ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 296

บทที่ 296

สือไซเห็นไป๋ยี่เฟยล้มลงกับพื้น และเฮ้ยเสียงเย็นชาอย่างเหยียดหยามออกมา “ถ้าจะสู้กับคุณหู มีแค่ตายอย่างเดียว”

ไป๋ยี่เฟยนอนคว่ำอยู่บนพื้น จับคุกเข่าตัวเอง สีหน้าของเขามืดมน

สือไซเดินข้ามไป เหยียบขาของไป๋ยี่เฟย และเหยียบอย่างแรง“แกก็ตายได้อย่างสบายใจเถอะ!”

ความเจ็บปวดที่ขาทำให้ไป๋ยี่เฟยจะเป็นลม

สายตาที่ สือไซมองไปที่ไป๋ยี่เฟยเต็มไปด้วยความรังเกียจ ให้เขามาฆ่าชายคนหนึ่งที่เล่นกังฟูไม่เป็น คุณหูให้เขามา เป็นขี่ช้างจับตั๊กแตนจริงๆ ในความคิดของเขา การฆ่าไป๋ยี่เฟยนั้นง่ายเหมือนบดขยี้มด

ไป๋ยี่เฟยที่ในตอนนี้ ความเจ็บปวดแทบจะทำให้เขาหายใจไม่ออก และความรู้สึกที่จะตายก็จะมาถึง

ในสมองของเขาก็นึกได้ช่วงที่น้องสาวของเขาเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน

ยังจำได้ว่าตอนเด็กๆ ครอบครัวยากจน สามารถกินเกี๊ยวได้เฉพาะในช่วงตรุษจีนเท่านั้น ในตอนนั้นเขาคิดว่าเกี๊ยวเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด

หลังจากกินเกี๊ยว ไป๋ยี่เฟยก็จะเหลือให้น้องสาวสักสองสามชิน

แต่น้องสาวบอกว่า “ฉันไม่ชอบกินเกี๊ยว”

ตอนแรกไป๋ยี่เฟยคิดว่าน้องสาวไม่ชอบกินเกี๊ยวจริงๆ แต่ต่อมาเขารู้ว่า น้องสาวรักเขา รู้ว่าเขาชอบกินเกี๊ยว เธอจึงจงใจบอกว่าเธอไม่ชอบกินเกี๊ยว เพื่อให้เขากินได้เยอะๆ

น้องสาวของเขาตัวเล็กขนาดนี้ แต่รู้เดียงสามาก เขารู้สึกประทับใจมาก

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งหมดในโลกควรได้รับการปฏิบัติราวกับเจ้าหญิง แต่สภาพครอบครัวไม่ดี และน้องสาวก็ทุกข์ทรมานมากเกินไป

เขาไม่สามารถทำให้น้องสาวเสียชีวิตเพราะตัวเองได้อีก

เบ้าตาของไป๋ยี่เฟยแดงเล็กน้อย ด้วยความไม่เต็มใจอย่างแรงกล้าและปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด ตอนนี้เขาตายไม่ได้ อย่างน้อยก็จนกว่าน้องสาวของเขาจะปลอดภัย

สือไซ ไม่ได้สังเกตไป๋ยี่เฟย และได้หยิบมีดสั้นออกมา เตรียมที่จะจบชีวิตของไป๋ยี่เฟย

“ไปตายสะ!”

มีดของสือไซก็แทงลงที่หัวใจของไป๋ยี่เฟยอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ยื่นมือออกมา และคว้าข้อมือของสือไซไว้

มือของสือไซหยุดชั่วคราว แต่เขาไม่ใส่ใจกับไป๋ยี่เฟย แค่มดตัวเล็กๆ ทำไมต้องใส่ใจ?

“อยากต่อต้านเหรอ ไม่ประมาณตนเองจริงๆ!”

พูดเสร็จ มีดของสือไซก็จะเพิ่มแรงที่แทงเข้าที่หน้าอกของไป๋ยี่เฟย

แต่มือของสือไซไม่ได้ลงไปอีกสักหน่อย

มือของไป๋ยี่เฟยจับข้อมือสือไซไว้อย่างแน่น และไม่ให้เขาลงไปอีก

ตอนที่สือไซกำลังจะออกแรงทั้งหมด เขาก็พบว่า ไม่เพียงแต่มือของเขาไม่ได้ลงไป แต่มันก็ค่อยๆขึ้น

ไป๋ยี่เฟยค่อยๆลุกขึ้นตามการกระทำของมือเขา

ขณะที่ไป๋ยี่เฟยยืนขึ้น เขาก็ออกแรงกะทันหัน และผลักสือไซออกไป

สือไซ ยืนไม่ไหว และถอยหลังไปสองสามก้าวถึงจะยืนนิ่งได้

ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา สายตาจ้องไปที่ สือไซอย่างรุนแรง“ ไม่มีใครจะทำร้ายน้องสาวของฉันได้”

สือไซ นิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็คืนสติ และส่งเสียงเฮ้ยอย่างเย็นชาออกมา“แค่มดตัวเล็กๆ ก่อนที่จะพูดคำนี้ ประมาณตัวเองให้ดีก่อน”

“คืนนี้ แม้แต่โอกาสที่ได้เจอน้องสาวแกเป็นครั้งสุดท้ายก็ไม่มีแล้ว! เพราะว่าน้องแกจะไปหายมราชเร็วกว่าแก!”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเย็นชาที่ลึก“ฉันเคยบอกแล้ว ไม่มีใครทำร้ายน้องสาวของฉันได้ แม้ว่าฉันจะตาย!”

“เธอคือชีวิตของฉัน ไม่มีใครพรากเธอไปได้!”

เมื่อไป๋ยี่เฟยพูด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นสีแดงและเฉียบขาด ทำให้สือไซรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ใส่ใจอะไรมากเกินไป เขามีความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง