ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 314

 บทที่ 314

สาวสวยหัวเราะคิกคัก หยิบริบบิ้นเส้นหนึ่งออกมา “งั้นพวกเรามาplayมัดเชือกกัน!”

“มัดเชือก......” ซูต้าหลิวยิ้มลามก “พวกเธอช่างรู้จักเล่นจริงๆ ฉันชอบ......”

สุดท้าย ซูต้าหลิวก็ถูกสองสาวมัดไว้ จากนั้นยังใช้ริบบิ้นผ้าไหมมาปิดตาไว้ด้วย และสองสาวก็ลูบคลำไปมาบนตัวซูต้าหลิว ทำให้ซูต้าหลิวรู้สึกในใจคันยุบยิบขึ้นมา

เวลาเดียวกันนี้ ขณะที่ซูต้าหลิวถูกปิดตาไว้ กำแพงช่องหนึ่งในห้องถึงกับถูกคนดึงเปิดออก อันที่จริงไม่ใช่กำแพง แต่เป็นม่านต่างหาก

ที่ด้านหลังม่านคือคนกลุ่มหนึ่งกำลังทานอาหารกันอยู่ มีเย่อ้าย หลี่ฝาน ประธานอาวุโสบริษัทอื่นๆ และหวังไห่ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าสหพันธ์ธุรกิจในเมือง

ทุกคนกำลังทานกันอยู่ จู่ๆ ม่านก็เปิดออก จึงตกใจจนสะดุ้งวาบ

“นี่มันอะไรกัน?”

สิ้นคำ ทุกคนก็หันไปมองทางนั้น ตอนที่เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าก็ค่อยๆ แข็งค้างกันทันที

“นี่......”

“นี่คือ......ท่านประธานคนใหม่ของโหวจวี๋?”

“เหมือนจะใช่ ทำไมเขาถึง......”

“ช่างไร้ศีลธรรมจริงๆ!”

เย่อ้ายเก็บงำความรื่นรมย์ในแววตาไว้ จากนั้นก็มองไปที่หวังไห่ “ท่านหวัง นี่คือซูต้าหลิวเป็นท่านประธานคนใหม่ของโหวจวี๋กรุ๊ป ปกติเห็นแล้วก็รู้สึกว่าไม่เลว ไม่รู้เลยว่างานอดิเรกเขาจะถึงกับ......”

หวังไห่ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย กระแอมเบาๆ พลางกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เข้าใจได้ เข้าใจได้”

“หืม?” เย่อ้ายสงสัย หวังไห่เห็นฉากนี้แล้วจะไม่ตกใจเลยเหรอ?

เดิมทีทุกคนล้วนเป็นผู้รายงานความประพฤติของโหวจวี๋กรุ๊ป ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อมาสืบดูสถานการณ์จริง ตอนนี้ได้เห็นพฤติกรรมในครั้งนี้ของท่านประธานโหวจวี๋กรุ๊ป สมควรที่จะโกรธอย่างมาก อาจถึงขั้นสอบสวนโหวจวี๋กรุ๊ปได้เลย

.

แต่ตอนนี้......

ดูหวังไห่จะไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เขายกแก้วไวน์พลางกล่าวว่า “มาๆ พวกเราดื่มกันต่อ”

ทุกคนไร้การตอบสนองชั่วขณะ ในใจพวกเขาต่างคิดเหมือนกับเย่อ้าย ดังนั้นพอเห็นหวังไห่มีปฏิกิริยาเช่นนี้ จึงรู้สึกไม่เข้าใจอยู่บ้าง

เวลานี้ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นม่านได้ถูกปล่อยลงมาอีกครั้ง กลายเป็นห้องส่วนตัวสองห้อง

เย่อ้ายเห็นหวังไห่ไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องนี้ ในใจจึงไม่รู้สึกยินยอม “ท่านหวัง ท่านประธานของโหวจวี๋กรุ๊ปทำเรื่องเช่นนี้ อันที่จริงเป็นการทำลายศีลธรรม ประกอบกับเรื่องเหล่านั้นที่พวกเราพูดก่อนหน้านี้ อันที่จริงก็ไม่ดีต่อการพัฒนาโหวจวี๋กรุ๊ปและเทียนเป่ยเช่นกัน”

“จริงด้วยๆ หากเกิดค่านิยมเช่นนี้ การพัฒนาธุรกิจในเทียนเป่ยก็อยู่ในอันตรายน่ะสิ!”

“นั่นสิ ท่านหวัง เรื่องนี้จะปล่อยไปง่ายๆ ไม่ได้นะ!”

ทุกคนเริ่มเห็นพ้องกับคำพูดของเย่อ้าย

หวังไห่ถือแก้วไวน์ กล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “นี่มีอะไร? ปกติทุกคนก็ยุ่งอยู่กับเรื่องในบริษัท แรงกดดันมหาศาล ออกมาปลดปล่อยไม่ใช่เรื่องปกติหรือ?”

นี่เป็นคำที่ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าสหพันธ์ธุรกิจในเมืองสมควรพูดหรือ?

ถ้าอย่างนั้นหากอิงตามที่เขาพูด ทุกคนก็สามารถออกมาปลดปล่อยเช่นนี้ได้ใช่หรือไม่? อย่างนั้นสถานเริงรมย์ทั่วทั้งเทียนเป่ย จะไม่กลายเป็นสถานที่ลามกอนาจารหมดหรอกหรือ?

ทุกคนมองหวังไห่ สิ้นไร้คำพูด

เย่อ้ายเองก็ตะลึงไปพักหนึ่งเช่นกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับหวังไห่ ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาจงใจมองข้ามเรื่องนี้? หรือเขากำลังพูดให้โหวจวี๋กัน?

หากหวังไห่พูดให้โหวจวี๋ ถ้าอย่างนั้นการที่พวกเขาจะทำลายโหวจวี๋ ก็จะยิ่งลำบากมากขึ้น

เวลาเดียวกันนี้ ใช่ว่าเธอเองจะไม่เลื่อมใสโหวจวี๋ ถึงกับติดสินบนหัวหน้าสหพันธ์ธุรกิจในเมืองอย่างหวังไห่ เพื่อให้เขาหลับตาข้างลืมตาข้าง

เย่อ้ายมองหวังไห่ กล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า “ท่านหวัง แต่ทำแบบนี้ไม่ค่อยดีหรอกมั้งคะ? นั่นไม่ใช่เป็นการเพิ่มเรื่องไร้ศีลธรรมให้กับเทียนเป่ยหรอกหรือ? โหวจวี๋เป็นถึงผู้นำทางธุรกิจในเทียนเป่ย สมควรทำตัวเป็นแบบอย่างถึงจะถูก แต่นี่......”

“โธ่เอ๊ย คนหนุ่มสาวอย่างพวกคุณนี่ ทำไมถึงเข้มงวดยิ่งกว่าคนแก่อย่างผมอีกนะ? แค่ออกมาผ่อนคลายเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำเรื่องผิดมนุษย์มนาสักหน่อย พวกคุณว่าจริงไหม?”

“เอาล่ะ ดื่มๆ” หวังไห่พูดพลางจิบไวน์หนึ่งอึก