ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 313

บทที่ 313

อีกอย่างตอนนั้นไป๋หยุนเผิงเองก็พูดเช่นกัน บททดสอบที่มอบให้เขา ก็คือการเป็นที่หนึ่งในเป่ยไห่ หากมีหวังไห่อยู่ล่ะก็ การจะไปถึงจุดนั้นพูดได้ว่าง่ายดายอย่างมาก

“เงื่อนไขอะไร?”

ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อในเรื่องลาภลอย ดังนั้นเงื่อนไขของหวังไห่จะต้องไม่ง่ายดายแน่

หวังไห่หัวเราะฮ่าๆ จากนั้นก็พูดว่า “คนอย่างผมน่ะ ชอบอาหารอร่อย และก็ชอบคนที่ทำอาหารอร่อย ผมได้ยินว่าเมื่อก่อนคุณเคยเรียนทำอาหาร ก็น่าจะเป็นพ่อครัวฝีมือดี ดังนั้น......”

“เงื่อนไขของผมก็คือ สามารถทำอาหารอร่อยอย่างหนึ่งให้ผมพอใจได้”

ล้อเล่นอะไรกัน?

ทำอาหาร?

เมื่อก่อนไป๋ยี่เฟยไม่เคยเรียนทำอาหาร ตอนที่เพิ่งจะเริ่ม ฐานะทางบ้านยากจน ตัวเขาทำเป็นแต่หุงข้าวเท่านั้น ต่อมาอยู่ที่บ้านหลี่เสว่ เพื่อทำให้พวกเขาพอใจ จึงตั้งใจไปเรียนโดยเฉพาะ แถมยังทำได้หลากหลายอีกด้วย นับเป็นความสำเร็จเล็กๆ อย่างหนึ่งก็ว่าได้

แต่สำคัญคือ หวังไห่รู้ได้อย่างไร?

แล้วก็ อาหารอร่อยหนึ่งอย่างที่ทำให้เขาพอใจ แลกกับที่ยืนของโหวจวี๋ เห็นได้ชัดว่าไม่คุ้มกันเอาเสียเลย

ถ้าอย่างนั้นหวังไห่ทำเช่นนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่? มีเจตนาดีหรือไม่ดีกัน?

หวังไห่หัวเราะฮ่าๆ “ผมพูดจริง ไม่เชื่อคุณก็ไปสืบดูได้เลย สืบแล้วก็จะรู้เอง”

ไป๋ยี่เฟยหรุบตาลง เขากล้าพูดเช่นนี้ ย่อมวางใจที่จะให้เขาสืบ แน่นอนว่า เขายังคงต้องสืบ แต่ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามไม่บอกจุดประสงค์ อีกทั้งดูไปแล้ว ก็เป็นผลดีต่อโหวจวี๋ รับปากแล้วจะเป็นไรไป?

“ได้ ผมรับปาก”

......

สองสามวันมานี้ ซูต้าหลิวถูกจางหรงพาไปเสพสุขทั่วทุกที่ สถานบันเทิงในแถบเทียนเป่ยก็แทบจะพาไปเที่ยวหมดแล้ว

วันเวลาเช่นนี้ ทำให้ซูต้าหลิวเกือบจะลืมไปแล้วว่าหลายสิบปีก่อนตนเองได้ทำอะไรไปบ้าง

ท้ายที่สุด หลังใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยมาหลายวัน ซูต้าหลิวก็ราวกับตระหนักได้ว่าตนเองยังคงเป็นท่านประธานคนหนึ่ง ท่านประธานสมควรที่จะจัดการเอกสารมากมายในบริษัท

“เหล่าจาง ฉันว่าฉันทำตัวแบบนี้คงไม่ดีมั้ง ควรจะทำงานบ้างหรือเปล่า?” ซูต้าหลิวทำหน้าซื่อ

จางหรงเหยียดมุมปาก จากนั้นก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

กล่าวว่า “ท่านประธานคิดมากไปแล้ว เรื่องเหล่านั้น คนข้างล่างทำกันได้ ไม่ต้องให้คุณเปลืองแรงหรอก คุณแค่เสพสุขให้มากๆ ก็พอ”

“เพราะอย่างไร คุณก็เป็นคนจ่ายเงินเดือนให้พวกเขา พวกเขาไม่ทำงาน คุณกลับทำแทน แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!”

ซูต้าหลิวฟังแล้วถึงกับรู้สึกว่ามีเหตุผล “จริงด้วย......”

ด้วยเหตุนี้ ซูต้าหลิวจึงถูกจางหรงโน้มน้าวไว้ได้อีกแล้ว จึงเอาเรื่องของโหวจวี๋โยนทิ้งไปจากสมอง

วันนี้ ซูต้าหลิวกับจางหรงมาที่ไดมอนด์คลับอีกครั้ง คิดจะหาความสำราญให้มากๆ สักเที่ยว

เดินมาจนถึงโถงใหญ่ ก็มีสาวสวยสวมชุดกี่เพ้า รูปร่างเย้ายวนมีเสน่ห์เดินเรียงเป็นแถว ในมือพวกหล่อนถือถาดอาหาร กำลังเดินเยื้องย่างเข้าไปด้านใน

น้ำลายของซูต้าหลิวจวนจะหกลงบนพื้นแล้ว มองเห็นขาอ่อนปรากฏออกมาตอนที่สาวสวยเหล่านั้นกำลังเดิน ไหนจะสะโพกงอนที่บิดไปมานั่นอีก เขาจึงเดินไปทางนั้นอย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่

จางหรงรีบดึงไว้อย่างรวดเร็ว “ท่านประธาน พวกเราไปที่หน้าฟร้อนต์กันก่อน......”

“ไม่ ไม่ต้องแล้ว” ซูต้าหลิวตัดบทคำพูดของจางหรง “คุณกลับไปก่อนเถอะ! ผมรู้สึกว่าผมต้องการความเงียบสงบสักหน่อย”

เชื่อกับผีสิ!

แต่จางหรงเข้าใจความคิดของซูต้าหลิว จึงไม่ได้พูดอะไรมากอีก “จริงสิ ผมนึกได้ว่ามีธุระต้องไปจัดการ ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะ?”

“ได้ๆๆ มีธุระก็ต้องจัดการทันที รีบไปเถอะ!” ความคิดจิตใจของซูต้าหลิวล้วนถูกสาวสวยในชุดกี่เพ้าเหล่านั้นล่อลวงไปหมดแล้ว ไม่มองแม้แต่จางหรง เดินตามไปที่นั่นทันที

เดินตามสาวงามขึ้นมาชั้นบน จนถึงนอกห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง