ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 151

บทที่ 151

ทุกสิ่งรอผลของเฉินห้าว หากมันเกี่ยวข้องกับหลิ่วอู๋ฉงจริงๆ ถึงเขาจะมัดตัวคนไป ก็ต้องให้เขาถอนพิษให้หลี่เสว่

แต่ถ้าหากไม่ใช่เขาล่ะ?

แล้วหลี่เสว่จะทำยังไงล่ะ?

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว กำลังจะขับรถกลับบ้านก่อน

ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจอการเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ชนกันอยู่บนถนน ทำให้รถติดจนเคลื่อนย้ายไม่ได้เลย

หลังจากรอไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง ไป๋ยี่เฟยถึงหลุดออกมาจากสายการจราจรนี้ได้

ตอนที่ผ่านจุดเกิดอุบัติเหตุตอนเมื่อกี้นี้ ไป๋ยี่เฟยก็เห็นเย่อ้าย

เย่อ้ายยืนอยู่ข้างถนน ใส่ชุดอาชีพ ดูเหมือนว่าเพิ่งเลิกงานเหมือนกัน และข้างๆเธอ มีตำรวจจราจรและชายวัยกลางอ้วนเตี้ยคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย

ชายวัยกลางคนนั้นกำลังจ้องมองไปที่เย่อ้ายด้วยความโกรธ พูดอะไรบางอย่างอยู่ในปากของเขา แต่เมื่อมองจากการแสดงออกของเขาแล้ว ก็สามารถรู้ได้ว่าเขาไม่ได้พูดในสิ่งที่ดี

การแสดงออกของเย่อ้ายเย็นชา และไม่มีการตอบสนองใดๆ

ตำรวจจราจรเกลี้ยกล่อม แต่ก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ

ไป๋ยี่เฟยมองแล้วกำลังคิดว่าจะจากไป เย่อ้ายไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ ยังคงถือรูปของเขาไว้ในมือเธอ พยายามที่จะหาเรื่องเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดว่าจะอยู่ต่อ

ทันใดนั้นเอง ในขณะที่กำลังจะจากไป เย่อ้ายก็เห็นรถของไป๋ยี่เฟย และก็เห็นไป๋ยี่เฟยด้วย จึงตะโกนใส่รถว่า “ป๋ยี่เฟย! ผู้มีพระคุณ! ช่วยฉันด้วย! “

ไป๋ยี่เฟยด่าด้วยเสี่ยงเบาๆ แสร้งทำเป็นไม่รู้

แต่เย่อ้ายไม่ปล่อยเขาไป และวิ่งเข้าไปหาเขาโดยตรง เพราะมันอยู่รอบโค้ง บวกกับมีรถและคนจำนวนมาก และความเร็วของรถก็ไม่เร็วเท่าคนที่เดิน เย่อ้ายไม่ได้เดินแปบเดียว ก็เคาะกระจกหน้าต่างรถเรียกไป๋ยี่เฟยที่แล้ว

ไป๋ยี่เฟยจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ได้อีกแล้ว เขาจึงต้องลดกระจกรถลง

“ไป๋ยี่เฟย! ช่วยฉันหน่อยเร็วเข้า”

ไป๋ยี่เฟยแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและถามว่า “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

ปรากฏว่าผู้ที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อกี้นี้คือเย่อ้ายและชายวัยกลางคนนั้น รถมีเพียงรอยขีดข่วนเล็กน้อย ไม่ร้ายแรงอะไรเลย แต่ว่ารถของทั้งสองก็มีรอยขีดข่วนเหมือนกัน เย่อ้ายก็บอกว่าได้จ่ายเงินไปแล้ว แต่ชายวัยกลางคนนั้นยังไม่ยอมให้อภัยเธอ และยังกล่าวสิ่งที่ไม่ดีมากมายอีกด้วย

เย่อ้ายก็ไม่ใช่คนที่มีนิสัยเป็นมิตร ดังนั้นจึงทะเลาะกับชายวัยกลางคนนั้น ตำรวจจราจรมาจัดการ แต่ก็ยังไม่มีประโยชน์ ทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันอย่างดุเดือดมากขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยฟังจบแล้ว ก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ “โอ้ เรื่องนี้ผมช่วยคุณไม่ได้ คุณควรไปหาตำรวจจราจร”

“ปัญหาคือตำรวจจราจรก็ไม่มีประโยชน์!” เย่อ้ายกลอกตาของเธอ

เมื่อพูดจบ ไป๋ยี่เฟยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ชายวัยกลางคนนั้นก็ไล่ตามเข้ามา

“ยัยตัวแสบ อยากจะวิ่งหนีใช่ไหม? ใครแม่งสนใจเงินเล็กน้อยๆของคุณ? ผมจะขอบอกไว้นะ ถ้าวันนี้คุณไม่คุยเรื่องนี้กับกูให้เคลียร์ ก็อย่าคิดว่าจะได้จากไป!”

ตำรวจจราจรก็ตามมาเช่นกัน “สุภาพบุรุษท่านนี้ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเลิกงานจราจรติดขาดหนักมาก รบกวนคุณอย่ารอช้าที่เจ้าของรถคนอื่นจะจากไป”

“ไปๆๆๆ ไปให้พ้น ผมรู้ แต่สาวน้อยคนนี้ ชนรถแล้ว ยังอยากจะหนีไป วันนี้ผมจะต้องสั่งสอนเธอดีๆให้ได้! คนหนุ่มสาวสมัยนี้ ไม่มีมารยาทเลยสักนิด”

เย่อ้ายหันกลับมา และพูดอย่างเย็นชา “มารยาทเหรอ? คุณเป็นถึงลุงอ้วนวัยกลางคนหนึ่งคุณมีมารยาทนักเหรอ? รถของฉันขับอยู่ดีๆคุณก็ชนเข้าอย่างไม่มีเหตุผล ฉันบีบแตรแล้ว และคุณก็เป็นเหมือนคนหูหนวกไม่ได้ยิน ถ้าฉันไม่เบรกทัน ฉันว่าวันนี้คุณคงต้องตายอยู่ในรถแล้ว”

“โอ้ย มึงกล้าแช่งให้ข้าตายเหรอ?” ชายวัยกลางโกรธมากขึ้น เดินเข้าไปยกมือขึ้นตบที่ใบหน้าเย่อ้าย

ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยจอดรถไว้ข้างทาง เดินข้ามไป จับมือชายคนนั้นไว้

ในความเป็นจริงไป๋ยี่เฟยไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องนี้ แต่เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว เขาก็ไม่ยุ่งไม่ได้แล้ว

มือของชายคนนั้นถูกคว้าไว้ และเงยหน้าขึ้นมองไป๋ยี่เฟยที่สูงกว่าตัวเอง แล้วพูดอย่างโกรธๆว่า “มึงเป็นใครกันแน่? ปล่อยมือข้า!”

ไป๋ยี่เฟยไม่ยอมปล่อยมือ และคว้ามือของชายคนนั้นอย่างแรง เมื่อเห็นเช่นนี้ชายคนนั้นก็ดึงมือของเขากลับ ในขณะนี้ไป๋ยี่เฟยก็ปล่อยมือกะทันหัน