ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 286

บทที่ 286

“เห็นแล้วยัง? ตาจาง”ซูต้าหลิวตบมือ แล้วก็พูดกับไป๋ยี่เฟย“ถ้ารู้ตัวเอง ก็รีบลงจากรถไปซะ อย่ามาถ่วงเวลากลับของฉัน”

“อ้อ ใช่แล้ว สาวสวยท่านนี้ไม่ต้องลงไป นั่งบนรถได้ไม่มีปัญหา”ซูต้าหลิวเห็นหลี่เสว่ ก็หัวเราะแหะๆออกมาทันที

พวกประธานเห็นแบบนี้ก็พากันมองซูต้าหลิวด้วยสายตาสงสาร

นั่นมันภรรยาของท่านประธานเชียวนะ！

ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเต๊าะภรรยาของทานประธานต่อหน้าของเขาขนาดนี้ ช่างกล้าหาญจนน่าชื่นชมจริงๆ！

พอนึกว่าเมื่อก่อนพวกประธานที่เคยกลั่นแกล้งภรรยาของท่านประธาน ทั้งหมดถูกไป๋ยี่เฟยเฉดหัวออกไปจนหมด แน่นอนว่า ซูต้าหลิวไม่ใช่ประธานของโหวจวี๋ แต่ไป๋ยี่เฟยจะต้องไม่มีทางปล่อยซูต้าหลิวไปอย่าง่ายดายแน่นอน

จางหรงเกลียดซูต้าหลิวแทบจะตายอยู่แล้ว หุบปากไม่เป็นหรือไงวะ?

พอดี จางหรงก็เป็นคนที่ฉลาดเฉลียว ต่อให้ในใจคิดอะไรอยู่ แต่สีหน้าก็ยังยิ้มแหะๆ“ตาซูรถคันนี้คนค่อนข้างเยอะ ฉันว่านายไปนั่งรถคันหน้าดีกว่าไหม รถคันนั้นคนน้อย นั่งสบายกว่า”

ซูต้าหลิวมองจางหรงด้วยความไม่เข้าใจ“รถคันนี้ไม่ได้เตรียมไว้ให้กับฉันเหรอ? คนที่จะลงไปก็ควรจะเป็นพวกมันสิ?”

ไป๋ยี่เฟยทนไม่ได้ไหว พูดสั่งขึ้นมา“จางหรง ให้เขาลงไปซะ！”

จางหรงสั่นสะดุ้งขึ้นมา รู้ว่าไป๋ยี่เฟยโมโหแล้ว ในใจมีไฟโกรธอยู่พอดี ก็เลยพูดกับซูต้าหลิวไปอย่างตรงๆ“ได้ยินแล้วยัง ลงไปซะ！”

ซูต้าหลิวกำลังจะเปิดปากพูดว่าไป๋ยี่เฟยกล้าดียังไงถึงให้เขาลงไป ผลที่ได้คือถูกจางหรงตบลงไปที่ท้ายทอยของซูต้าหลิวหนึ่งที“ท่านประธานให้นายลงไป ไม่ได้ยินหรือไง?”

“คำพูดที่ตัวเองพูดเอง ไม่รู้ตัวเลยสักนิดเลยหรือไง?”

ซูต้าหลิวยิ่งมึนงงขึ้นไปอีก

“ท่านประธานอะไร?”

จางหรงเห็นไป๋ยี่เฟยหันหน้าไปทางอื่นแล้ว ก็พูดขึ้นมาตรงๆ“คนตรงหน้าท่านนี้ ก็คือท่านประธานของโหวจวี๋ยังไงล่ะ นายแสร้งทำเป็นตาบอด ท่านประธานออกคำสั่งแล้ว นายยังไม่ลงอีก！”

ซูต้าหลิวถลึงตาสองตาโตทันที“นายว่าอะไรนะ? เขาเป็นท่านประธานของโหวจวี๋อย่างนั้นเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ นายนึกว่าเป็นใครล่ะ?”จางหรงพูดขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ค่อยจะดี

