ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 388

บทที่ 388

จากนั้น ในห้องพิเศษก็ส่งกลิ่นเหม็นออกมา

ไป๋ยี่เฟยก็โยนตัวฉุงโยวเวยทิ้งไปอย่างน่ารังเกียจ

ฉุงโยวเวยคิดว่าไป๋ยี่เฟยต้องปล่อยเขาไป จึงคุกเข่าคำนับ "ขอบคุณพี่ใหญ่ไป๋ ขอบคุณพี่ใหญ่ไป๋..."

ไป๋ยี่เฟยส่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นมา และเตะฉุงโยวเวยล้มลงกับพื้น ยังไม่ทันได้รอให้ฉุงโยวเวยตอบสนอง มีดปอกผลไม้ของไป๋ยี่เฟยก็แทงเข้าที่ต้นขาของฉุงโยวเวย

"โอ๊ย!”

เสียงกรีดร้องดังกึกก้องไปทั่วห้อง

ในเวลานั้นเอง โจวฉวี่เอ๋อและจางหัวปินที่อยู่ในห้องน้ำก็มองหน้ากันทันที สายตาของพวกเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เสียงประทัดเมื่อครู่พวกเขาได้ยินแล้ว และเสียงร้องโหยหวนของหลี่ป้าพวกเขาก็ได้ยินเช่นกัน

พวกเขารู้ว่า ไป๋ยี่เฟยฆ่าหลี่ป้าได้แล้ว

และเสียงร้องโหยหวนในตอนนี้นั้น ยิ่งไม่ต้องคิดเลย เพราะมันเป็นเสียงของฉุงโยวเวยนั่นเอง

......

นอกห้องพิเศษ ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "แทงครั้งนี้ สำหรับสาวสวยสุดแห่งหลิงหนาน ”

สาวสวยสุดแห่งหลิงหนานไม่ได้มีความเกี่ยวอะไรกับเขามากเท่าไหร่ แต่เขาแค่ปล่อยสาวสวยสุดแห่งหลิงหนานไปครั้งเดียว สาวสวยสุดแห่งหลิงหนานก็มาช่วยชีวิตเขาไว้ นับว่าคงไม่ติดค้างกันแล้ว แต่สุดท้ายแล้วสาวสวยสุดแห่งหลิงหนานก็ยังตายไปเพราะเรื่องนี้

ไป๋ยี่เฟยชักมีดปอกผลไม้ออกมา แล้วเล็งไปที่ท้องของฉุงโยวเวย จากนั้นก็แทงลงไปอย่างแรง "แทงครั้งนี้ สำหรับอู๋ปิ้ง! ”

อู๋ปิ้งเป็นรุ่นน้องของสวีลั่ง พวกเขาอยู่ในค่ายที่เป็นศัตรูกัน แต่เขาก็ไม่ได้ทําอะไรมาก เขาแค่ขัดขวางเท่านั้น และอู๋ปิ้งก็เป็นรุ่นน้องคนเดียวของสวีลั่ง

ที่อู๋ปิ้งต้องตายก็เพื่อช่วยชีวิตสวีลั่งไว้ซึ่งถ้าสวีลั่งรู้คงจะต้องเสียใจมากเป็นแน่

หลังจากไป๋ยี่เฟยดึงมีดปอกผลไม้ออกมา ฉุงโยวเวยก็สลบไปอย่างเจ็บปวด

ความอาฆาตในสายตาของไป๋ยี่เฟยยิ่งเพิ่มมากขึ้น เขาถือมีดปอกผลไม้และคว่ำหน้าฉุงโยวเวยลง ทําให้เขาหมอบลงกับพื้น

ฉุงโยวเวยยังไม่ฟื้น แต่ไป๋ยี่เฟยก็ยังคงพูดอยู่อย่างนั้น "และแทงครั้งนี้ สําหรับฉินหัว! ”

หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็แทงเข้าที่กระดูกสันหลังของฉุงโยวเวยลงไปอย่างดุดัน

"โอ๊ย!”

