ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 326

บทที่326

พอหวังไห่เห็นแบบนี้เขาจึงไม่อยากพูดอะไรมาก ได้แต่หัวเราะออกมาสองทีแล้วพูดว่า “เดี๋ยวค่อยคุยกัน เรามากินข้าวกันก่อน”

บอดี้การ์ดผอมแห้งคนนั้นก็กลับมาถึงพอดี และยังมีพนักงานที่ยกอาหารที่ทำเสร็จแล้วมาด้วยหลายคน

ระหว่างทานอาหาร มีแต่หวังไห่ที่พูดอยู่ตลอดเวลา ไป๋ยี่เฟยมีการตอบโต้เล็กน้อย ส่วนเย่อ้ายนั้นตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความมั่นใจที่มีต่อเย่ซื่อกรุ๊ปหรือเปล่า ทำให้เธอไม่เห็นหวังไห่อยู่ในสายตาแบบนี้ แม้แต่เสแสร้งสักหน่อยยังไม่ทำเลย

พอกินเสร็จ เย่อ้ายก็บอกว่าตัวเองมีธุระ จึงกจากไปพร้อมกับชายขี้โรคคนนั้น แล้วตอนนี้ก็เหลือแค่พวกไป๋ยี่เฟยกับหวังไห่เท่านั้น

หวังไห่วางตะเกียบลง “นี่เสี่ยวไป๋ ฉันกำลังปูทางให้เธออยู่นะ!”

“เย่อ้ายได้สงสัยเธอตั้งนานแล้ว การที่เธอมาปรากฏตัวให้เห็นและทำให้เธอไม่ได้เป็นอะไร แบบนี้เย่อ้ายก็จะระมัดระวังมากขึ้น และจะไม่ทำอะไรในเร็วๆ นี้แน่” 

“อีกอย่าง เย่อ้ายรู้ดีว่าฉันเป็นคนเชิญเธอมา แบบนี้ก็น่าจะทำให้รู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเธอต้องไม่ธรรมดาแล้ว ทำให้หล่อนต้องวิตกมากขึ้น เธอจึงสามารถใช้โอกาสที่เธอกำลังวิตกนี้ชิงลงมือก่อนได้เลย” 

พอได้ยินอย่างนั้น ไป๋ยี่เฟยก็เหมือนคิดอะไรได้ “ผู้อาวุโสหวังช่างรอบคอบจริงๆ เลยนะครับ”

“ตอนนี้เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ก่อนที่ฉันจะไปช่วยปูทางให้เธอสักหน่อย มันก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว” หวังไห่หัวเราะชอบใจ

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ!”

“ได้” 

เพราะอยู่ใกล้มาก คนทั้งหมดจึงเดินกลับไปที่โรงแรม

พอมาถึงที่โรงแรมหวังไห่ก็ตั้งใจจะให้ไป๋ยี่เฟยกลับไปเลย แต่ไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นว่า “ผมขอส่งถึงห้องดีกว่าครับ! ผมถึงจะสบายใจ”

พอหวังไห่ได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลย “ไม่เลว เสี่ยวไป๋ ฉันนี่เลือกคนไม่ผิดจริงๆ”

ไป๋ยี่เฟยก็เอาแต่ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

พอขึ้นไปถึง หวังไห่ก็ชวนไป๋ยี่เฟยเข้าไปดื่มชา ส่วนไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ยังคงเป็นห้องชุดห้องเดิม แต่ครั้งนี้เข้าไปง่ายกว่าครั้งก่อน หญิงสาวยังนั่งอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นหวังไห่กับไป๋ยี่เฟยเข้ามา เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร

หวังไห่พาไป๋ยี่เฟยเข้าไปในห้องนอน แล้วชงชาให้ไป๋ยี่เฟย

“หอมมากเลยครับ” ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้น “แต่ก็น่าเสียดาย” 

หวังไห่จิบชาไปทีหนึ่ง “เสียดายอะไรเหรอ?”

ไป๋ยี่เฟยวางแก้วชาลง “เสียดายที่ต่อไปจะไม่ได้ลิ้มรสชาที่ดีแบบนี้อีกแล้วครับ”

“ใช่ที่ไหน? ต่อไปถ้าเธอเติบโตจนขึ้นเป็นผู้นำของเป่ยไห่แล้ว ก็ไปหาฉันที่ เมืองสิ เดี๋ยวฉันจะชงให้ดื่มอีก” หวังไห่ยิ้มอย่างดีอกดีใจ

“แต่เธอก็เคยรับปากที่จะทำอาหารรสเลิศให้ฉันกินแล้วนะ อย่าผิดคำพูดล่ะ!” 

จู่ๆ ไป๋ยี่เฟยก็ยืนขึ้น แล้วเดินไปรอบๆ ห้องนอน “ผู้อาวุโสหวังนี่ช่างรู้จักเสพสุขจริงๆ เลยนะครับ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจึงจะสามารถมีห้องชุดที่หรูหราแบบนี้ได้”

“เธออย่ามาพูดเล่นเลย คนที่เป็นถึงประธานบริษัทของโหวจวี๋กรุ๊ปจะไม่มีปัญหาอยู่ห้องแบบนี้เลยเหรอ?” หวังไห่ลุกขึ้นตาม

ไป๋ยี่เฟยยิ้ม “มันก็จริงครับ แต่ผู้อาวุโสหวังครับ ตอนนี้คุณควรดูมันให้มากๆ นะครับ ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสอีก”

พูดจบ หวังไห่ก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง “นี่เธอต้องการจะพูดอะไร?”

ไป๋ยี่เฟยเดินมาข้างหน้า มาหยุดอย่างข้างๆ หวังไห่ แล้วกระซิบเบาๆ ว่า “เพราะว่า คนที่ตายไปแล้วก็เท่ากับสิ้นวาสนาไปแล้วยังไงครับ!”

ในเวลาเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยก็ได้ใช้มีดสั้นที่ซ่อนไว้ตรงเอวเสียบเข้าที่หัวใจของหวังไห่

“เอื้อ……” 

หวังไห่ก้มลงไปอมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง พอเห็นมีดเล่มนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองไป๋ยี่เฟย “นี่แก……แกกล้า……ฆ่าฉัน……”

จนถึงตอนนี้ หวังไห่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋ยี่เฟยต้องฆ่าตัวเองด้วย?

ตอนเช้าเขาได้ข่มขู่ไปบ้างก็จริง แต่ไป๋ยี่เฟยก็รับปากที่จะร่วมมือกันแล้วนี่ เมื่อกี้ก็ดูปกติดี แต่พอเข้ามาในนี้ พูดกันไม่กี่คำ เขาก็โดนฆ่าเสียแล้ว!