ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 567

สาวใช้คนสนิทข้างกายเจียเฉิง นำจานที่มีผลไม้ป่าสีแดงสดใสจานหนึ่งเข้ามา

ด้านล่างรองด้วยใบไม้สีเขียวที่ล้างสะอาดแล้ว ผลไม้ป่าก็ถูกล้างแล้วเช่นกัน เพราะยังมีน้ำค้างหยดอยู่บนนั้น

ได้ยินว่าเป็นของที่ซูเฉินนำมาให้ ซูหว่านและซุนหลิงเอ๋อร์ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นเรื่องซุบซิบอย่างพร้อมเพรียง

ซูหว่านไม่แปลกใจกับผลไม้ป่านี้เลย มันก็คือผลไม้ที่พบเห็นได้ทั่วไปบนเขานั่นแหละ รสชาติหวานๆ เหมือนสตรอว์เบอร์รีลูกเล็กๆ เมื่อก่อนแถวหุบเขาซานหยางมีเยอะแยะไปหมดในช่วงเวลานี้

พอเจียเฉิงได้ยินว่าเป็นของที่ซูเฉินส่งมาให้ ก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

นางถือจานไว้ในมือ มองดูผลไม้ป่าพวกนี้อย่างมีความสุข ผลิยิ้มอย่างหวานซึ้ง

“แล้วท่านแม่ทัพซูเล่า? ทำไมเจ้าไม่เชิญเขาเข้ามา?”

“เรียนจวิ้นจู่ ท่านแม่ทัพซูบอกว่า เขายังต้องไปปฏิบัติหน้าที่ จึงไม่ขอเข้ามาข้างในเจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบกลับ

เจียเฉิงได้ยินดังนั้น ความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยก็ผุดขึ้นในใจอย่างห้ามไม่ได้

“อืม...” น้ำเสียงก็เป็นเช่นนั้น

ซูหว่านและซุนหลิงเอ๋อร์สบตากัน ด้วยสีหน้า เข้าใจทุกอย่าง

“โอย พี่สามก็ใส่ใจเป็นนี่นา เก็บผลไม้แล้วนำมาให้หญิงสาวเป็นพิเศษ นี่พี่หลิงเอ๋อร์ ท่านเคยเห็นพี่สามเป็นแบบนี้มาก่อนไหม?” ซูหว่านเริ่มหยอกล้ออย่างจงใจ

เมื่อทั้งสองคนสบตากัน ซุนหลิงเอ๋อร์ก็ให้ความร่วมมือกับนาง

“ไม่เคยเห็น ไม่เคยเห็นเลย ซูเฉินไม่ใช่คนเงียบขรึมมาโดยตลอดเหรอ? นอกจากคนในครอบครัวของเราแล้ว ยังไม่เคยเห็นเขาใส่ใจหญิงสาวคนไหนขนาดนี้เลยนะ”

“ใช่แล้วเจียเจีย เจ้ากับพี่สามของข้ามีเรื่องอะไรที่พวกเราไม่รู้เกิดขึ้นหรือเปล่า?

ยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันอยู่ไหม? ทำไมถึงปิดบังกันขนาดนี้”

ซูหว่านมั่นใจและเชื่อว่า ทั้งสองคนต้องมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ไม่อย่างนั้น พี่สามที่เป็นเหมือนท่อนไม้คนนั้น จะเป็นฝ่ายรุกก่อนได้อย่างไร

เขาเป็นฝ่ายให้ของกินแก่ผู้หญิงก่อน นั่นหมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่า เขาเริ่มสังเกตเห็นเจียเฉิงทีละน้อยแล้วและถูกนางดึงดูด

เจียเฉิงถูกทั้งสองคนพูดแซวจนหน้าร้อนผ่าว ได้แต่ยัดผลไม้ป่าเข้าปากไม่หยุด

ผลไม้ป่านี้หวานจริงๆ แต่ในใจกลับหวานยิ่งกว่า

"ดีนี่ กินคนเดียวเลยนะ ไม่คิดจะแบ่งให้พวกเราเลยสักนิด เจ้าน่ะหมาป่าตาขาว พวกเราก็จะเอาด้วย”

ซุนหลิงเอ๋อร์ยื่นมือจะไปหยิบผลไม้จากจานของนาง เจียเฉิงก็รีบเอาจานมากอดไว้แนบอกทันที

“ไม่เอา ไม่เอา นี่เป็นของที่ท่านแม่ทัพซูให้มา พวกเจ้าอยากกินก็ไปบอกให้หมอเทวดาน้อยกับเจียงซื่อจื่อไปเก็บมาให้สิ หรือไม่ก็ ของอื่นๆ ที่อยู่ที่นี่พวกเจ้าอยากได้อะไรก็เอาไปเลย แต่อันนี้ไม่ได้”

ด้วยท่าทีที่หวงอาหารขนาดนี้ ซุนหลิงเอ๋อร์กับซูหว่านจึงส่งเสียงออกมาแบบเดียวกันว่า