ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 282

บทที่ 282

โชคดี ที่ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้หวังว่าหลี่เสว่จะรับเขาได้เร็วขนาดนี้ อย่างน้อยผ่านเหตุการณ์แบบในครั้งนี้ไปแล้ว หลี่เสว่ก็เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อไป๋ยี่เฟยไปไม่น้อย

เรื่องที่เข้าโรงพยาบาล ไป๋ยี่เฟยให้หลี่เสว่ไม่ต้องบอกพวกของหลิวจื่อหยุน โกหกพวกเขา บอกว่ามีธุระชั่วคราว ก็เลยกลับเมืองเทียนเป่ยไปแล้ว

หลิวจื่อหยุนทำได้แค่พูดบ่นๆมาสองสามประโยค แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วก็ไม่ได้รู้สึกสงสัยอะไรเหมือนกัน

หลี่เสว่อยู่ดูแลไป๋ยี่เฟยอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วสามวัน

สามวันมานี้ ไป๋ยี่เฟยรู้สึกเหมือนกับชีวิตของตัวเองราวกับอยู่ในโถน้ำผึ้ง ทุกๆวันหวานหยด แม้ว่าหลี่เสว่ยังรู้สึกอึดอัดและไม่เป็นธรรมชาติอยู่ไม่น้อย แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำเหมือนกับเขาเป็นคนแปลกหน้าขนาดนั้นแล้ว แถมยังดูแลเขาอยู่ตลอดเวลา ดีจนไม่รู้ว่าจะดียังไงแล้ว

แต่ว่าในวันที่สาม ไป๋ยี่เฟยได้รับสายจากไป๋หู่

“เกิดเรื่องขึ้นแล้วครับ”

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอิ่มเอิบเนื่องจากถูกหลี่เสว่ดูแลเทคแคร์ตลอดสามวันมานี้ จู่ๆก็นิ่งขรึมลงทันที

หลังจากนั้น ไป๋หู่ก็พูดขึ้นมาง่ายๆ หลงหลิงหลิง เฉินห้าวและโจวฉวี่เอ๋อ ทั้งสามคนพบเจอกับอันตรายมาโดยตลอด

หลงหลิงหลิงและเฉินห้าวโทรศัพท์หาไป๋ยี่เฟยมาสักพัก แต่มือถือของไป๋ยี่เฟยกลับโทรไม่ติดเลย

ไป๋ยี่เฟยฟังถึงตรงนี้ ในใจก็เต้นขึ้นมา สามวันก่อนตอนที่ต่อสู้กับกลุ่มคนพวกนั้น ก็ทำมือถือตก ไม่รู้ว่าไปตกอยู่ที่ไหน ส่วนมือถือของหลี่เสว่ เนื่องจากตอนนั้นเธอจะโทรแจ้งความ ระหว่างที่กำลังยื้อแย่งกันอยู่นั้น มือถือก็ตกลงเช่นกัน

หลี่เสว่ก็เลยซื้อมือถือในวันนั้นเลย เพราะว่าต้องโทรไปรายงานความปลอดภัยกับหลิวจื่อหยุน แต่ไป๋ยี่เฟยไม่มีเรื่องอะไร ก็เลยลืมไปเลย

ไป๋ยี่เฟยเปิดลำโพง หลี่เสว่ก็เลยได้ยินคำพูดของไป๋หู่เช่นกัน รอจนไป๋ยี่เฟยวางสายลงแล้ว หลี่เสว่ก็พูดขึ้นอย่างระวัง“จะกลับไปไหม?”

“อื้อ”ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“รบกวนคุณ……ช่วยจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ผมด้วยนะ”

……

ไป๋หู่กับสวีลั่งได้ขับรถมารออยู่ที่ประตูทางเข้าของโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว รอหลังจากที่ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ออกมา ไป๋ยี่เฟยก็พูดกับหลี่เสว่“เสว่เอ๋อ บังเอิญโกหกไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็กลับไปด้วยกันเถอะนะ！”

หลี่เสว่รู้สึกลังเลไม่น้อย“ฉันกลับไปดีเหรอ? พ่อแม่……”

“ไม่เป็นไรหรอก พ่อแม่นึกว่าคุณกลับไปกับผมแล้ว แถม คุณอยู่ที่นี่ ผมก็ไม่วางใจด้วย”

ไป๋ยี่เฟยเพิ่งจะมาที่เมืองหลวงได้ไม่นาน ไป๋เซี่ยวก็ให้คนมาสั่งสอนเขาแล้ว มันบอกได้ว่าไป๋เซี่ยวมีหูมีตาอยู่ทุกที่ เขาจะให้หลี่เสว่ตกอยู่ในอันตรายไม่ได้ ดังนั้นจำเป็นต้องพาหลี่เสว่ไปด้วย

หลี่เสว่นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น รู้สึกกลัวไม่น้อย“แล้วพ่อแม่จะมีอันตรายไหม?”

“ไม่หรอก เป้าหมายของพวกมันคือผม”ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้น“ส่วนคุณ ก็เป็นจุดอ่อนของผม”

สุดท้ายหลี่เสว่ก็พยักหน้า“ได้ ฉันไปกับคุณ”

……

เพื่อที่จะไม่เป็นที่สนใจ ไป๋ยี่เฟยตัดสินใจให้ไป๋หู่และสวีลั่งขับรถกลับไป ส่วนไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ก็ซื้อตั๋วรถไฟ นั่งรถไฟกลับไปเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป

ไป๋หู่กับสวีลั่งไม่ได้คัดค้านอะไร หลังจากไปส่งพวกเขาที่สถานีรถไฟแล้ว ก็รีบขับรถไปทันที

ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ทั้งสองคนซื้อตั๋วแล้ว ก็ขึ้นไปบนรถไฟ

ทั้งสองคนโชคค่อนข้างดี ได้ตั๋วสองใบที่ที่นั่งติดกันพอดี