ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 241

บทที่ 241

ทว่าเวลานี้ จู่ๆ ก็มีรถตู้คันหนึ่งจอดข้างทาง เพราะการเบรกอย่างกะทันหัน จึงเกิดเสียงล้อเสียดสีกับพื้นถนนดังขึ้นบาดหู ทำให้หลี่เฉียงตงหันศีรษะกลับไปมอง

รถตู้ที่จอดอยู่ตรงหน้าหลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิง มีชายสี่ห้าคนถือไม้กระบองลงมา

หลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงสะดุ้งตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลิวเสี่ยวอิงใช้มือข้างหนึ่งกันหลี่เสว่ไว้ ถลึงตามองพวกเขา “พวกแกคิดจะทำอะไร”

“มีคนตั้งมากมายมองอยู่นะ! ทางที่ดีพวกแกอย่าขยับเข้ามาจะดีกว่า!”

คนเหล่านั้นไม่พูดไม่จา เอาแต่มองหลิวเสี่ยวอิง “เป็นเธอนั่นแหละ! จับตัวมาให้ฉัน!”

หลิวเสี่ยวอิงตกตะลึงไปเล็กน้อย เธอนึกว่าพวกเขามาจับตัวหลี่เสว่ แต่ความเป็นจริงมาจับเธอต่างหาก!

มีชายสองสามคนเดินขึ้นหน้ามาล้อมหลิวเสี่ยวอิงกับหลี่เสว่ไว้ แถมหนึ่งในนั้นยังยื่นมือเตรียมจะจับตัวหลิวเสี่ยวอิงไป

ผู้คนรอบๆ ที่เห็นเหตุการณ์ทยอยกันออกห่าง ไม่กล้าเดินขึ้นหน้าไป

เมื่อหลี่เสว่เห็นเช่นนี้ จึงคิดจะปกป้องคนที่ดีกับตัวเองโดยสัญชาตญาณแต่ในใจเองก็หวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ดังนั้นจึงเดินขึ้นหน้าไปหนึ่งก้าว ออกแรงทุบตีมือชายที่จับตัวหลิวเสี่ยวอิงไว้ “แกปล่อยพี่สาวนะ! ปล่อยเธอ!”

“ไปให้พ้น!” ชายอีกคนผลักหลี่เสว่ออกไปอย่างรุนแรง

หลี่เสว่ล้มลงกับพื้นทันที

“เสี่ยวเสว่!” หลิวเสี่ยวอิงคิดจะสลัดตัวออกมา แต่ตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไหนเลยจะมีกำลังมากเท่าผู้ชาย จึงถูกชายคนนี้ลากขึ้นรถตู้ไป

หลี่เสว่เห็นว่าหลิวเสี่ยวอิงกำลังจะถูกพาขึ้นไปบนรถตู้ จึงรีบคลานขึ้นมา ดึงมือชายคนนั้นไว้

คนเหล่านี้เดิมทีไม่ได้คิดจะสนใจหลี่เสว่ แต่หลี่เสว่ทำตัวเกะกะมาตลอด จึงมีชายสองคนเดินขึ้นหน้ามา “แม่ง! จับไปด้วยกันเลยแล้วกัน!”

“ได้! สวยขนาดนี้ จับกลับไป พวกเราจะได้ไปเสพสุขกันเอง!”

ขณะที่หลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงกำลังจะถูกลากไปขึ้นรถอยู่นั้น หลี่เฉียงตงก็รีบวิ่งมาที่นี่ทันที “ปล่อยพวกเขาเดี๋ยวนี้นะ!”

พร้อมกันนั้นก็ยกหมัดต่อยชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้เขาที่สุดไปด้วย

ชายคนนั้นคิดไม่ถึงว่าจะยังมีคนเข้ามาอีก จึงโดนหมัดเข้าไปอย่างจัง หลังตั้งตัวได้ ก็หยิบไม้กระบองขึ้นมาฟาดกลับไป

อย่างไรหลี่เฉียงตงก็อายุสี่ห้าสิบปีแล้ว ย่อมจะเทียบกับแรงของชายฉกรรจ์ไม่ได้ สู้อยู่ไม่กี่ทีก็ถูกไม้กระบองตีเข้า

เกิดเสียงอั้กดังขึ้น หลี่เฉียงตงก็ลงไปนอนคว่ำอยู่บนพื้น จากนั้นก็ถูกตีอย่างโหดร้ายไปชุดหนึ่ง

หลังหลี่เสว่หับหลิวเสี่ยวอิงเห็นเข้าก็ดวงตาแดงก่ำด้วยความร้อนใจ

“พ่อ! อย่าตีพ่อฉัน! ฮือๆ ......”

