ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 125

บทที่125

“หลิ่วเซียวเหยา ฉันแนะนำให้นายใจเย็นๆก่อน เดิมทีแค่ถูกจำคุกเพียงไม่กี่ปี บวกกับข้อหาลักพาตัว ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหน”

หลิวเซียวเหยาตะคอก“ ไป๋ยี่เฟย! อย่าหลอกล่อฉันด้วยคำพูดนั้น ฉันจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย บอกตำรวจว่าอย่ามาที่สนามบินเพื่อจับฉันถ้าฉัน ถ้าฉันเห็นตำรวจ ฉันจะฆ่าเธอทันที!”

หลังจากพูดจบ หลิ่วเซียวเหยาก็วางสาย

ฉินหัวต้องการสั่งให้คนของเขาไปที่สนามบินและจับกุมคน แต่ไป๋ยี่เฟยพูดดักเขาไว้ก่อน

ฉินหัวมองเขาอย่างงงงวย“ เกิดอะไรขึ้น? ถ้าไม่จับกุมพวกเขา ออกไปต่างประเทศจะเป็นเรื่องยาก นายเป็นห่วงเหอหยวนหยวนใช่มั้ย? นายไม่ต้องกังวล เราจะช่วยตัวประกันอย่างแน่นอน”

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว”นายไม่คิดว่ามันชัดเจนเกินไปเหรอ? นอกจากนี้ ตระกูลหลิ่วมีที่จอดเครื่องบินส่วนตัวและรันเวย์ไม่ใช่เหรอ?”

“นายหมายถึงพวกเขาจงใจบอกว่าอยู่ที่สนามบิน?” ฉินหัวคิดได้ทันที “จากนั้นก็หลอกล่อเราไปที่สนามบิน แต่ความจริงแล้วกำลังออกเดินทางจากที่สมานจอดเครื่องบินส่วนตัว”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“ แต่นี่มันชัดเจนเกินไป และเสียงในโทรศัพท์เมื่อกี้ แม้ว่ามันจะมาจากสนามบิน แต่เมื่อเหอหยวนหยวนรับโทรศัพท์เสียงก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด”

ฉินหัวผงะไปชั่วขณะ เมื่อคิดว่ามัน เป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วก็ตกใจ“ เสียงนั้นบันทึกโดยโทรศัพท์มือถือ?”

“น่าจะใช่” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “ตอนที่เขาเอาโทรศัพท์ไปให้เหอหยวนหยวนเพื่อรับสาย โทรศัพท์ที่เปิดเสียงนั้นไม่ได้แนบมาด้วย ดังนั้นเสียงเลยเบาลง”

“แต่หลิ่วเซียวเหยาไม่ได้โง่ขนาดนี้”

ฉินหัวครุ่นคิดเมื่อได้ยินคำพูด: “เขากำลังหลบหนีหรือเปล่า ดังนั้นเลยไม่ใส่ใจรายละเอียดพวกนี้?”

“ไม่ ไม่ใช่!” ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว “ลองคิดอีกแง่หนึ่งดู ถ้าเราจะหนี จะไม่เปิดเผยว่าตัวเองอยู่ที่ไหนได้อย่างไร แต่เขาพูดตรงๆออกมาเลย แถมด้วยเสียง มันชัดเจนเกินไป แต่ก็ดูเหมือนจะผิดปกติ”

ฉินหัวตกใจทันใด ถ้าอย่างงั้นพวกเขาจะอยู่ที่ไหน?

ไป๋ยี่เฟยพูดเบา ๆ : “พวกเขาไม่ได้อยู่ที่สนามบิน หรือที่จอดสนามบินส่วนตัว แต่พวกเขาอยู่ที่ไหน เรื่องนี้.....”

มีความยาก

ฉินหัวขมวดคิ้ว ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่สนามบิน งั้นก็ต้องตรวจสอบว่าทั้งครอบครัวนี้อยู่ที่ไหน เริ่มจากพวกเขาออกจากที่ไหน ยากหน่อย

ในตอนนี้ โทรศัพท์ของไป๋ยี่เฟยก็ดังขึ้นอีกครั้ง.....

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เรือสินค้าขนาดใหญ่แล่นออกจากท่าเรือเทียนเป่ย และมุ่งหน้าไปยังส่วนลึกของทะเลอย่างช้าๆ

บนดาดฟ้าของเรือ มีโต๊ะอาหารหลายโต๊ะ ซึ่งในนั้นมีหลิ่วซื่อนั่งอยู่ทั้งบ้าน

หลิ่วหลงนั่งลงบนเก้าอี้ และถอนหายใจ

“เฮ้อ!”

เมื่อหลิ่วเซียนเหยาเห็นเช่นนี้เขาก็พูดว่า: “พ่อ ไม่ต้องกังวล เงินที่เราเอาไปกับทรัพย์สินของ หลิ่วซื่อกรุ๊ปก็น่าจะพอ ตราบใดที่เราไปต่างประเทศ และกลับมา เราก็ยังเป็นเหมือนเดิมได้”

“คนพวกนั้นก็โง่จริงๆ นึกจับพวกเราง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

เมื่อพูดจบ คนในตระกูลหลิวก็พยักหน้า และยกย่องหลิ่วเซียวเหยาถึงความฉลาดของเขา

“ใช่แล้ว! เซียวเหยาฉลาดมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“ ครั้งนี้ต้องขอบเซียวเหยา มิฉะนั้นทุกคนก็ต้องถูกจับ!”

“ใช่ เซียวเหยาสมควรเป็นทายาทตระกูลหลิ่วของเรา!”

เมื่อได้ยินคำชมของทุกคน ก็รู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้น และในเวลาเดียวกัน เขาก็ยังคิดถึงอนาคตที่สดใส

เมื่อพวกเขาไปต่างประเทศแล้ว พวกเขามีเงินทุนมากมายในการเริ่มต้นเปิดบริษัทใหม่ และตั้งฐานในต่างประเทศ ถึงเวลานั้นตำรวจที่จะจับพวกเขาก็ทำได้ยาก เมื่อพัฒนาการเติบโตเต็มที่แล้วค่อยกลับเข้ามาในประเทศได้อีก และยังทำลายกลุ่มโหวจวี๋กรุ๊ปได้อีกด้วย!

น่าเสียดาย นั่นเป็นความฝัน

“ เฮ้ แล้วมาทานอาหารเย็นที่นี่เหรอ? ไหนว่าจะทำให้ผู้คนควรรู้ชะตากรรมของการที่มีปัญหากับตระกูลหลิ่วไม่ใช่เหรอ? นี่ก็จะไปละเหรอ?”