ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 309

บทที่ 309

จางเหลยได้ยินสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดเหมือนเขาได้ยินเรื่องตลก เขาไม่เชื่อในสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดเลย เขายังมองไปที่หลี่เสว่ “เสว่เอ๋อ คุณอย่าฟังเขาโม้ ผมสามารถให้ชีวิตที่ดีกับคุณได้”

หลี่เสว่รู้สึกทำตัวไม่ถูก ที่ถูกจับตามองโดยผู้คนจำนวนมาก จากนั้นก็มองไปที่ไป๋ยี่เฟย “ฉันเชื่อในสิ่งที่เขาพูด”

เขาคนนี้ มีความชัดเจนในตัวเอง

ดวงตาของจางเหลยเบิกกว้างด้วยความไม่น่าเชื่อ

ทุกคนก็ตกตะลึงเหมือนกัน

ไป๋ยี่เฟยเป็นแค่คนที่มาจากบ้านนอก และคำพูดที่เขาพูดก็ดูโอ้อวด เขาจะให้สิ่งเหล่านั้นแก่หลี่เสว่ได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น ยังบอกว่าสายสัมพันธ์กว้างกว่าจางเหลย และอนาคตดีกว่าจางเหลย นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?

แต่หลี่เสว่ก็เชื่อคำพูดเรื่องไร้สาระของไป๋ยี่เฟย

“เสว่เอ๋อ สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่เรื่องจริง คุณจะเชื่อเขาได้อย่างไร?”

“ใช่ ถึงจะเชื่อคุณก็เชื่อในคำพูดของจางเหลย!”

“ใช่แล้ว เสว่เอ๋อ........”

“หุบปาก!” ไป๋ยี่เฟยตะโกนอย่างกะทันหัน “ถ้าเสว่เอ๋อพูดในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ ไม่เชื่อ หรือแม้กระทั่งต้องการจะหย่ากับผม ผมจะไม่บ่นเลยสักคำ มันเป็นเรื่องระหว่างสามีและภรรยาของพวกเรา”

“และส่วนพวกคุณ มีสิทธิ์อะไรในการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเสว่เอ๋อกับผม?”

“มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการพยายามเอาใจจางเหลย และแสวงหาผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆเพื่อตัวเอง คิดว่าตัวเองสูงส่งแค่ไหนกัน? ยังคงชักชวนคนอื่นให้มีชีวิตที่ดี อยู่กับคนที่ไม่เอาไหนคนหนึ่งและมีชีวิตที่ไม่ดีงั้นเหรอ?”

“วันนี้ผมจะทิ้งคำพูดไว้ที่นี่ ถ้าใครกล้าพูดอีกคำแล้วก็ ผมสัญญา ผมจะทำให้เขาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเทียนเป่ยไม่ได้อีกต่อไป!”

ทุกคนตกตะลึงกับคำพูดของไป๋ยี่เฟย และในเวลานั้นไม่มีใครโต้กลับเลย

หลังจากผ่านไปนาน จางเหลยก็ตอบสนอง และโต้กลับทันที “ไป๋ยี่เฟย คุณกำลังพูดเพ้อเจ้ออะไรอยู่? คุณจะให้พวกเราอยู่ไม่ได้ในเมืองเมืองเทียนเป่ย? คุณคิดว่าคุณเป็นใครเหรอ?”

“เชื่อหรือไม่ ก่อนหน้านั้น ผมจะทำให้คุณอยู่ในเทียนเป่ยต่อไปไม่ได้?” ในมุมมองของจางเหลย ไป๋ยี่เฟยเป็นแค่ชาวนาคนหนึ่ง เขาสามารถทำในสิ่งที่ต้องการได้

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ทุกคำที่ไป๋ยี่เฟยพูดนั้น สามารถทำได้จริงๆ

คำพูดของจางเหลยพึ่งจบลง และทุกคนก็ตอบสนอง

“ใช่แล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะพูดว่าให้เราไม่สามารถอยู่ในเมืองเทียนเป่ยได้อีกต่อไป?”

“ชาวนาขี้เหม็นคนหนึ่งยังอยากให้เราอยู่ต่อไปไม่ได้? ฝันกลางวันอะไรอยู่เหรอ?”

“คุณจะโม้ก็ต้องให้มันเข้าท่าหน่อย!”

“..........”

เพราะคำพูดของไป๋ยี่เฟย ทำให้เพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้โกรธอย่างเต็มที่แล้ว จนทำให้พวกเขาพูดอย่างไม่พอใจ

จางเหลยถึงกับหัวเราะเยาะ และหัวเราะกับความโง่เขลาของไป๋ยี่เฟย ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกเสียดายต่อหลี่เสว่ ทำไมเขาถึงแต่งงานกับคนที่โง่เช่นนี้

“เสว่เอ๋อ คุณเห็นหรือยัง คนที่ท้าทายไร้สาระ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง และพูดโม้ไปวันๆเช่นนี้ คุณยังอยากจะอยู่กับเขาหรือ?” จางเหลยถามอย่างเศร้าๆ

“เสว่เอ๋อ คนแบบนี้ไม่คู่ควรที่คุณจะอยู่กับเขาต่อไป”

“ใช่ เสว่เอ๋อ คุณต้องคิดให้ดีนะ”

“วันนี้คุณสามารถเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาได้อย่างชัดเจน คุณอย่าไปหลงเชื่อเขาเลย!”

เพื่อนร่วมชั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองที่ชอบธรรม และไม่ได้สนใจกับคำพูดของไป๋ยี่เฟยเลย

ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองไปที่ทุกคน และหัวเราะเยาะ “ดีมาก ไม่เชื่อใช่ไหม? ผมจะทำให้พวกคุณรู้ว่า สิ่งที่ผมพูดเป็นจริงหรือเท็จ!”

เมื่อพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ไม่อยากอยู่ต่อไปอีกแล้ว จับมือหลี่เสว่แล้วพูดว่า “เสว่เอ๋อ เรากลับกันเถอะ!”

และจางเหลยก้าวไปข้างหน้า และหยุดทั้งสองคน “ไม่ได้ คุณจะพาเสว่เอ๋อไปไม่ได้!”

ในขณะนี้ ไป๋ยี่เฟยก็เงยหน้าขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะคาดคิด เขาปล่อยมือของหลี่เสว่ จัดการกับเขาด้วยกำปั้น จนทำให้จางเหลยเดินเซไป จุดศูนย์ถ่วงของเขาไม่เสถียร และก็นั่งลงที่พื้น