ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 271

บทที่ 271

สุดท้ายแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็เปิดปากพูดขึ้น“เสว่เอ๋อ คุณ…….”

แต่แค่ไม่ได้พูดออกมาเป็นประโยค หลี่เสว่พูดต่อ“พวกเขาบอกว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากัน แต่ฉันจำคุณไม่ได้จริงๆ ฉันก็เลยไม่สามารถรับความสัมพันธ์ของพวกเราในตอนนี้ได้”

ไป๋ยี่เฟยอึ้งตะลึงไป ในขณะเดียวกันรู้สึกว่าใจของตัวเองราวกับถูกมีดแทงเข้าอย่างแรง แสนเจ็บปวดทรมาน

หลี่เสว่เห็นความเจ็บปวดในแววตาของไป๋ยี่เฟย อยากที่จะพูดอะไรออกมา

“คุณ……โอเคใช่ไหม?”หลี่เสว่ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง“ฉันแค่รู้สึกไม่ชินเท่านั้น……”

“ผมเข้าใจ”ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว“คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอก คุณสบายใจที่จะทำยังไงก็ทำอย่างนั้นเถอะ ผมไม่ว่าอะไร”

คำพูดนี้พูดจบลง หลี่เสว่ก็เหมือนจะถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก พร้อมกับยิ้มๆ

ไป๋ยี่เฟยลุกเดินขึ้นไปข้างบนทันที“ผมขึ้นไปพักผ่อนสักพักก่อนนะ”

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยขึ้นไปแล้ว หลี่เสว่รอดูอยู่ที่ห้องรับแขกด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นก็ลุกขึ้นไปเดินเล่นภายในบ้านวิลล่า

พอเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้ ก็คนกลุ่มหนึ่งล้อมรอบเธอไว้อยู่ ในตอนนั้นเธอกลัวสุดขีด ไม่รู้จักแม้แต่คนเดียว ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร อยู่ที่ไหน ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?

จากนั้นโจวฉวี่เอ๋อก็บอกว่าพวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกัน บอกชื่อของเธอ สถานภาพ แล้วก็ประสบการณ์ต่างๆในยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาของเธอ สุดท้าย ก็บอกเธอว่า เธอแต่งงานแล้ว

ต่อมา โจวฉวี่เอ๋อยังบอกเธอ เรื่องที่ไป๋ยี่เฟยทำเพื่อเธอ ดีกับเธอ จนเธอก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นแล้ว ว่าไป๋ยี่เฟยเป็นผู้ชายแบบไหน?

ทำเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากมายขนาดนั้นเพื่อเธอจริงๆเหรอ?

เธอมีความรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในโลกของนิทาน

จนกระทั่งตอนบ่ายเห็นไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา หลี่เสว่มองเขาด้วยจิตใจที่อยากรู้อยากเห็น แต่สภาพที่ดูทึ่มๆของเขา มันรู้สึกแทบจะไม่เหมือนกับที่โจวฉวี่เอ๋อพูดไว้เลย

ส่วนในขณะนี้เอง ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ข้างบนทิ้งตัวลงบนเตียง กลับไม่รู้สึกอยากนอนเลยแม้แต่น้อย

คำพูดของหลี่เสว่เมื่อตะกี้ยังวนเวียนอยู่ข้างหูของเขา ทำให้เขารู้สึกอัดอั้นอยู่ภายในใจ

คิดไปคิดมา ไป๋ยี่เฟยก็หมดหนทาง

ที่หลี่เสว่เป็นแบบทุกวันนี้ ก็เพราะว่าตัวเขาเอง

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ปล่อยวางไปบ้างก็ดีแล้ว

เขากับหลี่เสว่แต่งงานกันตามข้อตกลง ไม่เคยมีประสบการณ์รักกันจริงๆเลย พอดีได้ถือโอกาสนี้ ทำให้หลี่เสว่ชอบตนเองใหม่เลยแล้วกัน ดูเหมือนว่านี่จะเป็นสิ่งที่คุ้มค่ากับการรอคอยอยู่เหมือนกัน

……

ช่วงค่ำ ณ ตลาดกลางคืนผู้คนจอแจ แสงสีระยิบระยับ

ณ ร้านปิ้งย่างข้างถนนร้านหนึ่ง สวีลั่งกับไป๋หู่ทั้งสองคนสั่งปิ้งย่างมาเยอะสุดๆ ดื่มเบียร์ไปพลาง กินปิ้งย่างไปพลาง

ทั้งสองคนเป็นคนที่พูดไม่เยอะอยู่แล้ว ตลอดระยะเวลาที่กินก็ไม่ได้พูดอะไรกันสักประโยค แต่กลับยกแก้วเบียร์ขึ้นมาชนกันอย่างเงียบๆ เป็นภาพที่ดูแปลกประหลาดไม่น้อย

ไม่นาน จู่ๆโต๊ะของพวกเขาก็มีชายอีกคนเข้ามานั่งด้วย

ผู้ชายคนนี้ดูอ่อนปวกเปียก สีหน้าก็ไม่ค่อยดี ดูเหมือนป่วยเป็นโรค

สวีลั่งกับไป๋หู่ก็หยุดลงทันที ไป๋หู่กลับไม่ได้มีสีหน้าท่าทีอะไร ส่วนสวีลั่งชะงักลง เม้มปากเล็กน้อย

“รุ่นพี่”ชายเป็นโรคเรียกขึ้นมาหนึ่งคำ

สวีลั่งตอบ อื้อ ไป ก่อนจะหยิบไม่ปิ้งย่างขึ้นมากินไปหนึ่งไม้

ไป๋หู่เห็นแบบนี้ก็ทำเหมือนกับว่าคนคนนี้ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย ก้มหน้ากินต่อ

ชายเป็นโรครู้สึกผิดหวังไม่น้อย“รุ่นพี่ เรื่องเมื่อวาน ผม……”