ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 249

บทที่ 249

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?” ซุนฮุยร้องอย่างโมโห “คุณฉลาดขนาดนี้ คุณจะไม่รู้ได้ยังไง?”

ซุนเหว่ยทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่นไปหมด

......

ซุนเหว่ยที่กลับถึงบ้านตัวเองไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับตัวเองดี ไป๋ยี่เฟยรู้แล้วว่าเป็นฝีมือเขา จะต้องฆ่าเขาแน่ เบื้องหลังเขามีไอ้หัวล้านหลิวกับตาเจียง ยังมีชายเพี้ยนคนนั้นอีก หากไม่ใช่เพราะตำรวจมาถึงเร็ว ตอนนี้เขาอาจจะไม่ได้กลับถึงบ้านอย่างสมบูรณ์ก็ได้

เวลานี้ ยังมีเงินอีกหลายหมื่นล้านถูกถอนออกจากจู้ติ่ง ซุนฮุยจะต้องลงโทษเขาแน่ ดูเหมือนเขาจะหมดทางรอดแล้ว

ทำยังไงดี?

คิดอยู่สักพัก จู่ๆ ซุนเหว่ยก็เผยสีหน้าชั่วร้ายออกมา “ไป๋ยี่เฟย! ในเมื่อแกไม่เหลือทางรอดให้ฉัน งั้นพวกเราต่างก็พังกันไปเลยทั้งคู่แล้วกัน

......

ฉินหัวลงบันทึกประจำวันเสร็จ และได้กล้องวงจรปิดที่อยู่ข้างทางในเวลานั้นมา แม้ที่นั่นจะอยู่ห่างจากตัวเมืองมาก แต่ก็ยังคงมีกล้องวงจรปิด

เขาไม่ได้เปิดดู เพราะว่าถ้าหากเห็นแล้ว นั่นก็เท่ากับยืนยันว่าไป๋ยี่เฟยทำผิดกฎหมายจริง

เขากำลังรอ รอให้ไป๋ยี่เฟยจัดการเรื่องราวให้เสร็จ

ในที่สุดงานก็เสร็จ ไป๋ยี่เฟยจึงรีบมายังโรงพยาบาล

ในห้องผู้ป่วยของหลี่เฉียงตง หลิวจื่อหยุนไม่อยู่ คิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่จะเป็นหวังโหลว

หลังหวังโหลวเห็นไป๋ยี่เฟยก็ยืนขึ้นกล่าวทักทาย

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หลี่เฉียงตง แล้วร้องเรียก “พ่อ”

หลี่เฉียงตงส่งเสียงอืมหนึ่งคำ เพื่อบอกว่าตนเองไม่เป็นไร

อันที่จริงบาดแผลบนตัวหลี่เฉียงตงไม่ได้หายดีเร็วขนาดนั้น โดยเฉพาะที่ศีรษะ ได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย เพียงแต่ผ่านไปวันเดียว จึงดีขึ้นบ้างเล็กน้อย

อีกสองสามวันหมอยังเสนอให้ทำการสแกนด้วย โดยเฉพาะทางด้านสมอง เพื่อกันไว้ดีกว่าแก้

ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้ว รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง “ผมจะดูแลเสว่เอ๋อให้ดีครับ”

“ฉันรู้” หลี่เฉียงตงตอบ มองหวังโหลวที่เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็หยุดไป พลางกล่าวว่า “ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “งั้นผมไม่รบกวนการพักผ่อนของพ่อแล้ว”

จากนั้น ทั้งคู่ก็เดินมาถึงโถงทางเดิน หวังโหลวเรียกไป๋ยี่เฟยไว้

“มีอะไร?” ไป๋ยี่เฟยถาม

“นายคงรู้จักฐานะของเย่อ้ายสินะ?”

ไป๋ยี่เฟยหรี่ตาลง ส่งเสียงอืมหนึ่งคำ อันที่จริงก่อนหน้านี้เขาเองก็เคยสงสัยเช่นกัน เพียงแต่ไม่มีข่าวที่เชื่อถือได้เท่านั้น ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของหวังโหลว ก็ยืนยันได้แล้วว่าเย่อ้ายคือคนของตระกูลเย่จริงๆ

“แล้วไงอีก?”