ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 331

บทที่ 331

มีคนช่วยอย่างเฉินอ้าวเจียวที่มีความสามารถพอๆกับสวีลั่ง งั้นอำนาจของเขาก็จะทรงพลังยิ่งกว่าเดิม!

หลังตื่นเต้นพอแล้ว ไป๋ยี่เฟยถามอีก"แล้วคุณหาเจอฉันได้ยังไงล่ะ?"

เฉินอ้าวเจียวอธิบายว่า"ที่อยู่อาศัยของฉันในตอนนี้ก็คือชุมชนที่คุณไปในเมื่อกี้นี้ ตอนที่ฉันออกมาเห็นคุณพอดีเลย ใครจะไปรู้ล่ะว่าเคาะหน้าต่างรถของคุณ แต่คุณไม่เปิดหน้าต่างเลย"

จากนั้นพบว่ามีคนติดตามคุณอยู่ เพิ่งคิดจะบอกกับคุณ แต่ในที่สุดคุณกลับทิ้งฉันไป"

จนถึงเวลานั้น ไป๋ยี่เฟยเพิ่งได้การแจ้งเตือนว่ามีคนจะมาฆ่าเขา และอีกอย่างสวีลั่งก็พบว่ามีคนคอยติดตามอยู่ และการแต่งกายของเขาก็เหมือนว่าจะมาก่อการร้าย ดังนั้นเลยให้สวีลั่งขับรถไปโดยตรง ใครจะไปรู้ว่าเป็นเฉินอ้าวเจียวล่ะ!

ว่าแต่"รถที่คุณขับทำไมเป็นรถแท็กซี่ล่ะ?อย่าบอกว่าคุณแย่งรถของคนอื่นมานะ"

ตามความเป็นจริงแล้วมันก็เป็นเช่นนั้นแหละ

ไป๋ยี่เฟยส่ายมือ"มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนเถอะ"

เฉินอ้าวเจียวพยักหน้า ทั้งสามคนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว และเดินออกไป

เมื่อออกไปแล้ว พวกเขาจึงพบว่า เสื้อผ้าที่พวกเขาใส่นั้นไม่ใช่ของพ่อครัว เป็นเสื้อของบริกร

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกตัวขึ้นมาทันอย่างรวดเร็ว"ไป รีบๆสิ"

พอดีในเวลานี้ หญิงอ้วนคนนั้นมาอีกแล้ว"เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วอย่าเพิ่งออกไป ฝั่งของพวกเรายังต้องการสองคนมาช่วย พวกคุณสองคนละกัน คุณ ตอนนี้คุณตามออกไปเสิร์ฟอาหารก่อนเลย"

สวีลั่งมองไปดูไป๋ยี่เฟยและเฉินอ้าวเจียวสองคน พยักหน้าแล้วตามออกไป

ไป๋ยี่เฟยและเฉินอ้าวเจียวถูกสั่งไว้ให้ช่วยงานที่นี่ แต่ว่า นับบัดนี้พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร และอีกอย่างหนึ่ง พวกเขาควรรอสักครู่หนึ่งก็ไปหรือเปล่า?

แต่ผู้หญิงอ้วนไม่ให้โอกาสพวกเขาเลย นำกระเทียมตะกร้าใหญ่มาโดยตรง"ปอกเปลือกให้เสร็จทั้งตะกร้านี้ ปอกเปลือกเสร็จแล้วมาช่วยเสิร์ฟอาหาร"

ไป๋ยี่เฟยและเฉินอ้าวเจียวมองไปดูกระเทียมที่อยู่ในตะกร้าใหญ่ มึนงงไปหมด

ปอกเปลือกให้เสร็จทั้งหมด แม่ง ต้องปอกเปลือกถึงเมื่อไหร่วะ?

"รีบปอกเปลือกสิ!รอทำอะไรอยู่?"ผู้หญิงอ้วนตวาดออกมา

ไป๋ยี่เฟยและเฉินอ้าวเจียวเพิ่งคิดจะลุกตัวขึ้นมา ก็เห็นจากหน้าต่างทางครั้งหลังว่ามีคนใส่ชุดดำหลายคนกำลังค้นหาอยู่ในโรงอาหาร ทั้งสองคนเลยรีบก้มหน้าลง และมองเข้าหากันตาหนึ่ง จากนั้นปอกเปลือกกระเทียมอย่างเชื่อฟัง

ปอกเปลือกเรื่องนี้สำหรับไป๋ยี่เฟยมันไม่ยาก เขาดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็ก การทำกับข้าวยังไม่ใช่ปัญหาเลย แค่ปอกเปลือกกระเทียมเฉยๆ

แต่ว่า สำหรับเฉินอ้าวเจียวมันก็เป็นเรื่องยากหน่อยแล้ว

เห็นแต่ว่าเขาหยิบกระเทียมขึ้นมาทั้งตัว จากนั้นคิดจะใช้มือแยกมันออก ต่อมา......แตกหักหมด

