ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 179

บทที่ 179

"คุณ......คุณลุงคือใคร?" เย่อ้ายถาม

หลี่เสว่ได้ยินสักครู่ก็ตอบกลับ "คุณลุงก็คือคุณลุง!"

"งั้นพี่สาวเข้าไปนั่งข้างในได้ไหม? ที่จริงแล้วฉันมาหาลุงของคุณ" เย่อ้ายไม่ได้ถามถึงสาเหตุ ก็เปลี่ยนหัวข้อประเด็นที่คุย

หลี่เสว่คิดๆดู ก็เปิดทางให้ "งั้นคุณเข้ามาเถอะ! อีกสักพักคุณลุงก็น่าจะกลับมา"

เย่อ้ายนั่งลงบนโซฟา เห็นหลี่เสว่ดูการ์ตูนอยู่ ทันใดนั้นมุมปากก็กระตุกเล็กน้อย นี่เป็นสิ่งที่เด็กดูกันหรือเปล่า?

เด็ก?

เย่อ้ายหรี่ตาเล็กน้อย หลี่เสว่คงจะไม่ได้กลายเป็นเด็กไปแล้ว?

"เสี่ยวเสว่ จู่ๆพี่ก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ ครั้งหน้าค่อยมาหาคุณลุงนะ!"

หลี่เสว่หันกลับมา ตาปริบๆ "อืม......”

เย่อ้ายถามอีกครั้ง : "เพียงแต่ว่า เมื่อกี้นี้พี่ได้ยินว่าคุณลุงออกไปซื้อขนมให้คุณใช่ไหม?"

"อืม" หลี่เสว่พยักหน้า

เย่อ้ายยิ้มอย่างอ่อนโยนมาก "งั้นพี่ก็ซื้อทอฟฟี่ให้กินได้ และยังมีอื่นๆอีกมากมายที่อร่อย น่าสนุก พี่จะพาคุณไปกิน ไปเที่ยวเล่นเป็นยังไง?"

หลี่เสว่ได้ยินก็กระพริบตาอย่างประหลาดใจ เห็นได้ชัด นิสัยเด็กของเธอ คิดจะเปลี่ยนใจแล้ว

"แต่ว่า คุณลุงบอกว่า ออกไปข้างนอกกับคนตามอำเภอใจไม่ได้"

เย่อ้ายยิ้มแล้วถาม : "พี่ไม่ใช่คนอื่น พี่กับคุณลุงของคุณมีสัมพันธ์ที่ดีมาก ไม่งั้นก็ไม่สามารถมาหาเขาที่บ้านได้ใช่ไหม?"

หลังจากหลี่เสว่ฟังรู้สึกว่ามีเหตุผล ถามอย่างสงสัยว่า : "มีความอร่อยกับความสนุกมากมายจริงๆหรอ?"

"แน่นอน พี่ไม่ได้โกหก" เย่อ้ายยิ้มตาหยี

หลี่เสว่ทำเสียงตอบรับ "งั้น ฉันรอคุณลุงกลับมา พาฉันไปอีกครั้ง"

เย่อ้ายไม่สามารถทนยิ้มต่อไปได้ เธอใช้ความอดทนมากที่สุดแล้วในชีวิตนี้ ยังคงหลอกล่อหลี่เสว่ไม่ได้ ในใจรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ท้ายที่สุด เลยต้องบอกว่า "โอเค ก็แล้วแต่แล้วกัน ที่นี่ฉันมีที่อยู่กับหมายเลขโทรศัพท์ ถ้ารอไม่ไหว ก็โทรมาหาฉันได้ พี่จะพาคุณไปเที่ยว"

หลี่เสว่รับนามบัตรจากเย่อ้าย อ่านไม่ออก แต่ยังพยักหน้า

เย่อ้ายแค่เดินออกไป เพียงแต่ชั่วขณะที่ก้าวออกจากประตูไปนั้น ฉับพลันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันมาพูดกับหลี่เสว่ว่า : เสี่ยวเสว่ พี่ไม่เพียงแต่พาคุณไปทานของอร่อยๆ ไปเที่ยวสนุกๆ ยังพาคุณไปหาพ่อแม่ได้ด้วยนะ"

พูดจบ เย่อ้ายก็เดินตรงไป

ทว่าหลี่เสว่ตกตะลึงอยู่ที่เดิม "พ่อแม่......”

เย่อ้ายพบว่าหลี่เสว่มักจะพูดถึงลุงอยู่ตลอดเท่านั้น ไม่ได้เอ่ยถึงพ่อแม่ แต่เด็กน้อย ทุกคนไม่ปรารถนาจะอยู่ข้างกายพ่อแม่รอ?

ดังนั้นเธอจึงทิ้งประโยคสุดท้ายนั้น ก็เห็นว่าหลี่เสว่ติดกับแล้ว

หลี่เสว่มองนามบัตร ที่คิดอยู่ในหัวคือพ่อแม่ ท้ายที่สุดแล้วพ่อแม่คือใคร? ทำไมคุณลุงไม่พาฉันไปหาพ่อแม่ล่ะ?

พ่อแม่ทำไมไม่มาหาเธอล่ะ? เธอเป็นเด็กที่ถูกทิ้งใช่ไหม?

คิดถึงตรงนี้ ขอบตาหลี่เสว่ก็แดง บวกกับไป๋ยี่เฟยยังไม่กลับมา ในใจยิ่งน้อยใจมากขึ้น หวาดกลัวอย่างช่วยไม่ได้

ท้ายที่สุด หลี่เสว่รวบรวมความกล้า "ฉันอยากไปหาพ่อแม่!"

หลี่เสว่หยิบนามบัตรออกจากบ้านไป

ไป๋หู่ที่นี่เวลานี้ กำลังรับมือกับชายป่วยคนหนึ่ง ไม่ได้สังเกตว่าหลี่เสว่ออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว

หลังจากหลี่เสว่ออกไปจากคฤหาสน์ ก็เริ่มหนักใจ

"ที่นี่ที่ไหนอ่า? ต้องออกไปอย่างไร?"

บนถนน รถผ่านไปมาน้อยมาก คนก็น้อยมาก ไม่เจอใครให้ถามเลย