ให้ตายสิ！

ซูต้าหลิวเหงื่อไหลอาบท่วมขึ้นมาทันที

“นี่……นี่มันเข้าใจผิดกันทั้งนั้น……”

จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็หันกลับมา พูดขึ้นอย่างเย็นชา“ลงไป！”

ซูต้าหลิวพอได้ยินก็สะดุ้งขึ้นมา“ลงแล้วครับ ลงแล้วครับ”

พูดจบ ซูต้าหลิวก็ไม่กล้าอยู่ต่อ พอนึกถึงคำพูดที่คุยโม้โอ้อวดไว้เมื่อตะกี้นี้ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองจบเห่แล้ว

แต่ยังไม่ทันไร ไป๋ยี่เฟยก็เรียกเขาไว้

“เดี๋ยวก่อน！”

ซูต้าหลิวชะงักลง รีบร้องไห้ออกมาทันที“ท่าน……ท่านประธาน……ท่าน……จะสั่งอะไรหรือครับ……”

จางหรงก็หันมามอง อยากรู้อยากเห็นว่าไป๋ยี่เฟยจะทำอะไร

ไป๋ยี่เฟยเรียกเขาไว้เพราะว่าจู่ๆก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้ การที่มารับเขาซะเล่นใหญ่จัดเต็มในครั้งนี้ เกรงว่าอีกไม่นานคนพวกนั้นก็จะรู้

“ได้ ฉันทราบแล้ว”

……

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงโหวจวี๋ ประธานคนอื่นๆลงจากรถ ส่วนไป๋ยี่เฟยให้จางหรงอยู่บนรถก่อน

“พวกนายรู้ได้ยังไงว่าฉันมาถึงแล้ว?”

จางหรงได้ยินแบบนั้นก็พูดออกไปตามตรง“มีคนที่ชื่อว่าเฉินห้าวแจ้งให้พวกเราทราบครับ เขาบอกว่า เขาเป็นคนของคุณ”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้ว แย่แล้ว！

ตัวเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิด ตอนที่อยู่ที่สถานีรถไฟกับบนรถเมื่อตะกี้นี้ เขาลืมแกล้งทำเป็นเด็กไปซะสนิทเลย พวกประธานที่ฉลาดหลักแหลมพวกนั้น จะต้องดูออกแล้วแน่ๆ

กว่าตัวเองจะสลัดหลุดออกจากปัญหามาได้ก็แสนยากเย็น แต่ก็ดันถูกดึงกลับเข้าไปอีกแล้วซะได้

ไป๋ยี่เฟยนวดๆคิ้ว“เรื่องที่ฉันกลับมาจากเมืองหลวง ให้พวกเขาปิดปากไว้เลยนะ เข้าใจไหม?”

จางหรงรีบเข้าใจทันที“เข้าใจครับ ผมเข้าใจ”

จริงๆนอกจากหลงหลิงหลิงแล้ว จางหรงเป็นคนอีกคนที่รู้เรื่องของไป๋ยี่เฟย ดังนั้นในตอนแรกจึงไม่ได้ตกใจ ถึงขนาดที่ลืมเตือนไป๋ยี่เฟยไปเลย

พอได้ยินที่ไป๋ยี่เฟยพูดในตอนนี้ เขาถึงได้นึกขึ้นมาได้ รู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย เขาลืมเตือนท่านประธาน ท่านประธานจะต่อว่าเขาไหม?

“คนคนนี้ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะเป็นท่านประธานของโหวจวี๋”

ซูต้าหลิวไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็นึกว่าไป๋ยี่เฟยจะแก้แค้นตนเอง จึงร้องไห้โอดโอยออกมาทันที“ท่านประธาน ผมสำนึกผิดแล้ว ผมมีตาหามีแววไม่ ขอให้ท่านช่วยอภัยให้ผมด้วยเถอะนะครับ！”