ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 297

บทที่ 297

สือไซไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เขาซึ่งเป็นคนเก่ง แต่ถูกไป๋ยี่เฟยที่ไร้กังฟูบีบคอจนตาย และเขายังไม่สามารถดิ้นรนได้ด้วย

ไป๋ยี่เฟยนั่งที่นั่นไม่นาน เขาก็ลุกขึ้นขึ้นรถอย่างรวดเร็ว และขับรถไปที่หมู่บ้าน

......

ฝั่งของสวีลั่ง เป็นหนึ่งต่อสอง ค่อนข้างจะยาก หงซินยังใช้พิษได้ดีด้วย เขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นมันและถูกราชาแห่งดาบของเมืองหลิงหนานแทงทันที

แน่นอน ไอ้ราชาแห่งดาบก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ ก็ถูกสวีลั่งจับโอกาสได้ และแทงเขาด้วยมีด

แต่หงซินไม่ได้รับบาดเจ็บเลย นอกจากว่าลมหายใจบนร่างกายยุ่งเหยิงไปจากเดิมมากแล้ว

หลังจากการต่อสู้อีกครั้ง ทั้งสองฝ่ายก็หยุดอย่างปริยาย

หงซินหายใจและยิ้มอย่างมีชัย “เฮ้ย แกไม่ต้องดิ้นรนแล้ว แกคิดว่าแกคนเดี๋ยวจะจัดการเราสองคนได้จริงๆเหรอ?”

ราชาแห่งดาบพยักหน้า“ยิ่งไปกว่านั้น กังฟูของแกก็ไม่สมกับฆาตกรอันดับหนึ่งในเมืองหลวง

ประโยคนี้เป็นการล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัดมาก

หลังจากที่สวีลั่งได้ยิน เขาไม่มีความรู้สึกใด ๆ แต่เขาก็คิดอยู่ในใจแล้วว่าจะฆ่าอย่างไร นักฆ่า ด้านที่เก่งที่สุดก็คือฆ่าคน ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด พวกเขาก็สามารถฆ่าคนที่เป็นเป้าหมายได้อย่างใจเย็น

“สมควรได้รับหรือไม่ หลังจากที่ฆ่าพวกแกก็รู้แล้ว!”

หงซินไม่สนใจ แต่ยังพูดอย่างยั่วยุ “ถุ้ย ถ้าแกมีความสามารถก็มาสิ!”

ราชาแห่งดาบก็เอ่ยเสียงเย็นชา “แกก็รอตายอย่างนิ่งๆไปเถอะ!”

สวีลั่งก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ถือมีดของตัวเองและวิ่งไปข้างหน้า

เมื่อราชาแห่งดาบและหงซินเห็น พวกเขาก็เริ่มต่อสู้เช่นกัน แค่ในทันใดนั้น ทั้งสามก็ต่อสู้กันอีกครั้ง

อย่างไงก็เป็นหนึ่งต่อสอง สวีลั่งก็ไม่ค่อยไหวจริงๆ

หลังจากผ่านไปหลายรอบ สวีลั่งได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อย แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการกระทำของสวีลั่ง

ในฐานะนักฆ่า แม้ว่าเขาจะโดนกระสุน เขาก็สามารถเพิกเฉยต่อความเจ็บปวด และฆ่าศัตรูได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

หงซินและราชาแห่งดาบยังคงไม่ใส่ใจเล็กน้อยในตอนนี้ ในสายตาของพวกเขา สวีลั่งก็เป็นคนที่ตายไปแล้ว แค่พวกเขาจะเล่นกับเขาอีกสักพัก

แต่พวกเขาไม่รู้ว่า ตอนที่ต่อหน้านักฆ่า พวกเขาต้องระมัดระวังอย่างมาก ถึงจะไม่ให้นักฆ่าพบโอกาสได้

......

ฝั่งไป๋หู่ คนที่ต่อสู้กับเขาเป็นหลัวขวางและภรรยาของเขา ซึ่งก็เป็นคนเก่งเช่นกัน ถ้าไป๋หู่จะหนึ่งต่อหนึ่ง เขาอาจจะเสมอกัน แต่ถ้าไป๋หู่จะหนึ่งต่อสอง บอกได้แค่ว่า เขาจะถูกตีอย่างเดียว

ผลเป็นอย่างที่คาดไว้ ไป๋หู่ได้สู้พวกเขามาเป็นเวลานานแล้ว และโดยส่วนใหญ่แล้วไป๋หู่ก็เป็นฝ่ายที่ถูกตี

โชคดีที่ไป๋หู่มีสุขภาพที่ดี และเขาก็ถูกต่อยอย่างปล่อยๆมาก่อน ดังนั้นเขาจึงทนต่อการเฆี่ยนตีได้เป็นพิเศษ

หลัวขวางและภรรยาของเขาได้ทุบตีไป๋หู่มาหลายครั้ง แต่ไป๋หู่ก็ไม่พูดอะไรสักคำ และเขายังมีแรงที่จะต่อสู้กับพวกเขาต่อไปอีก ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจมาก

“เดี๋ยว!”

จู่ๆคนที่สวยที่สุดแห่งเมืองหลิงหนานก็ตะโกน

ไป๋หู่และหลัวขวางก็หยุดพร้อมกัน และมองไปที่เธอ

คนที่สวยที่สุดแห่งเมืองหลิงหนานกล่าวว่า “แกทำมาจากอะไรนะเนี่ย เราทุบตีแกหลายครั้ง แกไม่รู้สึกเจ็บหรือ? แกไม่กรีดร้องเลยหรือ?”

หลัวขวางพยักหน้า “ที่รัก ฉันก็คิดว่ามันแปลก!”

“ที่ร้าน ฉันเหนื่อยกับการต่อสู้แล้ว เราฆ่าเขาโดยตรงได้ไหม?” สาวสวยสุดแห่งหลิงหนานงอนกับหลัวขวาง

เมื่อไป๋หู่เห็น มุมปากของเขาก็ชักเล็กน้อย คนที่สวยที่สุดแห่งเมืองหลิงหนาน ก็ค่อนข้างสวย แต่หลัวขวางนั้นพูดไม่ได้จริงๆ อ้วนและเตี้ยด้วย ไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรถึงแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ยังงอนได้ด้วย

หลัวขวางยิ้ม“เนื่องจากที่รักเหนื่อยแล้ว งั้นเราก็ฆ่าเขาไปอย่างได้เร็ว และที่รักก็พักผ่อนได้แล้ว”

“ที่รักดีจัง!” สาวสวยสุดแห่งหลิงหนานยิ้มเขิน ๆ และขยิบตาให้หลัวขวาง

หลัวขวางก็คิดสับสนสะเพร่าทันที “ที่รัก เดี๋ยวเรา……”

“โอ้ย……”สาวสวยสุดแห่งหลิงหนานก็ออกเสียงตุ้งติ้ง จากนั้นหยุดชั่วขณะและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็เร็วหน่อยสิ!”

“ได้!”หลัวขวางพยักหน้าทันทีด้วยรอยยิ้ม บนใบหน้าของเขาเต็มไปอย่างบ้ากาม