“ลุงหลี่!”

พวกเธอถูกคนจับไว้จึงทำอะไรไม่ได้ สลัดตัวไม่หลุดโดยสิ้นเชิง อย่าว่าแต่จะไปช่วยหลี่เฉียงตงเลย

ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีชายชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เห็นเพียงเท้าข้างหนึ่งของเขา ถีบคนจนล้มคว่ำลงกับพื้น พร้อมกับรัวหมัดเป็นชุด คนเหล่านั้นยังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็ลงไปนอนร้องโหยหวนอยู่บนพื้นไม่หยุด

คนที่มาก็คือสวีลั่ง

หลิวเสี่ยวอิงกับหลี่เสว่กำลังรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน หลี่เสว่ยังร้องไห้อยู่ ดวงตาแดงก่ำ

โจวฉวี่เอ๋อเองก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ถามหลิวเสี่ยวอิงว่า “ตกลงเรื่องเป็นมายังไงกัน เกิดอะไรขึ้น?”

ในใจหลิวเสี่ยวอิงตำหนิตัวเองอย่างมาก เพราะว่าคนเหล่านั้นมาจับตัวเธอ เธอเป็นคนทำให้หลี่เสว่กับหลี่เฉียงตงเดือดร้อน

เธอจึงเล่าเรื่องราวคร่าวๆ พลางกล่าวอีกครั้งว่า “ลุงคงจะไม่เป็นไรมากนัก แค่บาดแผลที่หัวสาหัสเล็กน้อย”

บนตัวหลี่เฉียงตงเต็มไปด้วยบาดแผลถูกทำร้าย แต่ยังไม่ถึงขั้นกระดูกหัก ช้ำใน ที่สาหัสที่สุดคือส่วนศีรษะ เพียงแต่ศีรษะไม่มีปัญหา และปัญหานั่นก็ไม่ได้ใหญ่โต

หลังหลิวจื่อหยุนกับโจวฉวี่เอ๋อฟังจบก็มองไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างเป็นกังวล

หลี่เสว่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ โจวฉวี่เอ๋อจึงเดินเข้าไปหาเพื่อกอดปลอดเธอ พลางพูดว่า “เสว่เอ๋ออย่าร้อนใจไปเลย ลุงหลี่ต้องไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรแน่”

หลิวจื่อหยุนเห็นภาพก็ทั้งปวดใจ ทั้งกังวล

เวลาเร่งด่วนเช่นนี้ จึงคิดถึงไป๋ยี่เฟยขึ้นมา “ทำไมไป๋ยี่เฟยยังไม่มาล่ะ? เขาไม่รู้ว่าพ่อตัวเองเข้าโรงพยาบาลเหรอ? เขาเป็นลูกเขยยังไงกัน?”

หลิวเสี่ยวอิงกับโจวฉวี่เอ๋อไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงพวกเธอต่างรู้ดีว่า หลิวจื่อหยุนไม่ได้ตำหนิไป๋ยี่เฟยจริงๆ เธอแค่ร้อนใจและกังวลเท่านั้น

หลังคำพูดนี้ไม่นานนัก ไป๋ยี่เฟยก็มาถึง

พอหลิวจื่อหยุนเห็นไป๋ยี่เฟยก็โวยวายทันที “ทำไมเพิ่งจะมาเอาป่านนี้? งานสำคัญกว่าคนหรือไง?”

“แล้วก็ ทำไมเสว่เอ๋อถึงถูกคนหมายตา ฉันรู้อยู่แล้ว อยู่กับแกไม่ช้าก็เร็วจะต้องเกิดเรื่อง!”