ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 110

บทที่ 110

หลี่ต้าไห่โมโหมาก “นายกำลังพูดเพ้อเจ้ออะไรอยู่? ใครบอกให้นายทำเรื่องพวกนี้?”

นายท่านหลี่ขมวดคิ้วขึ้น “หลี่ฝาน ทำแบบนี้ไม่เหมาะสมจริงๆ และไม่ถูกต้องตามกฎกติกา”

หลี่ฝานเหลือบมองนายท่านหลี่ จากนั้นพูดขึ้นด้วยท่าทางเหี้ยมโหด : “ตอนนี้ผมเพิ่งเป็นประธานของหลี่ซื่อ ผมพูดอะไรก็ต้องเป็นอย่างนั้น พวกคุณไม่ยอมรับก็ต้องยอมรับ ห้ามโต้เถียงใดๆทั้งนั้น”

“ถ้าพวกคุณมีใครไม่เห็นด้วย ผมก็ไม่ถือสาที่จะไล่คุณออกจากตระกูลหลี่!”

“แก!” หลี่ต้าไห่โกรธจนตบหน้าเขาอย่างเต็มแรง

หลี่ฝานอดทนรับแรงตบจากเขา จ้องหน้าหลี่ต้าไห่ด้วยความเคืองแค้น

“คุณกล้าตบประธาน?”

หลี่ต้าไห่ไม่พอใจ “ฉันตบแกแล้วจะทำไม? ฉันตบลูกชายของตัวเอง ไม่ใช่ประธาน!”

“ที่นี่คือห้องประชุม ไม่มีความสัมพันธ์แบบพ่อลูก มีแต่ประธานกับพนักงาน!” หลี่ฝานพูดพลางจ้องตาเขม็ง

หลี่ต้าไห่โมโหจนไม่มีท่าทางจะใจเย็นลง นิ้วมือที่ชี้ไปหาหลี่ฝานสั่นเทา ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

นายท่านหลี่เห็นเหตุการณ์ในตอนนี้รู้สึกเสียใจภายหลัง

ยกตำแหน่งประธานให้หลี่ฝาน คือเรื่องถูกหรือผิดกันแน่?

ขณะเดียวกัน มีผู้ช่วยคนหนึ่งเดินเข้ามา พูดกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาข้างหูนายท่านหลี่

นายท่านหลี่เหลือบมองหลี่ฝาน ถอนหายใจพูดขึ้น : “ฉันออกไปข้างนอกสักครู่ พวกเธอประชุมกันต่อ”

ห้องประชุมนายท่านหลี่ หลี่เสว่รู้สึกกระวนกระวายใจ

ไป๋ยี่เฟยจับมือของหลี่เสว่ไว้แน่น พูดกับหล่อน : “ไม่ต้องกังวล วันนี้ฉันมาในนามตัวแทนของโหวจวี๋กรุ๊ปเพื่อเข้าซื้อกิจการหลี่ซื่อ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”

นายท่านหลี่ผลักประตูห้องทำงานเข้ามา หัวเราะและพูดขึ้น : “ประธานโหวจวี๋กรุ๊ป ให้คุณรอนานเลยนะ...”

ยังพูดไม่ทันจบ เหลือบไปเห็นไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่ เขาหุบยิ้มลงทันที พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “พวกแกมาทำอะไรที่นี่? ออกไป!”

หลี่เสว่กับไป๋ยี่เฟยลุกขึ้น เรียกขาน “คุณปู่”

นายท่านหลี่กระแอมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ และไม่ตอบรับต่อคำเรียกขาน “คุณปู่”

เหตุการณ์นี้ทำให้หลี่เสว่รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที

ไป๋ยี่เฟยจับมือของหลี่เสว่ไว้ เอ่ยปากพูด : “ผมมาเพื่อเจรจาเรื่องซื้อกิจการกับท่าน”

นายท่านหลี่พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอีกครั้ง “เจรจาซื้อกิจการ? นายยังไม่มีสิทธิ์คุยเรื่องนี้! มีเพียงประธานของโหวจวี๋กรุ๊ปเท่านั้นที่คู่ควรและเหมาะสมจะคุยเรื่องนี้! ตอนนี้ พวกแกออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

“คุณปู่...” หลี่เสว่อยากพูดบางอย่างต่อ จะได้พูดโน้มน้าวท่านด้วย แต่กลับถูกนายท่านหลี่ตะคอกใส่เสียก่อน

“ฉันบอกให้พวกแกออกไป ไม่ได้ยินหรือไง?” นายท่านหลี่มองทั้งสองด้วยสายตาโมโห “หึ อยากจะอยู่ดูเรื่องน่าตลกอับอายของตระกูลหลี่ของเรา? ฉันบอกพวกแกให้ ยังไม่ถึงคราวพวกแกหรอกนะ!”

สีหน้าของหลี่เสว่ซีดขึ้นมาทันที ไม่เพียงเพราะนายท่านหลี่โมโห แต่ยังเป็นเพราะคำว่า “ตระกูลหลี่ของเรา”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย ดึงหลี่เสว่ไปไว้ด้านหลังของตัวเอง “คุณปู่ครับ ผมเรียกท่านว่าคุณปู่เพื่อเป็นการแสดงความเคารพผู้ที่อาวุโสกว่า แต่คุณปู่ก็ไม่ควรใช้ความอาวุโสข่มผู้น้อยใช่ไหมครับ?”

“แก! แกว่ายังไงนะ?” นายท่านหลี่โกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ

หลี่เสว่ดึงแขนเสื้อของไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย อย่าทำให้คุณปู่โมโหสิ”

ไป๋ยี่เฟยยักไหล่ขึ้น “ก็ได้!”

หากไม่ได้เป็นเพราะนายท่านหลี่โมโหใส่หลี่เสว่ เขาก็คงเลือกที่จะพูดดีๆ

ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม : “ผมมาในฐานะตัวแทนของโหวจวี๋กรุ๊ปเพื่อมาเจรจาเรื่องซื้อกิจการ”

นายท่านหลี่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น : “นอกจากประธานของโหวจวี๋กรุ๊ปแล้ว ฉันไม่คุยกับใครทั้งนั้น”

ไป๋ยี่เฟยหมดหนทาง จึงหันหลังไปคุยกับหลี่เสว่ : “เธอออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

หลี่เสว่ลังเลเล็กน้อย : “นาย อย่าบุ่มบ่ามนะ ยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่ของพวกเรา”

หลังจากที่หลี่เสว่ออกไป ไป๋ยี่เฟยจึงหันหลังมาคุยกับนายท่านหลี่ : “ตอนนี้พวกเราคุยกันได้แล้ว”

“นายหูหนวกหรือมีปัญหากับการทำความเข้าใจ? ฉันบอกว่าจะคุยกับประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป ไม่ใช่แก!” นายท่านหลี่พูดด้วยความโมโห