ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 317

บทที่ 317

ชายคนนั้นร้อนใจอย่างมาก “หมอครับ ขอร้องคุณล่ะ ช่วยเขาก่อนเถอะ ขอร้องคุณช่วยเขาก่อนเถอะนะ ผมจะรีบไปเอาเงินเดี๋ยวนี้จริงๆ คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ขอร้องคุณล่ะ!”

หมอจางยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ทั้งยังพูดอีกว่า “เมื่อกี้คุณบอกว่ารถชน คนชนคงเป็นคุณสินะ?”

ชายคนนั้นชะงักไป จากนั้นก็พยักหน้า “ใช่”

หมอจางกล่าวอีกว่า “คนชนเป็นคุณ ไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดกับคนไข้ คุณบอกว่าคุณจะไปเอาเงิน พวกเราจะเชื่อคุณได้ยังไง? หากคุณแค่หาข้ออ้าง พวกเราจะไปหาใครมาจ่ายเงิน?”

“ผม.....ผม.....” ชายคนนั้นหมดหนทาง สุดท้ายจึงคุกเข่าเสียงดัง “กึก” “คุณหมอ ผมไม่หนีแน่ จริงๆ นะ ได้โปรดช่วยคนก่อนเถอะ ขอร้องคุณแล้ว ผมไม่มีเงินก็ยืมได้ กู้ได้ ผมทำได้ทั้งนั้น ผมจะจ่ายเงินแน่นอน!”

“คุณหมอ ขอร้องคุณล่ะ ช่วยคนก่อนเถอะ” ชายคนนั้นพูดไปพลางโขกหัวไปพลาง

ทว่า หมอจางกับพยาบาลที่อยู่ตรงหน้า เหมือนจะมองไม่เห็น ไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ กระทั่งจะดึงคนขึ้นมาก็ไม่ทำ หมอจางเพียงกล่าวเสียงราบเรียบว่า “คุณโขกหัวไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่จ่ายเงิน พวกเราก็จะไม่ผ่าตัด”

“ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชน ไม่ใช่โรงพยาบาลรัฐ การผ่าตัดในโรงพยาบาลเอกชนล้วนต้องจ่ายเงินก่อน คุณขอร้องไปก็เปล่าประโยชน์ ควรรีบคิดหาวิธีไปยืมเงินจะดีกว่า!”

“ไม่อย่างนั้น คุณมัวแต่ขอร้องอยู่ที่นี่ เด็กชายคนนั้นก็คงตายพอดี!”

ชายคนนั้นร้อนใจอย่างมาก ยังโขกหัวไม่ยอมหยุด ปากก็พูดขอร้องหมอไปด้วย ให้หมอทำการผ่าตัดให้เด็กชาย ทว่า พวกหมอจางทำเพียงมองดูอยู่เงียบๆ ไม่ตอบสนองใดๆ

เวลานี้ คนบางส่วนที่ผ่านไปผ่านมาบริเวณรอบๆ ต่างก็ล้อมกันเข้ามาแล้ว มองเหตุการณ์นี้ เห็นเป็นเรื่องปกติ กระทั่งมีคนกล่าวห้ามปรามเขาขึ้นมา “น้องชาย โรงพยาบาลเอกชนก็เป็นอย่างนี้ ไม่จ่ายเงินก็ไม่ผ่าตัดให้หรอก”

“ใช่แล้ว คุณรีบไปยืมเงินเถอะ! ไม่อย่างนั้นก็หมดทางช่วยจริงๆ แล้ว”

“คุณโขกหัวไปก็เปล่าประโยชน์!”

“โธ่ ทุกสองสามวันก็เห็นแต่ภาพแบบนี้......”

ไป๋ยี่เฟยเองก็แปลกใจเช่นกัน จึงเดินตามเข้าไป ผลคือพอเห็นภาพนี้ ความโกรธในใจก็ปะทุขึ้นมาทันที

ที่นี่คือโรงพยาบาล และคนเหล่านั้นคือหมอกับพยาบาลที่ช่วยชีวิตคน เมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ หรือไม่ควรรีบทำการผ่าตัดช่วยคนหรอกหรือ?

พวกเขาล่ะ? จะต้องรอจ่ายเงินก่อนถึงจะทำการผ่าตัด หากโรงพยาบาลทุกแห่งล้วนเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นจะยังช่วยคนไปทำไม?

“พวกคุณเป็นหมอ ไม่ใช่พวกนายทุน หน้าที่ของพวกคุณคือช่วยชีวิตคน ไม่ใช่เอาแต่รอรับเงินอยู่ที่นี่!”

หมอจางหันมาทางนี้ พูดกับไป๋ยี่เฟยอย่างไม่พอใจว่า “คุณเป็นใครกัน? ไม่เข้าใจก็อย่าพูดส่งเดช!”

ไป๋ยี่เฟยมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา “ผมไม่เข้าใจ? อ้อ งั้นคุณบอกผมสิ หมอมีหน้าที่อะไร ไม่ใช่ช่วยชีวิตคนหรือ? อย่าบอกนะว่า หมอมาเพื่อรับเงินน่ะ!”

“คุณ!” หมอจางหน้าง้ำ “คุณจะไปรู้อะไร? หมอมีหน้าที่ช่วยคน แต่หมอก็เป็นคนเหมือนกัน และก็ต้องหาเลี้ยงชีพ หรือพวกเราอาศัยแค่ช่วยคนก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ใช่ไหม?”

“พวกเราเองก็ต้องการเงิน ต้องหาเลี้ยงครอบครัว ไม่มีเงิน ใครจะรักษาโรคให้คนอื่น?”

“คุณรู้อะไรไหม? เขาเป็นคนชนคนไข้คนนั้น คุณว่า หากเขาหนีไป พวกเราจะทำยังไง?”

“คุณคิดว่าโรงพยาบาลใหญ่ขนาดนี้จะไม่ต้องการเงินมาหมุนเหรอ? เลี้ยงหมอพยาบาลมากขนาดนี้ไม่ใช้เงิน อุปกรณ์ทางการแพทย์มากขนาดนี้ไม่ต้องใช้เงินหรือไง?”

“ดังนั้น ไม่เข้าใจ ก็อย่ามาพูดจาส่งเดช!”

เวลานี้ คนที่อยู่บริเวณรอบๆ เห็นแล้วก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นาๆ

“เรื่องนี้ไม่อาจพูดว่าหมอจางผิดเช่นกัน เพราะอย่างไรนี่ก็คือโรงพยาบาลเอกชน”

“จริงด้วย หมอจางผ่าตัดได้ยอดเยี่ยมมาก เขาเองก็คงถูกบีบจนหมดทางช่วยเช่นกัน”

“โธ่ เจ้าหนุ่ม หุนหันเกินไปแล้ว”