้านหน้า ซูเฉินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ มองจากด้านหลัง ร่างกายของนางดูบอบบาง เสื้อผ้าขาดวิ่น รูปร่างสูงกว่าซูหว่านและเสิ่นชิงหลีเล็กน้อย และผมของนางดูเหมือนจะหยักศกนิดๆ

ตอนนี้นางกำลังยืนตัวสั่นเหมือนกวางตัวน้อยที่ตกใจกลัว สายตาไร้ที่พึ่งและมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

นางเงยหน้ามองซูเฉิน แต่ซูเฉินเพียงแค่นั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น รอคอยอย่างสงบ ไม่แม้แต่จะชายตามองกลับมา

“น้องสาม ได้ยินว่าเจ้าตามหาพวกเราหรือ” เสิ่นชิงหลีพยุงแม่ซูเข้ามาแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ขณะเดียวกันก็ลอบสำรวจหญิงสาวคนนั้นอย่างแนบเนียน

ตอนเดินผ่านนาง แม่ซูก็ตั้งใจมองอย่างชัดเจน และพบว่านางมีลักษณะของสตรีต่างถิ่นจริงๆ อีกทั้งยังเป็นหญิงงามที่สวยสะพรั่งมากเสียด้วย

เมื่อเห็นใบหน้าของนาง ซูหว่านก็ยืนยันความคาดเดาในใจได้

เป็นหมีหมีจริงๆ ใบหน้าของนางยังคงงดงามเหมือนเดิมหลังจากผ่านไปหลายปี ใบหน้าส่วนต่างๆ ยิ่งดูคมเข้มและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น หากไม่ใช่เพราะรูปร่างที่ผอมบางเกินไป ในสภาพปกติแล้ว นางก็คือความงามอันมีเสน่ห์เหลือล้นแบบต่างแดนเลยทีเดียว

เมื่อหมีหมีเห็นซูหว่าน ใบหน้าของนางก็แสดงความประหลาดใจขึ้นมา

เป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นนี่เอง เด็กที่มาพร้อมกับท่านแม่ทัพซู และมาช่วยตนไว้เมื่อครั้งนั้น

เมื่อเห็นว่าทุกคนนั่งลงกันหมดแล้ว ซูเฉินจึงค่อยๆ ลุกขึ้นเอ่ยกับเสิ่นชิงหลี

“พี่สะใภ้ นางชื่อหมีหมี เป็นธิดาของหัวหน้าเผ่าอูหย่าคนเก่า เป็นลูกสาวที่เกิดจากอนุภรรยา ตอนที่ข้าอยู่แนวหน้า พลั้งพลาดตกไปอยู่ในค่ายศัตรู โชคดีที่นางยอมหักหาญกับคนในครอบครัวเพื่อช่วยข้าไว้และส่งข่าวกรองออกไป ในวันที่ฝ่าบาทมีบัญชาตัดสินจึงได้ละเว้นชีวิตนาง แต่ถูกลดสถานะให้เป็นทาส วันนี้ระหว่างทาง ข้าเห็นนางถูกเจ้านายเก่าเอาไปขายและกำลังจะถูกส่งไปหอนางโลม จึงยื่นมือเข้าไปช่วยไถ่ตัวนางกลับมา อยากจะขอให้พี่สะใภ้เห็นแก่บุญคุณที่นางเคยช่วยข้าไว้ ช่วยจัดหางานอะไรก็ได้ในจวนให้แก่นาง ให้นางได้มีที่พักพิงชั่วคราวเถิด"

ซูเฉินทำเช่นนี้นับว่าสมเหตุสมผลอยู่แล้ว คำขอร้องนี้เสิ่นชิงหลีไม่อาจปฏิเสธได้

แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังมองไปทางแม่ซูและซูหว่านเพื่อขอความเห็น

แม่ซูเมื่อได้ยินว่านางเคยช่วยชีวิตลูกชายของตนไว้ จิตใจก็อ่อนลงทันที เมื่อมองนางแล้วรู้สึกสงสารขึ้นเล็กน้อย ท่าทีของนางชัดเจนมากว่านางเห็นด้วย

ซูหว่านพยักหน้า ในเมื่อมีบุญคุณก็ต้องตอบแทน เพียงให้ที่พักพิงเท่านั้น ตราบใดที่นางไม่สร้างเรื่อง ก็ถือว่ารับได้

เสิ่นชิงหลีคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหันไปมองหมีหมีและพูดว่า

"ห้องครัวยังขาดคนช่วยงานทั่วไป เจ้าก็ไปทำงานในครัวแล้วกัน หลินมามาช่วยจัดการให้หน่อยนะ พอนางอาบน้ำล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ให้หาอาหารกับน้ำให้นางหน่อย แล้วให้นางพักผ่อนสักสองวันค่อยเริ่มงาน”

เสิ่นชิงหลีเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมาก นางคำนึงถึงสถานะของหมีหมี โดยธรรมชาติแล้วจึงไม่สามารถให้นางทำงานในส่วนของเรือนหน้า หรือภายในสวนที่แขกเหรื่อสามารถมองเห็นได้ มีเพียงแค่ในครัวเท่านั้นที่เหมาะสมที่สุด