ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 27

บทที่27

“เอ่อ ในเมื่อไม่มีงานทำ เขาไป โหวจวี๋กรุ๊ปทำไม?

“ผมคิดว่า เมื่อก่อนตอนมหาลัย ไป๋ยี่เฟยชอบ พี่สะใภ้เซียว คิดว่าตอนนี้ก็คงลืมไม่ลง!”

จ้าวเผิงเห็นแบบนี้ ก็มอง ไป๋ยี่เฟยไม่ละสายตา “แกอย่าทำมาแกล้งไม่รู้ไม่ชี้หน่อยเลย พี่สะใภ้เซียวของพวกเราเป็นของ พี่เซียว!”

ใบหน้าของ เซียวหรงเทาเย่อหยิ่ง “ตอนนี้ หยวนหยวนเป็นแฟนของฉัน ทางที่ดีที่สุดแกอย่าได้คิดเรื่องนี้!”

และ เหอหยวนหยวนก็พูดออกมาว่า “ไป๋ยี่เฟย ฉันมี พี่เซียวแล้ว แกลืมฉันเถอะ!”

ตอนนี้ ไป๋ยี่เฟยไม่มีอะไรจะพูด ถึงจะบอกว่าเมื่อก่อนเขาให้ เหอหยวนหยวนเป็นเทพธิดา แต่นั่นก็แค่เมื่อก่อน เหอหยวนหยวน ในตอนนี้ หลี่เสว่สามารถสลัดเธอได้ง่าย

“พวกแกเข้าใจผิดแล้ว ฉัน......” ไป๋ยี่เฟยอยากอธิบาย

เซียวหรงเทาหัวเราะเยาะเย้ย “เข้าใจผิดอะไร? หรือว่าแกมีแฟนแล้ว? แกดูสิเงินแกยังไม่มี หน้าตาก็ไม่ดี ใครจะคบกับแก?”

จ้าวเผิงพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ “ไม่ใช่เหรอ? ไป๋ยี่เฟยคนแบบนี้ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนชอบหรอก!”

ไป๋ยี่เฟย： “......”

หวังโหลวเห็นแบบนี้ก็ถอนหายใจออกมา และพูดกับ ไป๋ยี่เฟยเบาๆ “แกอย่าสนใจเลย ทำเป็นเหมือนเสียงตดก็พอ!”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้ารับ เขาก็ไม่อยากสนใจคนพวกนี้เหมือนกัน แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ เขาไม่คิดก็ไม่คิดก็ได้

“ไป๋ยี่เฟยแกได้ยินไหม? ถ้าแกคิดอะไรกับ หยวนหยวน อย่าหาว่าฉันไม่เห็นแก่เพื่อน หาคนจัดการแก!” เซียวหรงเทาพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม

เหอหยวนหยวนมอง ไป๋ยี่เฟยอย่างเย่อหยิ่ง

ท่าทีของ ทุกคนก็เหมือนกำลังดูเรื่องสนุก

ตอนนี้ จู่ๆ ข้างนอกก็มีเสียงดังขึ้น “ทะเลาะกันแล้ว!”

ทุกคนตกใจ และค่อยๆ ทยอยลุกขึ้น เปิดประตูห้อง ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

หวังโหลวกับ ไป๋ยี่เฟยก็ออกไปดูเหมือนกัน

ข้างหน้าคนเยอะแยะล้อมรอบไว้ ข้างหน้ายังได้ยินเสียงขวดเหล้าแตก แถมยังเสียงดังวุ่นวาย

ได้ยินคนข้างๆ พูดว่า มีคนกำลังตามหาคน หาไม่เจอ พอจะไป ก็ถูกใครบางคนตั้งใจชน ทั้งสองคนก็เริ่มทะเลาะกัน ของรอบๆ กระจัดกระจายไปหมด

ไม่นาน เรื่องด้านนั้นจบลงแล้ว ใบหน้าแผลเป็นจากมีดก็เดินออกมา ยิ้มพูดขอโทษว่า “ขอโทษจริงๆนะ ผมทำผิดกับทุกคนแล้ว”

“ไอ้แซ่หลิว? แผลเป็นจากมีด? คงไม่ใช่คนที่ฉันคิดหรอกนะ?”

“ก็คนที่แกคิดนั่นแหละ คนอื่นเรียกเขาว่า พี่เตา!”

“เอ่อ! เขาจริงๆ ด้วย!”

พี่เตาเป็นคนผ่านมรสุมมาเยอะ ใครเห็นก็เรียกเขาว่า พี่เตา

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนี้ มองใบหน้าแผลเป็น แรงก็มีน้อยเหลือเกิน ไม่ใช่คนปกติจะทำให้โกรธได้

เขาถามขึ้นเบาๆ ว่า “ขอโทษนะ มีใครชื่อ ไป๋ยี่เฟยไหม?”

ทุกคนได้ยินก็งุนงง เพราะว่าพวกเขาไม่รู้

แต่ตอนนี้ เซียวหรงเทาก็ลุกขึ้นยืน และชี้ไปที่ ไป๋ยี่เฟยและพูดว่า” เขาคือ ไป๋ยี่เฟย!”

ไป๋ยี่เฟย： “......”

หวังโหลวมอง เซียวหรงเทาอย่างโกรธแค้น “เซียวหรงเทา แกทำอะไร?”