ไป๋ยี่เฟยเห็นเช่นนี้เลยหัวเราะออกมาเพื่อเยาะเขา

เฉินอ้าวเจียวจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยตาหนึ่ง"ฉันไม่ได้ควบคุมแรงให้ดี"

พอพูดเสร็จ เขาหยิบขึ้นมาลูกหนึ่ง ครั้งนี้ลดแรงลง ไม่ได้ทำให้กระเทียมแตก เมื่อเห็นเช่นนี้เฉินอ้าวเจียวก็โล่งใจลง และเริ่มปอกเปลือกกระเทียม

พอดีในเวลานี้ ผู้หญิงอ้วนคนนั้นเห็นถึงเฉินอ้าวเจียว ไม่สบายใจทันที"แกนี่เป็นไรวะ?ปอกเปลือกกระเทียมยังทำไม่ดีอีก?แกจะทำอะไรได้วะ?"

มองมาสักพักหนึ่งด้วยความโกรธ จากนั้นผู้หญิงอ้วนถึงไปสั่งคนอื่น

ไป๋ยี่เฟยสองคนก้มหน้าปอกเปลือกกระเทียม และพูดคุยไปด้วย และคอยสังเกตสถานการณ์ข้างนอกไปด้วย ถ้ามีสิ่งผิดปกติใดๆ พวกเขาจะได้รีบหนีทันที

แต่ว่าพวกเขาล้วนโชคดีอยู่ พวกชายชุดดำมองไปรอบหนึ่งก็หาคนไม่เจอ เหมือนใกล้จะไปแล้ว

แต่พอดีในเวลานี้ ประตูของครัวหลังถูกเปิดออก ผู้ชายที่ใส่ชุดผู้จัดการเดินเข้ามา และก็เนื่องจากประตูถูกเปิดออก ส่งผลให้สภาพของครัวหลังถูกเห็นหมด

เมื่อโดนพูดแบบนี้ ทุกคนจึงก้มหน้าทันที ต่างคนต่างทำเรื่องของตัวเอง

กำลังดีเลย ไป๋ยี่เฟยเดินออกมา ในมือถือถุงมือคู่หนึ่ง ยื่นให้เฉินอ้าวเจียว

"รออีกสักครู่หนึ่งพวกเราค่อยไป"เฉินอ้าวเจียวกระซิบพูด

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า

ผ่านไปอีกหลายนาที ผู้จัดการกลับมาอีกแล้ว ด่าว่าต่อ จากนั้นเห็นสองคนที่ใส่ชุดบริกร"พวกแกสองคน ไม่ต้องมาปอกเปลือกกระเทียมแล้ว รีบลุกขึ้นมา ไปช่วยส่วนหน้า"

ผู้หญิงอ้วนมองไปดูสองคน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

ไป๋ยี่เฟยและเฉินอ้าวเจียวมองเข้าหากันตาหนึ่ง นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีในการจากไปสำหรับพวกเขา ดังนั้นเลยลุกขึ้นมา และเดินออกไปอย่างเชื่อฟัง

เพิ่งออกไป ก็ได้เห็นสวีลั่งที่ถือจานอยู่ในมือ กำลังเสิร์ฟอาหารอยู่

ถ้าพูดตามจริง ไป๋ยี่เฟยคาดไม่ถึงว่า ฆาตกรอันดับที่1ของเมืองหลวง ท่าทางที่เสิร์ฟอาหารมองขึ้นไปแล้ว มันก็เหมือนทำจนคุ้นเคยแล้ว ไม่มีความขัดข้องแม้แต่น้อย

แต่ว่า ไอ้เจ้านี่มันมัวแต่เสิร์ฟอาหารอยู่ตลอดหรือ?ไม่ได้หาโอกาสหนีออกไปบ้างเลยหรอ?

สวีลั่งเอ่ยเสียงเย็นชาออกมาเสียงหนึ่ง"คนเพิ่งไป"

ไป๋ยี่เฟยฟังแล้วเข้าใจทันที ดังนั้นเลยเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์พร้อมกับเฉินอ้าวเจียว หยิบจานอาหาร แล้วนำมาเสิร์ฟยังแต่ละโต๊ะที่กำหนด

ทำแบบนี้จนกว่าสิบกว่านาทีผ่านไป ไป๋ยี่เฟยสามคนเห็นว่าข้างนอกไม่มีคนแล้ว เพิ่งเตรียมจากไป

แต่ว่า หลายคนนั้นกลับมาอีกแล้ว

ไป๋ยี่เฟยสามคนหันหน้าไปทันที คนที่ถือจานก็ยังถืออยู่ปกติ คนที่เสิร์ฟก็ยังคงเสิร์ฟอยู่ มองขึ้นไปแล้วไม่มีความแตกต่างกับบริกรทั่วไป