ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 276

บทที่ 276

“ไปหาหมอแล้วยัง? สวีลั่งล่ะ? ให้เขาไปเป็นเพื่อนคุณที่โรงพยาบาล”ไป๋ยี่เฟยน้ำเสียงเป็นห่วงไม่น้อย

“ไม่ต้อง แค่นอนเดี๋ยวก็หายแล้ว”เนื่องจากเป็นหวัด ทำให้น้ำเสียงของหลี่เสว่ดูอ่อนแรงลงไปมาก

“ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนนะ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว”พูดจบก็ไม่ให้โอกาสหลี่เสว่ได้พูดอะไร ไป๋ยี่เฟยวางสายลงทันที

ในสาย หลี่เสว่รู้สึกว่าร่างกายไม่ได้แค่ร้อน หัวใจก็รู้สึกร้อนผ่าวๆขึ้นมาด้วย ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่า มุมปากของเธอยกขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยวางสายลงก็โทรไปหาไป๋หู่“มาขับรถ พวกเราจะไปเมืองหลวง”

ไม่นาน ไป๋หู่ก็ขับรถพาไป๋ยี่เฟยมุ่งไปยังเมืองหลวง

หลี่เสว่ป่วย ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกเป็นห่วงมาก

หลังจากขึ้นมาบนรถเขาก็โทรไปหาสวีลั่ง ให้สวีลั่งไปซื้อยาให้กับหลี่เสว่

ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าทำให้หลี่เฉียงตงและหลิวจื่อหยุนตกใจ ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่อยากโทรศัพท์ไปรบกวน

แม้ว่าจะสั่งกำชับสวีลั่งไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่วางใจ เขาไม่รู้ว่าทำไม พอได้ยินว่าหลี่เสว่ป่วย ก็เก็บความรู้สึกที่หวนคิดถึงแบบนั้นเอาไว้ไม่อยู่

บวกเข้ากับความเป็นห่วงเธอ ไป๋ยี่เฟยจึงรีบให้ไป๋หู่ขับรถไปส่งเขาที่เมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

ที่นี่อยู่ห่างจากเมืองหลวงไม่น้อย พวกเขาขับรถกันทั้งคืน เพิ่งจะมาถึงเมืองหลวงในช่วงห้าโมงเช้า

พวกคนในครอบครัวของหลี่เสว่มาที่นี่ก็เพื่อมาท่องเที่ยว จึงพักอยู่ที่โรงแรม

หลังจากที่ถึงแล้ว ก็เห็นสวีลั่งที่ตรงประตูทางเข้า

“กินยาแล้วยัง?”ไป๋ยี่เฟยถามขึ้น

สวีลั่งพยักหน้า“กินยาแล้วก็นอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว”

หลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ค่อยเดินเข้าไปข้างในอย่างเบาๆ

สวีลั่งกับไป๋หู่ทั้งสองมองตากันอย่างเงียบๆ จากนั้นต่างก็ยืนอยู่ข้างๆประตูอย่างนิ่งสงบ

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเข้าไปข้างใน ในห้องไม่ได้เปิดไฟ เขาเห็นคนหนึ่งคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสลัวๆ

หลังจากที่เดินไปใกล้ๆ อาศัยไฟบนท้องถนน มองใบหน้าของหลี่เสว่ให้ชัดๆ

สีหน้าของหลี่เสว่อยู่ภายใต้แสงไฟแล้วยิ่งดูขาวมากขึ้น ถ้าเพิกเฉยต่อริมฝีปากที่กำลังสั่นอยู่ของเธอล่ะก็ นี่ก็เป็นเจ้าหญิงนิทราที่ทำให้คนอยากมองไม่ละสายตาไปที่ไหนคนหนึ่งเลย

ไป๋ยี่เฟยพอเห็นว่าหลี่เสว่กำลังสั่น จึงยื่นมือออกไปลูบๆที่หน้าผากของเธอทันที“หนาวเหรอ?”

ในขณะนี้เอง เสียงเบาๆของหลี่เสว่ดังออกมา“หนาว……”

ไป๋ยี่เฟยพอเห็นแบบนี้ก็รีบหารีโมทแอร์ทันที เพิ่มอุณหภูมิขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะย่องไปหาว่ามีผ้าห่มอีกไหม แต่กลับไม่พบอะไร

อุณหภูมิเพิ่มสูงแล้ว แต่หลี่เสว่ก็ยังรู้สึกว่าหนาวอยู่

ไป๋ยี่เฟยไม่มีทางอื่น กัดฟัน ถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองออก เข้าไปใกล้เตียง แล้วเอาหลี่เสว่มากอดไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง

ว่ากันว่าอุณหภูมิร่างกายของคนเราสามารถแผ่ถึงกันและกันได้ เขากอดเธออยู่แบบนี้ เธอก็น่าจะไม่รู้สึกหนาวแล้วสินะ?

ขณะนี้เองไป๋ยี่เฟยก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว……

ในช่วงเช้า หลี่เสว่ก็ฝัน ในฝันเธออยู่ท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ หนาวจนเดินไม่ไหว ตอนที่เธอไม่รับรู้อะไรแล้ว จู่ๆก็รู้สึกถึงความอบอุ่น

เธอพยายามตะเกียกตะกายไปหาความอบอุ่นนั้นอย่างสุดชีวิต สุดท้าย เธอก็มาถึงที่ที่แสนอบอุ่น