ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 143

บทที่ 143

“นั่นสิครับ！ท่านประธาน พวกเขาเห็นพวกเราตอนนี้พูดง่ายหรือว่ายังไงกัน กล้าลงมือกับพวกเราโหวจวี๋！”

“ท่านประธาน ขอเพียงแค่ประโยคเดียวของคุณ พวกเราจะกดอุตสาหกรรมที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเหล่านั้นถูลงกับพื้นในทันที！”

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ตกใจจนทุกคนหุบปาก

“ในเมื่อพวกคุณรู้ว่าโหวจวี๋คือการมีอยู่แบบไหน พูดอยู่ที่นี่มีประโยชน์อะไร? สู้ไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ว่าใครกันแน่ที่ลงมือกับโหวจวี๋ยังจะดีกว่า！”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ออกนอกห้องประชุมไปในทันที

เพิ่งจะเตรียมตัวกลับห้องทำงาน ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเฉินห้าว

“บอส โทรศัพท์มือถือผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ด้านในมีรูปภาพเยอะมาก ผมคิดว่าทางที่ดีที่สุดบอสมาที่นี่สักรอบ ผมกำลัง...” น้ำเสียงของเฉินห้าวเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง

ไป๋ยี่เฟยวางสายโทรศัพท์ลงขับรถไปหาเฉินห้าวในทันที

ทั้งสองคนสมทบกันที่ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง

“บอสครับ คุณดู” เฉินห้าวนำโทรศัพท์มือถือส่งให้กับไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์มือถือมาเลื่อนเปิดดูอยู่ครู่หนึ่ง ยิ่งดูตาก็ยิ่งเบิกโตขึ้น

บนรูปภาพ ผู้หญิงสามคนที่ร่างกายเปลือยเปล่านั่งล้อมรอบอยู่ข้างร่างกายของไป๋ยี่เฟย ทั้งจูบทั้งโอบกอดเขา และไป๋ยี่เฟยเผยให้เห็นใบหน้าเพียงแค่ครึ่งเดียว เดิมทีควรจะเป็นการหมดสติ กลับกลายเป็นสีหน้าที่เพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง

รูปภาพแทบจะพอๆกันหมด เพียงแต่ท่าทางของผู้หญิงทั้งสามคนไม่เหมือนกันก็เท่านั้นเอง

“แม่งเอ๊ย！” ไป๋ยี่เฟยโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งลงบนโต๊ะ

เฉินห้าวกลืนน้ำลายเล็กน้อย ผู้หญิงสามคนนั้นหน้าตาสวย รูปร่างก็ดี ยังไม่สวมใส่อะไรอีก

ไป๋ยี่เฟยตอนนี้เป็นห่วงหลี่เสว่มากเป็นพิเศษ หากรูปภาพแบบนี้ถูกหลี่เสว่เห็นเข้า นั่นต่อให้เขากระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ชำระล้างไม่สะอาด ยิ่งถึงขั้นหลี่เสว่ยังจะได้รับแรงกระตุ้งทางอารมณ์เพราะเรื่องนี้ ทำให้พิษยาลุกลามเร็วขึ้นไปอีก

เพียงแต่เย่อ้ายถ่ายรูปเหล่านี้ของตนเองเพื่ออะไรกัน? จะจัดการเขา?

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วคิดไตร่ตรองอยู่พักใหญ่ๆ จากนั้นเอ่ยขึ้นกับเฉินห้าวว่า “เก็บรูปภาพเหล่านี้เอาไว้ แต่ว่าฉันต้องการให้นายหาคนช่วยฉันจัดการกับรูปภาพเหล่านี้สักหน่อย”

“ไม่มีปัญหาครับ” เฉินห้าวพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับเอ่ย “เมื่อครู่นี้ผมเปิดดูบันทึกของเธอ รูปภาพเหล่านี้มีเพียงแค่ชุดนี้ชุดเดียว ตอนนี้เธอยังไม่ได้ส่งให้กับคนอื่น”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า เป็นสัญญาณว่ารับรู้แล้ว

ออกคำสั่งอีกไม่กี่ประโยค จากนั้นทั้งสองคนก็ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกัน

...

ภายในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง เย่อ้ายวางโทรศัพท์มือถือที่ซื้อมาใหม่ลง ในสายตาเต็มไปด้วยความโมโห “ไอ้ขโมยบ้า！”

“รูปภาพด้านในถ่ายฟรีหมดเลย！”

เพื่อรับประกันความปลอดภัย เย่อ้ายเพียงแค่นำรูปภาพจัดเก็บเอาไว้ในอัลบั้มของโทรศัพท์มือถือเท่านั้น ดังนั้นพอโทรศัพท์ถูกขโมยไป งั้นก็เท่ากับว่ารูปภาพเหล่านั้นหายไปแล้ว

“กริ๊งๆๆ...”

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

เย่อ้ายรับสาย “พี่อ้าย มีคนใช้โทรศัพท์มือถือของพี่โทรมาหาผมที่นี่ บอกว่าเก็บโทรศัพท์มือถือของพี่ได้ ถามว่าต้องการให้ส่งไปให้พี่ไหม?”

“จริงหรอ? ต้องการ เธอนัดสถานที่หนึ่ง ให้เขานำโทรศัพท์มือถือให้กับเธอ เธอค่อยส่งมาให้ฉัน”

“ได้ค่ะ พี่อ้าย。”

วางสายโทรศัพท์ลง เย่อ้ายก็ยิ้มขึ้นมา “สวรรค์กำลังช่วยฉันจริงๆ แม้ว่าโทรศัพท์มือถือจะหาย ก็ยังหากลับมาได้”

“แต่ว่า โทรศัพท์มือถือของฉันคือหายงั้นหรอ? ไม่ได้ถูกขโมย? แต่ฉันก็ดูเหมือนไม่ได้มีนิสัยวางโทรศัพท์มือถือมั่วซั่ว...”

...