กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 54

ตั้งแต่วันนั้นที่จงจิ่งห้าวจากไป มันก็เป็นอาทิตย์แล้วที่เขาไม่กลับมา หลินซินเหยียนค่อยๆกลับมาสู่ท่าทีนิ่งสงบเหมือนเดิม

เธอออกไปทำงานและกลับบ้านตามปกติ

“ฉันได้ยินมาว่าประธานจงไปดูแลเลขาไป๋ที่ประเทศA” ในช่วงพักกลางวัน ทุกคนต่างก็มารวมตัวพูดคุยซุบซิบกัน 

“ประธานจงยอมรับตั้งแต่แรกแล้วว่าเลขาไป๋เป็นแฟนเขา เพราะงั้นมันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะไปดูแลเธอ เพียงแต่ว่า——”ผู้หญิงคนนั้นส่องกระจกไปพลางจัดผมตัวเองไป เธอมองตัวเองในกระจก ริมฝีปากสีแดงสดค่อยยิ้มออกมาเบาๆ

ตัวเธอเองคงคิดว่าผู้หญิงที่อยู่ในกระจกนั้นสวยที่สุดในโลกแล้ว

ทุกคนล้วนชินกับท่าทางหลงตัวเองของเธอ ต่างก็คิดว่ามันธรรมดา ไม่น่าแปลกใจแล้ว

เพียงแต่ว่าคำพูดของเธอมันน่าสนใจ ทุกคนต่างก็ล้อมวงกันเข้ามา “เพียงแต่ว่าอะไร？”

หญิงสาวหรี่ตามองไปที่ทุกคน “ถ้าประธานจงรักและหวงหล่อนจริงๆ เขาจะส่งหล่อนไปที่ประเทศAทำไม？คนในบริษัทมีตั้งเยอะแยะ ส่งคนอื่นไปก็ได้นี่นา？”

ทุกคนต่างก็คิดว่าที่เธอพูดมีเหตุผล

แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เห็นด้วย

“ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูด ประธานจงไม่ได้ชอบเลขาไป๋ แล้วที่ไปดูแลหล่อนเป็นอาทิตย์ ไม่กลับมาทำงานที่บริษัทเลยมันแปลว่าอะไรล่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้”

ที่พวกเธอทั้งสองพูดก็มีเหตุผล แต่เนื่องจากความคิดแตกต่างกันเลยต้องมีการโต้แย้งกันเป็นธรรมดา บางคนก็พูดว่าจงจิ่งห้าวรักไป๋จวู่เวย บางคนก็บอกว่าไม่ได้รัก

ต่างคนต่างแย้งกันไปมา

“เฮ้ ซินเหยียนแกว่าประธานจงรักเลขาไป๋รึเปล่า？” มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งดึงหลินซินเหยียนที่นั่งอยู่เงียบๆเข้ามาร่วมวง “ทำไมแกไม่มารวมตัวคุยกันล่ะ？”

หลินซินเหยียนยิ้นอย่างขมขื่นอยู่ในใจ คุยเรื่อง‘สามี’ของตัวเองรักไม่รักผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ ตลกมากนักหรอ？

เพื่อนร่วมงานเขย่าตัวหลินซินเหยียนเบาๆ “แกพูดออกมาสิ”

หลินซินเหยียนจำใจพูดความคิดของตัวเองออกมา “ฉันไม่รู้ ฉันเข้ามาทำงานที่บริษัททีหลังเลยไม่ค่อยรู่เรื่องพวกเขามากเท่าไหร่ ฉันคิดว่า——คงจะชอบแหละ ถ้าไม่ชอบจะยอมรับสถานะของเธอได้ยังไง？”

ทั้งห้องเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกับว่าที่เธอพูดมาก็มีเหตุผล ถ้าจงจิ่งห้าวไม่รักไป๋จวู่เวย เขาจะยอมรับสถานะของเธอได้ยังไง？

“เห็นไหมล่ะ ฉันว่าจงจิ่งห้าวรักไป๋จวู่เวยจริงๆ”

พวกเขายังคงซุบซิบนินทากันไม่หยุด หลินซินเหยียนจึงหาข้ออ้างว่าจะไปเอาน้ำ เพื่อหลีกเลี่ยงพวกเขา พอเวลาพักหมดลงทุกคนก็แยกย้ายกัน ถึงตอนนั้นหลินซินเหยียนจึงกลับไปนั่งทำงานที่เดิม

