ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 221

บทที่221

ภาพจำที่หลี่เสว่มีต่อหลิ่วจาวเฟิงเมื่อคืนนี้มันไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึงถามเขาไปอย่างไม่ชอบใจว่า “คุณมาที่นี่ทำไม? ฉันไม่รู้จักคุณสักหน่อย”

แต่หลิ่วจาวเฟิงกลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เสว่เอ๋อ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณจำผมไม่ได้แล้ว แต่ไม่เป็นไร เรามาทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้งก็ได้ครับ ผมชื่อหลิ่วจาวเฟิง เป็นเรียนรุ่นเดียวกับคุณ และยังเป็นแฟนของคุณอีกด้วยครับ”

อะไรคือเรียนรุ่นเดียวกัน อะไรคือเป็นแฟนกัน ฟังไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย

แต่หลี่เสว่ก็ร้องอ๋อไปทีหนึ่ง “สรุปคือคุณมาหาหนูใช่ไหมค่ะ?”

“ใช่ครับ” หลิ่วจาวเฟิงรู้สึกพอใจกับการตอบสนองของหลี่เสว่มาก ว่าแล้วก็ยื่นช่อกุหลาบในมือให้เธอ “กุหลาบช่อนี้สำหรับคุณครับ”

หลี่เสว่จ้องกุหลาบช่อใหญ่ช่อนั้นตาปริบๆ ต่อให้เป็นแค่เด็กห้าหกขวบก็ตาม แต่เมื่อได้เห็นกุหลาบที่สวยงามช่อโตขนาดนี้มาอยู่ตรงหน้า เป็นใครก็ต้องชอบกันทั้งนั้น

แต่หลี่เสว่ก็ไม่ได้รับมันมา เพราะเธอไม่ได้รู้จักเขา ที่สำคัญคือเธอมั่นใจว่าคนๆ นี้ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

“คุณอาเคยบอกเอาไว้ว่าห้ามหนูรับของจากคนแปลกหน้าค่ะ” หลี่เสว่ตอบไปด้วยความหนักแน่น ซึ่งไป๋ยี่เฟยก็เคยกำชับกับเธอแบบนี้จริงๆ เพราะไป๋ยี่เฟยต้องการหลีกเลี่ยงเวลามีใครเอาของมาหลอกล่อเธอแบบนี้

หลิ่วจาวเฟิงถึงกับหน้าชา “คุณอา? คุณอาคนไหนเหรอครับ?”

หลี่เสว่ไม่ได้ตอบและเธอก็กำลังจะปิดประตู “เดี๋ยวคุณอาก็จะกลับมาถึงแล้ว หนูขอปิดประตูก่อนนะคะ”

หลิ่วจาวเฟิงเอามือรั้งประตูของหลี่เสว่เอาไว้ “เดี๋ยวครับ คุณอาที่คุณพูดถึงคือไป๋ยี่เฟยใช่ไหมครับ?”

หลี่เสว่เห็นมือของหลิ่วจาวเฟิงขวางอยู่อย่างนั้น เธอจึงปิดประตูไม่ลง และได้ตอบไปว่า “ใช่ค่ะ คุณรู้จักคุณอาของหนูด้วยเหรอคะ?”

แววตาของหลิ่วจาวเฟิงเป็นประกาย “รู้จักสิครับ ต้องรู้จักอยู่แล้ว ก็คุณอาของคุณนั่นแหละครับที่ให้ผมมาหาคุณ ส่วนกุหลาบช่อนี้ก็เป็นของขวัญสำหรับการพบหน้าครับ”

หลี่เสว่ลังเล “จริงเหรอคะ?”

“จริงครับ”

หลิ่วจาวเฟิงแอบดีใจ ดอกกุหลาบถือเป็นสัญลักษณ์ของความรัก ถึงตอนนี้หลี่เสว่จะยังไม่รู้อะไร แต่ถ้าเธอรับกุหลาบช่อนี้ไป เขาก็จะมีเหตุผลมากพอที่จะอยู่กับหลี่เสว่แล้ว

“นี่ครับ ดอกไม้สำหรับคุณ” หลิ่วจาวเฟิงยังคงหลอกล่อต่อไป

เมื่อกลุ่มคนที่อยู่ข้างนอกเห็นอย่างนั้น พวกเขาก็ช่วยกันพูดจาหว่านล้อมเธอ โดยที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้หลี่เสว่เป็นแค่เด็กห้าหกขวบเท่านั้น

“รับเลยครับ!”

“รับเลยครับ!”

“……”

หลี่เสว่มองตาปริบๆ ไปที่คนกลุ่มนั้น โดยที่ไม่ค่อยเข้าใจว่าคนพวกนี้ต้องการจะสื่ออะไร แต่สุดท้ายเธอก็ยังปฏิเสธไปว่า “ไม่ค่ะ หนูต้องเชื่อฟังคำพูดของคุณอา”