ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 316

บทที่ 316

เวลาผ่านไปอีกสองสามวัน อาการบาดเจ็บของไป๋ยี่เฟยหายดีมากแล้ว สามารถเดินไปไหนมาไหนได้แล้ว แต่ไม่อาจเคลื่อนไหวหักโหมได้ ยิ่งกว่านั้นการเดินก็ทำได้เพียงเดินอย่างช้าๆ เท่านั้น ไม่อย่างนั้นอาจจะสะเทือนถึงหน้าอกได้

รถฉางอานคันหนึ่งมาจอดยังลานจอดรถของโรงพยาบาลเอกชนอย่างไร้สุ้มเสียง

เฉินห้าวกับไป๋ยี่เฟยลงจากรถ ก็มองเห็นหลงหลิงหลิงกับหลิวเสี่ยวอิงที่นั่งรออยู่ด้านในมาหลายชั่วโมงแล้ว

“ท่านประธาน” หลงหลิงหลิงลุกขึ้นกล่าวทักทาย จะว่าไป เธอรู้สึกว่าจะไม่ได้เห็นท่านประธานมานานมากแล้ว

หลิวเสี่ยวอิงกลับไม่ได้จริงจังอะไรนัก เธอยิ้มกว้างกล่าวทักทายแทน “เฮ้ ไม่เจอกันนานเลย!”

ไป๋ยี่เฟยยิ้ม “ใช่ ไม่เจอกันนานเลย คราวนั้นจู่ๆ คุณก็ไปโดยไม่บอกลา เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

สิ้นคำ ทุกคนต่างมองไปที่หลิวเสี่ยวอิง เพราะที่หลิวเสี่ยวอิงพูดตอนนั้นคือจะออกไปส่งป้าสองของเธอ แล้วจากนั้นก็ไป ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปทำอะไร ทุกคนจึงแปลกใจอยู่บ้าง

หลิวเสี่ยวอิงชะงักไปพักหนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป ทั้งยังถลึงตาใส่ไป๋ยี่เฟยอีกด้วย “เกี่ยวอะไรกับคุณ?”

ไป๋ยี่เฟยถูกด่าไปคำหนึ่ง ในใจย่อมกระอักกระอ่วนอย่างมาก

“ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยมองเฉินห้าวอย่างไร้เดียงสา เฉินห้าวส่ายศีรษะ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

หลิวเสี่ยวอิงแค่นเสียงออกมาคำหนึ่ง ลากหลงหลิงหลิงหมุนตัวเดินจากไป

หลงหลิงหลิงจนปัญญาอยู่บ้าง ได้แต่กล่าวกับไป๋ยี่เฟยว่า “ท่านประธานคะ พวกเราไปก่อนนะคะ”

“อืม ไปเถอะ!” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า กล่าวกับเฉินห้าวว่า “นายเองก็ไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันค่อยๆ เดินไปเอง”