ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 142

บทที่ 142

“ใช่แล้ว คราวก่อนเคยบอกว่าจะเลี้ยงข้าวคุณ สู้ตอนนี้เลยละกัน?”

ไป๋ยี่เฟยโน้มสายตาลงต่ำ ผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวต่อหน้าของเขามาสามครั้งแล้ว ทุกครั้งดูเหมือนเป็นความบังเอิญ แต่ลองคิดอย่างละเอียด ดูเหมือนหลงเหลือร่องรอยของความจงใจอยู่

“ได้ครับ” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า เขาอยากจะลองดูว่า ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรกันแน่?

มาถึงร้านอาหารยุโรปแห่งหนึ่ง ทั้งสองคนนั่งตรงข้ามกัน

สั่งอาหารเสร็จ เย่อ้ายหัวเราะขึ้นอย่างอ่อนหวาน “ใช่แล้วค่ะ ยังไม่รู้จักชื่อของผู้มีพระคุณเลยนะ?”

“ไป๋ยี่เฟย”

ตลอดเส้นทางนี้ ไม่ว่าเย่อ้ายจะหาเรื่องพูดยังไง ส่วนมากไป๋ยี่เฟยก็จะอืมอ๋อ หรือว่าพยักหน้า ส่ายศีรษะ หรือว่าไม่กี่คำก็ตอบกลับคำถามของเธอ

ไป๋ยี่เฟยมองดูเย่อ้ายแวบหนึ่ง ในใจหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน ถือว่ามีความอดทน นานขนาดนี้ก็ยังไม่แสดงออกว่ามีเป้าหมายอะไร

ไม่นานนัก สเต็กเนื้อที่สั่งไปก็ขึ้นเสิร์ฟ ไป๋ยี่เฟยกินอย่างช้าๆ ที่จริงแล้วเขาไม่ค่อยชอบกินอาหารยุโรปสักเท่าไร ทั้งมีดทั้งส้อม ไม่สะดวกเป็นอย่างยิ่ง

เย่อ้ายกลับเหมือนดั่งสตรีสูงศักดิ์ที่สง่างาม มีดส้อมใช้ได้อย่างชำนาญมาก ช้าๆ บวกกับที่เป็นสามงามคนหนึ่งอีก ดังนั้นมองดูแล้วเจริญตาเจริญใจเป็นอย่างยิ่ง

กินมาถึงครึ่ง ไป๋ยี่เฟยมองเห็นคนๆหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ จึงได้ลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ย “ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”

เย่อ้ายพยักหน้า

ในห้องน้ำ หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยพบหน้ากับคนที่คุ้นเคย ฝ่ายตรงข้ามเตือนเขามาหนึ่งคำ “เหล้า”

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า ก็เดินออกจากห้องน้ำ กลับไปที่โต๊ะใหม่อีกครั้ง

เห็นไป๋ยี่เฟยกลับมา เย่อ้ายก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อย หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาก่อน “ผู้มีประคุณ ฉันดื่มให้คุณค่ะ ขอบคุณที่ช่วยฉันถึงสองครั้ง”

ไป๋ยี่เฟยมองดูแก้วไวน์ที่อยู่ในมือของเย่อ้ายแวบหนึ่ง ค่อยหยิบแก้วไวน์ของตนเองขึ้นมา เอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบว่า “ไม่ต้องเกรงใจครับ”

ทั้งสองคนชนแก้ว ดื่มไวน์เข้าไปคำหนึ่ง

เย่อ้ายยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ ทานสเต็กเนื้อต่อไป

ไป๋ยี่เฟยโน้มสายตาลงต่ำ หลังจากที่กินสเต็กเนื้อเข้าไปสองคำ ก็รู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อย ไม่นานนัก ก็ฟุบลงไปกับโต๊ะ

...

ภายในห้องของโรงแรม เย่อ้ายนำไป๋ยี่เฟยทิ้งลงบนเตียง

“ชิ คราวก่อนจำได้แต่ถ่ายรูป คิดไม่ถึงว่าจะลืมหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของคุณ” เย่อ้ายเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

พูดจบ เย่อ้ายก็ยื่นมือออกไปล้วงเอาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของไป๋ยี่เฟย จากนั้นค่อยใช้รอยนิ้วมือของไป๋ยี่เฟยปลดล็อค

เงียบไปสักพัก เย่อ้ายก็ขมวดคิ้วพร้อมกับเอ่ย “เอกสารทั้งหมดใส่เอาไว้ที่ไหนกัน? ทำไมไม่มีวีแชท?”

“ทำไมมีแค่บันทึกการสนทนา?”

ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด เย่อ้ายจึงขว้างโทรศัพท์มือถือทิ้งไปเลย “โทรศัพท์มือถือบ้าอะไรกัน ของที่มีประโยชน์สักนิดก็ไม่มี！”

ผ่านไปสักพักอีก เย่อ้ายนั่งลงบนข้างเตียง มองดูไป๋ยี่เฟยอย่างเงียบๆ มือลูบไปบนใบหน้าของเขาโดยที่ไม่รู้ตัว

“หากเปลี่ยนเป็นฉัน คุณจะทำเช่นนี้เหมือนกันหรือเปล่า?”

“แต่ว่าท่าทีของคุณ ดูเหมือนจะไม่สนใจฉันเลย?”

พูดจบ เย่อ้ายก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป

รอจนกระทั่งเย่อ้ายไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยที่เดิมทีควรจะสลบอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น