ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 277

บทที่ 277

หลี่เสว่อึ้งตะลึง นี่กำลังให้เธออยู่ด้วยกันกับไป๋ยี่เฟยอย่างนั้นเหรอ?

พอคิดแบบนี้ หลี่เสว่ก็หยิกมือของตัวเองด้วยความรู้สึกกดดันไม่น้อย“ฉัน……ฉันไม่รู้……ว่าจะไปที่ไหน……”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากินอาหารเช้าก่อนดีกว่า！”

หลังจากที่ทั้งสี่คนกินอาหารเช้าด้วยกันแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ไล่สวีลั่งและไป๋หู่ทั้งสองคนไปทันที

กว่าสองสามีภรรยาจะมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังมันไม่ได้มีง่ายๆ เนื่องจากเธอมีความอยากรู้อยากเห็นต่อสัตว์มากมาย จึงอาศัยโอกาสนี้ไปชมดูสักหน่อย

ทั้งสองคนนั่งรถแท็กซี่ไปยังสวนสัตว์

……

ณ บ้านวิลล่าหลังหนึ่งในเมืองเมืองหลวง

ไป๋เซี่ยวนั่งจัดการเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน ผู้หญิงที่สวมชุดสูทคนหนึ่งเดินเข้ามา

“คุณชายมันมาแล้วค่ะ”

ไป๋เซี่ยวได้ยินแบบนั้นนัยน์ตาก็ชั่วร้ายทันที“มันยังกล้ามาจริงๆเหรอ?”

“ไปสั่งสอนบทเรียนกับมัน ตักเตือนมันสักหน่อย ว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่มันควรจะมา”

……

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่มาถึงที่สวนสัตว์แล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ไปต่อคิวซื้อตั๋ว ส่วนหลี่เสว่ก็รอไป๋ยี่เฟยอยู่ที่เดิมเหมือนกับครั้งที่แล้ว

หลี่เสว่มองภาพที่ไป๋ยี่เฟยกำลังซื้อตั๋ว ไม่รู้ว่าทำไม ถึงมีความรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาไม่น้อย หรือว่าเมื่อก่อนก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้ว? แต่โจวฉวี่เอ๋อไม่เคยบอกเธอ ว่าเธอเคยออกไปเที่ยวกับไป๋ยี่เฟยเลยนี่นา?

หลังจากซื้อตั๋วเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็เข้าไปข้างใน

สวนสัตว์ของเมืองหลวงเป็นสวนสัตว์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ พื้นที่ใหญ่โต มีสัตว์หลายประเภทเยอะแยะมากมาย ต้องเดินชมทั้งวันถึงจะเดินจนครบ

ทั้งสองคนเดินชมไปพลาง จิตใจจดจ่ออยู่กับสัตว์ หลี่เสว่และไป๋ยี่เฟยที่อยู่กันตามลำพังจึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรมากมายแล้ว ทั้งสองคนกลับยิ่งพูดคุยยิ้มแย้มและเข้ากันได้อย่างไม่เลวเลย

ไป๋ยี่เฟยยังจำได้ครั้งที่แล้วตอนที่ไปสวนสนุก เนื่องจากเขาโดนพิษ จึงไม่ได้เล่นกับหลี่เสว่ได้อย่างเต็มที่ ครั้งนี้ก็ถือโอกาสมาชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ทำในครั้งนั้นซะเลย

จะเดินไปที่ไหนๆก็สามารถไปด้วยกันกับเธอได้ในทุกๆที่

ในขณะนี้เอง พวกเขาเดินผ่านเขตของชิมแปนซี

“ชิมแปนซี?”หลี่เสว่กระพริบตา

ไป๋ยี่เฟยเห็นท่าทางของเธอดูเหมือนจะดีใจ จึงพูดขึ้น“เข้าไปดูสักหน่อยไหม?”

หลี่เสว่พยักหน้า

หลังจากทั้งสองคนเดินเข้าไปแล้ว ก็พบว่าที่นี่เนื้อที่กว้างขวางมาก เนื่องจากสัตว์ประเภทชิมแปนซีและพวกลิง ต้องการพื้นที่ในการใช้ชีวิตที่กว้างขวาง ดังนั้นที่นี่จึงล้อมพื้นที่ไว้เป็นพิเศษ เพื่อให้ชิมแปนซีมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นภูเขาหนึ่งลูก ทั้งที่จริงแล้ว เป็นเพียงแค่เขาปลอมเท่านั้น

ไป๋ยี่เฟยแววตานิ่งขรึม ผลักหลี่เสว่ออก“คุณรีบหนีไปก่อน！ไม่ต้องสนผม！”

คนเหล่านั้นมาเพื่อสั่งสอนไป๋ยี่เฟย แน่นอนว่าไม่ได้สนใจอะไรหลี่เสว่อยู่แล้ว

มีคนสองคนเข้ามาสู้กับไป๋ยี่เฟย

คนหนึ่งพุ่งเข้ามาตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย ซัดหมัดเข้ามาที่หน้าด้านขวาของไป๋ยี่เฟย ส่วนอีกคนฟาดขาเข้ามาที่ท้องของไป๋ยี่เฟย

แน่นอนว่าไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้นั่งรอความตายอยู่เฉยๆอยู่แล้ว ใช้มือไปจับข้อมือของคนนั้น แล้วก็ใช้เท้ามากันขาของอีกคนเอาไว้ ในขณะเดียวกัน อีกมือที่ว่างอยู่ ก็กำหมัด ชกไปที่คนที่คิดจะต่อยเขา สุดท้าย ขาอีกข้าง ยกขึ้นมา เตะเข้าไปที่ท้องของอีกคน

ท่วงท่าพวกนี้เกิดขึ้นชั่วพริบตา ไป๋ยี่เฟยสวนกลับทั้งสองคนไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวเองไม่ได้รับความเสียหายตรงไหนเลย

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะหลบการโจมตีของคนอื่นพ้น แถมยังสวนกลับได้อีกด้วย！

ต้องยกความดีความชอบให้กับการฝึกฝนในสองวันที่ผ่านมาของไป๋หู่

แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่คนที่สอนก็คือไป๋หู่เชียวนะ！

แถม คนที่ต่อยไป๋ยี่เฟยในทุกๆวันก็คือไป๋หู่เช่นกัน คนละระดับกันกับคนพวกนี้โดยสิ้นเชิง ในเมื่อต่างระดับกัน ไป๋ยี่เฟยจึงหลบการโจมตีของคนปกติทั่วไปพ้น แถมยังสวนกลับได้ด้วย

อีกสามคนที่ยืนดูสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นั้น พอเห็นแบบนี้ก็พูดด่าออกมาด้วยความไม่พอใจ“เกิดอะไรขึ้น? แค่นี้ก็สู้ไม่ได้เหรอ?”

สองคนที่ถูกซัดไปเมื่อตะกี้ก็รู้สึกขายหน้าทันที

“ให้ตายสิ！ตะกี้ฉันดูถูกฝีมือแกเกินไป！”