ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 207

บทที่ 207

ชายสวมแว่นกวาดสายตามามองหลิวเสี่ยวอิงต่อ ใช้มือลูบๆใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอ“ว่าไง คิดได้แล้วยัง?”

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้！”

ในเวลานี้เอง เสียงของไป๋ยี่เฟยก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังของพวกเขาทั้งสามคน

เขารออยู่ข้างในไม่มีคนเข้าไปสักที จึงกะที่จะออกมาถามดูสักหน่อย บังเอิญได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกพอดี จึงรีบออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่คิดว่าหลิวเสี่ยวอิงจะถูกชายสวมแว่นจับตัวเอาไว้

พอหลงหลิงหลิงเห็นไป๋ยี่เฟยมา ก็รู้สึกว่ามีที่พึ่งพิงแล้ว จึงสงบใจลงไปเยอะ

ไป๋ยี่เฟยกวาดสายตามองทั้งสองคนหนึ่งที ก่อนจะพูดกับชายสวมแว่น“ปล่อยเธอ แกมาหาฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”

ชายสวมแว่นไม่ได้ปล่อยมือออก“ฉันมาหาแกก็จริง แต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางฉันที่จะมาหาสาวเลยไม่ใช่หรือไง? ถึงยังไงคนแบบเราๆ มีวันนี้แต่พรุ่งนี้อาจจะไม่มีแล้วก็ได้ แน่นอนว่ามันก็ต้องรีบหาความสนุกอยู่แล้ว”

“แก！”ไป๋ยี่เฟยพูดออกมาหนึ่งคำ ความรู้สึกเวียนหัวที่คุ้นเคยนั้นมันมาอีกแล้ว พยายามฝืนทนไม่ให้มึน“ถ้าแกอยากได้ผู้หญิงก็ไปหาตามสถานที่แบบนั้น ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาหาผู้หญิง！”

“เหอะ ใครบอกว่าผู้หญิงคนนี้ถูกปากฉันล่ะ?”ชายสวมแว่นพูดยิ้มๆ“จริงๆแล้ว หลี่เสว่ต่างหากล่ะที่ถูกปากฉัน แต่หัวหน้าสั่งกำชับไว้แล้วว่า แตะตัวเธอไม่ได้ ไม่อย่างนั้นฉันลงมือไปนานแล้ว！”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนี้ ก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก ความรู้สึกเวียนหัวทำให้เขารู้สึกจมดิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาค้ำขอบประตูไว้อยู่ ป่านนี้ก็เป็นลมล้มลงไปแล้ว“ถ้าแกกล้าแตะต้องตัวเธอ ฉันจะทำให้แกไม่ตายดีแน่！”

หลี่เสว่เป็นเหมือนเกล็ดมังกรของไป๋ยี่เฟย ใครกล้าแตะมันคนนั้นต้องตาย！

ชายสวมแว่นสบถ หึ ออกมา“แกวางใจได้ หัวหน้ากำชับไว้แล้ว ฉันไม่มีทางแตะต้องหลี่เสว่หรอก แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ ฉันจองแล้ว！”

หลิวเสี่ยวอิงกับหลงหลิงหลิงต่างก็รู้สึกกลัวไม่น้อย จากคำพูดเมื่อตะกี้นี้ ก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่พวกเธอคิดไว้ พวกเธอไปยุแหย่ไม่ได้เด็ดขาด

ไป๋ยี่เฟยคว้าขอบประตูเอาไว้อย่างสุดกำลัง พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“แกมาหาฉันมีเรื่องอะไรกันแน่?”

ชายสวมแว่นชำเลืองตามามองหลิวเสี่ยวอิงที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง จากนั้นก็ปล่อยเธอออกมา“ฉันมาส่งยาแก้พิษให้กับแก”

หลิวเสี่ยวอิงพอได้รับอิสระ ก็รีบวิ่งไปอยู่ข้างๆหลงหลิงหลิงทันที

ไป๋ยี่เฟยมองชายสวมแว่นอย่างมึนงง“ยาแก้พิษ?”

“แกอย่าคิดเยอะไป แค่ยาแก้พิษสำหรับหนึ่งเดือนเท่านั้น ทำให้ภายในหนึ่งเดือนนี้ แกจะไม่รู้สึกเจ็บปวดทรมานมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น”

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยฟังจนเข้าใจแล้ว ตอนที่กินยาแก้พิษในตอนแรก ผู้ชายคนนี้ก็เคยพูดไว้แล้ว ว่าในทุกๆเดือนจะเอายาแก้พิษมาให้เขาตามเวลาและปริมาณที่กำหนด วันนี้เขาก็มาส่งยาให้นั่นเอง

“พวกเราเข้าไปคุยกันข้างใน”ไป๋ยี่เฟยเอนร่างกาย ให้ชายสวมแว่นเข้าไป

ชายสวมแว่นพอเห็นแบบนี้ก็ยิ้ม แล้วหันไปมองหลิวเสี่ยวอิงอีกหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป

ชายสวมแว่นนั่งบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของห้องทำงานนี้อย่างไรอย่างนั้น

ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้แยแสอะไรกับเรื่องนี้ ก่อนจะพูดออกมาตรงๆ“ยาแก้พิษล่ะ”

ชายสวมแว่นก็ไม่พูดอะไรมากมาย เอายาที่บรรจุอยู่ในขวดเล็กให้กับไป๋ยี่เฟยไป“อันนี้เป็นของเดือนเดียว วันนี้ในเดือนหน้า ฉันจะมาอีก”

“อื้อ”ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบสนองอะไร เพราะว่าหลิวเสี่ยวอิงอยู่ด้วย เขากลับไม่ได้กังวลเรื่องพิษของตัวเอง ดังนั้นยาแก้พิษอะไรนี่ เขาก็ไม่ได้สนใจเลย แต่ถ้าสามารถให้หลิวเสี่ยวอิงวิจัยตัวยาได้ ไม่แน่ว่าอาจจะพบอะไรก็ได้