วันนี้จงจิ่งห้าวยังคงไม่กลับมาเหมือนเดิม

หลังจากที่ฟังเรื่องซุบซิบนินทาจากเพื่อนร่วมงานมา หลินซินเหยียนก็อยากจะอยู่เงียบๆ แต่ใครจะรู้พอกลับมาถึงบ้านป้าหยูกลับบ่นไม่หยุด

“นานขนาดนี้แล้วทำไมคุณชายถึงยังไม่กลับมาอีกนะ？”

หลินซินเหยียนรู้สึกปวดหัวมาก เธอได้แต่นวดขมับเพื่อบรรเทาอาการ ป้าหยูคิดว่าเธอไม่สบายก็เลยถามขึ้น“ไม่สบายหรอคะ？”

หลินซินเหยียนส่ายหน้าปฏิเสธ “เปล่าค่ะ”

“หรือว่าคุณ——”

“อึก——” จู่ๆหลินซินเหยียนก็ได้กลิ่นคาว เธอขมวดคิ้วมองไปที่ป้าหยู“ป้าซื้อปลามาหรอคะ？”

ป้าหยูพยักหน้าแล้วชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ “ป้าพึ่งไปตลาดมา คิดว่าตอนเย็นจะทำปลาให้คุณหนูทาน——”

ยังไม่ทันพูดจบ หลินซินเหยียนก็ยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วรีบวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ

ป้าหยูรีบวิ่งตามมา เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูมองหลินซินเหยียน “คุณ——คุณหนูท้องหรอคะ？”

ถึงแม้หลินซินเหยียนจะแยกห้องนอนกับจงจิ่งห้าวมาตลอด แต่ว่าคืนแต่งงานวันนั้นพวกเขานอนด้วยกัน

หรือว่าแค่ครั้งเดี๋ยวก็ท้องเลยหรอ？

ป้าหยูรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย“ไปค่ะ พวกเราไปโรงพยาบาลกัน”

ขอแค่มีลูก ไม่ว่าจะเมียคนที่สามหรือสี่ก็คงต้องหลบไปให้หมดแล้วล่ะ

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกค่ะ หนู——แค่ท้องไส้ปั่นป่วน”

“งั้นก็ต้องไปค่ะ” ป้าหยูดูท่าเอาจริงเอาจัง เธอจะเชื่อแต่หมอเท่านั้น

“ป้าหยู” หลินซินเหยียนพยายามขัดขืน ทว่าป้าหยูก็ไม่ยอมปล่อย “ที่ป้าทำก็เพื่อคุณหนูนะคะ”

“รีบเปลี่ยนรองเท้าเร็วเข้า” ป้าหยูลากหลินซินเหยียนเดินออกไป

หลินซินเหยียนไม่กล้าขัดขืนมาก หนึ่งก็เพราะกลัวว่าจะทำให้ป้าหยูบาดเจ็บ สองก็เพราะกลัวว่ามันจะไปกระทบกระเทือนลูกในท้อง

ตึง！

ในขณะที่หลินซินเหยียนกำลังคิดว่าจะอธิบายให้ป้าหยูฟังนั้น จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก

หลินซินเหยียนกับป้าหยูมองตรงไปที่ประตูพร้อมกัน

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา เขาเอาเสื้อสูทพาดไว้ที่แขน คอเสื้อหลุดรุ่ยเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่เรียงเป็นเส้นตรง ใต้คางมีหนวดงอกออกมาจนเห็นเป็นสีเขียวจางๆ ส่วนใต้ตาก็ดำคล้ำเหมือนคนไม่ได้พักผ่อน เขาดูแตกต่างจากปกติอย่างชัดเจน และดูเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด

เห็นทีครั้งนี้ไปดูแลไป๋จวู่เวยคงไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่สินะ หลินซินเหยียนแอบคิดในใจ

เมื่อเห็นจงจิ่งห้าว ป้าหยูก็ดีใจยกใหญ่ “คุณผู้ชายคะเหมือนว่าคุณหนูจะท้องแล้วค่ะ”