ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 165

บทที่165

“ไม่สิ แม้แต่เบี้ยตัวน้อยยังไม่สมควรเลย!”

“แกมันก็แค่หมู!”

หลี่ฝานถูกเย่อ้ายต่อว่าอย่างหนัก บวกกับความอัปยศที่เพิ่งได้รับมาจากไป๋ยี่เฟย มันก็ทำให้เขาระเบิดออกมาในทันที “แล้วทั้งหมดนี้มันคือความผิดของผมคนเดียวอย่างนั้นเหรอครับ? ก็พี่แม่งไม่ยอมพูดให้มันชัดเจนเอง ผมก็เลยทำตามที่ตัวเองเข้าใจไง!”

“อีกอย่าง ความจริงแล้วไป๋ยี่เฟยไม่ได้มีหุ้นของโหวจวี๋อยู่ในมือด้วยซ้ำ แล้วพี่รู้เรื่องนี้มาก่อนรึเปล่า? ในเมื่อตัวเองก็ไม่รู้ยังจะมีหน้ามาบลาๆบลาๆอยู่ตรงนี้อีก ถ้าพี่เก่งนักทำไม่พี่ไม่ไปทำเองหล่ะจะมาใช้ผมทำไม? แม่งเอ๊ย!”

“ตอนแรกฉันสั่งให้แกทำอะไรแกก็จะทำแค่นั้น อะไรที่ไม่ได้สั่งแกก็จะไม่ทำเด็ดขาด!” เย่อ้ายจ้องเขาด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์

“ก็พี่ไม่บอกให้มันชัดเจนเองหนิ จะมาโทษผมได้ไง?”

เย่อ้ายพอได้ยินอย่างนั้น เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ จะมาเถียงกับคนโง่ไม่ได้ มันจะทำให้ตัวเองดูโง่ไปด้วย

“ไสหัวไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก”

พอหลี่ฝานได้ยินอย่างนั้น เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดแล้วเดินจากไป

เขารู้สึกโกรธจริงๆ จึงไม่ทันคิดอะไรมาก

พอเดินออกจากวิลล่าไป ถึงไม่รู้สึกเสียใจขึ้นมา

กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปก็เสียไปแล้ว ตระกูลหลี่ก็ไม่มีแล้ว เขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากเย่อ้ายอย่าว่าแต่ทวงคืนกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปเลย แม้แต่การที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขยังยากเลย

“จบแล้ว……”

หลี่ซื่อจบสิ้นแล้ว

ในขณะที่หลี่ฝานกำลังร้อนรนอยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีถุงดำใบหนึ่งมาคลุมหัวของเขาไว้ จากนั้นก็ถูกมือข้างหนึ่งอุดปากเอาไว้แล้วดึงเขาเข้าไปในตรอกที่ไม่มีใครเห็น

“อุ๊บๆๆ ……” หลี่ฝานพยายามดิ้นรน

จากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป

………

“นายครับ งานที่สั่งเรียบร้อยแล้วครับ” ไอ้หัวล้านหลิวโทรรายงานไป๋ยี่เฟย ในเวลาเดียวกัน เขาก็ส่งรูปของหลี่ฝานอีกหลายใบไปให้ไป๋ยี่เฟย

ภายในรูป เป็นภาพของหลี่ฝานที่นอนอยู่บนพื้น และขาทั้งสองข้างของเขานั้นบิดงออย่างน่ากลัว คนปกติไม่มีทางที่จะอยู่ท่านี้ได้เลย ดังนั้น หลี่ฝานคงจะสูญเสียขาทั้งสองข้างไปแล้วแน่ๆ

ไป๋ยี่เฟยตอบกลับ “อืม ดีมาก อีกสองล้านที่เหลือเดี๋ยวผมโอนให้”

“ครับ นาย” ไอ้หัวล้านหลิวตอบกลับมาอย่างร่าเริง เงินนี่มันช่างหาง่ายจริงๆ!

ไป๋ยี่เฟยถามต่อ “พวกคุณตามหลี่ฝานไปถึงไหน?”

ไอ้หัวล้านหลิวรู้สึกว่าในคำถามนี้เหมือนมีอะไรแฝงอยู่ จึงได้ตอบกลับไปตามตรงว่า “เป็นวิลล่าหลังหนึ่งครับ ไม่ได้อยู่ที่หลันโปกั่ง แต่เป็นวิลล่าในย่านอื่นครับ หลังจากที่เขาเข้าไป ก็ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเขาก็ออกมาด้วยที่ทางที่โมโหมาก”

วิลล่าเหรอ?

แสดงว่า เย่อ้ายคงพักอยู่ในวิลล่าหลังนั้นสินะ

ระหว่างที่กำลังใช้ความคิดอยู่ หลงหลิงหลิงก็มาเคาะประตูห้องทำงานของเขา

“เข้ามา”