“ฉันพูดความจริงนิ! เป็นอะไร?” เซียวหรงเทามอง หวังโหลวและไป๋ยี่เฟยอย่างเย่อหยิ่ง

ใบหน้าแผลเป็นโมโหง่าย แถมยังมาหาเรื่อง ไป๋ยี่เฟยอีก คิดว่า ไป๋ยี่เฟยคงทำให้เขาโกรธละสิ เขาเลยมาแก้แค้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจะไม่พูดออกมาได้ยังไง?

แค่เห็น ไป๋ยี่เฟยไม่สบายใจ เขาก็สบายใจ

เพื่อนคนอื่นๆ เห็นแบบนี้ก็ดูถูก เซียวหรงเทา ถึงจะไม่ค่อยชอบ ไป๋ยี่เฟย แต่ก็ไม่สมควรทำแบบนี้?

ตอนนี้ ใบหน้าแผลเป็นมองเข้ามา ให้แน่ใจสักพัก “คุณคือ ไป๋ยี่เฟย?”

ไป๋ยี่เฟยจนใจ ทำได้แค่พยักหน้ารับ “อืม”

“ดีมาก!” ใบหน้าแผลเป็นพูดจบ ก็ยกมือขึ้นตบลง

แต่ว่าฝ่ามือนั้นตบลง ทุกคนก็งงงัน

เพราะว่าที่ตบลงไปไม่ใช่ ไป๋ยี่เฟย แต่เป็น เซียวหรงเทา!

“พี่เตา แกตบฉันทำไม? เขาคือ ไป๋ยี่เฟย！” เซียวหรงเทาลูบหน้าตัวเองและพูดด้วยความตกใจ

ไป๋ยี่เฟยตอบอย่างใจเย็น “ตรงไหนก็ไม่อยาก!”

“เหอะ! ถึงนิสัยจะดื้อ แต่จะดื้อแค่ไหน สุดท้ายก็เหมือนเดิม งั้นผมเลือกให้คุณเอง งั้นเริ่มจากขาแล้วกัน!” ใบหน้าแผลเป็นกอดอกขึ้น ใบหน้าโหดเหี้ยม

ไป๋ยี่เฟยยังคงนิ่งเงียบ แต่ความจริงกังวลมาก เขาโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย และยิ่งไปกว่านั้นข้างคือต่อหน้าฝูงชน

“บอกผมได้ไหมว่าใครเป็นคนสั่งให้มากำจัดผม?” ไป๋ยี่เฟยถามขึ้น

ใบหน้าแผลเป็นพูดว่า “นี่เป็นกฎของอาชีพนี้ พูดไม่ได้ รอแกแขนขาหักก็พอแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็กลอกลูกตา และพูดว่า “ไม่สนว่าฝั่งนั้นให้เท่าไหร่ ผมจะให้คุณมากกว่าสองเท่า คุณกลับไปตีเขาให้ผม?”

ใบหน้าแผลเป็นยังไม่ทันพูด เซียวหรงเทาก็ยิ้มออกมา “ฮ่าฮ่า......ไป๋ยี่เฟย แกมีเงินเหรอ? แถมยังจะให้อีกสองเท่า น่าขำจัง!”

คนรอบข้างดูหมิ่นและดูถูก คนที่รู้จักรู้ดีว่า ไป๋ยี่เฟยไม่มีเงินเลย จนขนาดนี้ จะมีเงินสองเท่ามาจ่าย?

ใบหน้าแผลเป็นเห็นแบบนี้ก็มองเซียวหรงเทา และพูดว่า “ขอโทษนะ ความน่าเชื่อถือพื้นฐานยังจำเป็นอยู่!”

ไป๋ยี่เฟยมองใบหน้าแผลเป็น “ไม่มีทางออกอื่นแล้วเหรอ?”

“ไม่มี!” ใบหน้าแผลเป็นไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป “เลิกไร้สาระได้ละ เร็วๆ หน่อย!”

ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็ถอนหายใจออกมาก็จนใจ สองมือปล่อยลง “งั้นก็ไม่มีทางแล้วล่ะ!”

ใบหน้าแผลเป็นคิดว่าเขายอมรับชะตากรรม ก็โบกมือ ให้ลูกน้องของตัวเองจับเขาไว้

ตอนที่หนึ่งในลูกน้องกำลังจับไป๋ยี่เฟยไว้ จู๋ๆ มือของเขาก็ถูกจับไว้ ต่อมาก็มีเสียง “อ๊าก” ดังขึ้น

หลังจากนั้นก็มีเสียงดังตึ้ง ลูกน้องถูกถีบกระเด็นออกไป และล้มลงบนพื้น

เห็นแค่คนรูปร่างร้อยเก้าสิบท่าทางกำยำอยู่ยืนหน้า ไป๋ยี่เฟย เหมือนกับเป็นกำแพงแบบนั้น ไม่ขยับไปไหน

ใบหน้าของ ไป๋ยี่เฟยแน่นิ่งเพราะไป๋หู่ ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋หู่ เขาคิดว่าเขาคงขาอ่อนไปนานแล้ว

ใบหน้าแผลเป็นจับลูกน้องของตัวเองขึ้นมา และถามว่า “แกเป็นใคร?”

“ไป๋หู่” ไป๋หู่พูดออกมาเบาๆ

ใบหน้าแผลเป็นสงสัย ไป๋หู่ชื่อนี้เขาไม่เคยได้ยินเลย แต่ดูจากภายนอกก็รู้ ว่าเขาน่าจะทะเลาะเบาะแว้งอยู่บ่อยๆ