ในครั้งนี้ฉุงโยวเวยถูกปลุกให้ฟื้นขึ้นด้วยความเจ็บปวด และเขาก็กรีดร้องออกมา

ฉุงโยวเวยฟื้นขึ้นมาก็รู้สึกว่ากระดูกสันหลังของเขาเจ็บจนทําให้คนบ้าคลั่ง เขาอยากพลิกตัวไปดู แต่น่าเสียดายที่กระดูกสันหลังของเขาได้รับบาดเจ็บ จนทําให้ไม่มีแรง บวกกับที่ไป๋ยี่เฟยจับเขาไว้แน่น เขาจึงไม่สามารถขยับตัวได้เลย

"ไป๋ยี่เฟย..."

ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองไปยังฉุงโยวเวยในสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้ แต่เมื่อนึกถึงฉินหัวอีกครั้ง หัวใจของเขาก็จมลงอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่าฉินหัวแข็งแกร่งมาก และยังเป็นตำรวจที่ดีมีความซื่อสัตย์ และยังมีภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ใหม่ ทำไมถึงต้องมาเละจนกลายเป็นผักเพราะฉุงโยวเวยด้วย?

แล้วบุคคลที่ก่อให้เกิดความหายนะอย่างฉุงโยวเวย ทำไมถึงยังคงมีอยู่ในโลกใบนี้?

ฉุงโยวเวยมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางการแสดงออกของไป๋ยี่เฟย และปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "แกปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ จริงจริงนะ ฉันจะให้ทุกอย่างที่แกต้องการ แกจะเป็นพี่ใหญ่ของฉัน ..... ”

ไป๋ยี่เฟยชักมีดปอกผลไม้ออกมาอีกครั้ง และส่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาว่า “ได้สิ!”

เมื่อฉุงโยวเวยได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกสึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “พี่ชาย แกเป็นพี่ชายของฉัน ฉันจะให้ทุกอย่างที่แกต้องการ!”

เพราะเขาหันหลังให้ไป๋ยี่เฟย และดวงตาของฉุงโยวเวยก็ฉายแววโหดเหี้ยม แต่ไป๋ยี่เฟยมองไม่เห็น และต่อให้เห็นมันก็ไม่เป็นเรื่องเดียวกัน

เพราะตั้งแต่เด็กจนโตฉุงโยวเวยไม่เคยเผชิญกับสิ่งที่เลวร้ายเท่านี้มาก่อน และเด็กบ้านนอกอย่างไป๋ยี่เฟยยังกล้าปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ เขาจึงแสร้งทำเป็นขอความเมตตาก่อน และรอให้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกผ่อนคลายความระแวดระวังก่อน เขาจะให้ไป๋ยี่เฟย คืนทุนร้อยเท่า!

เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นท่าทีสุนัขรับใช้ของฉุงโยวเวย ก็รู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างมาก และส่งเสียงหัวเราะเยาะ "ฉันต้องการชีวิตของแก!"

ฉุงโยวเวยหันหน้ากลับไปด้วยความตกใจ และเบิกตาโลงมองไปที่ไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยหยุดพูด พร้อมกับยกมือขึ้น และเล็งมีดปอกผลไม้ไปที่หัวใจของฉุงโยวเวยจากตำแหน่งด้านหลัง ในขณะเดียวกันนั้น ประตูของห้องพิเศษ ก็ถูกเปิดออก

"หยุดเดี๋ยวนะ!"

“ฉันอยากถามว่า หลี่ป้าตายได้ยังไง?” เย่ฮวนถาม

นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดไม่ออก ความแข็งแกร่งของ หลี่ป้านั้นเขารู้ดี แล้วจะนับประสาอะไรกับไป๋ยี่เฟยกันล่ะ แม้ว่าจะมีไป๋ยี่เฟยอีกสักห้าคน ก็ไม่สามารถเอาชนะ หลี่ป้าได้

หลังจากได้ยินคำพูดนั้นแล้วเฉินห้าวก็ตอบอย่างใจดีว่า "ก่อนที่พี่ชายผมจะออกไปเขาขอให้ผมไปที่ร้านขายดอกไม้ไฟ"

ใบหน้าของเย่ฮวนเต็มไปด้วยความงุนงง ทำอะไรที่นั่น? บางทีอาจต้องการซื้อดอกไม้ไฟเพื่อฉลองอะไรหรือเปล่า?

เฉินห้าวพูดต่ออีกว่า "พี่ชายขอให้ผมซื้อประทัด และไฟแช็กมาอันหนึ่ง"

"ประทัด?" เย่หวนเริ่มสงสัยมากขึ้น ประทัดใช้ทำอะไรได้งั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่า ประทัดสามารถฆ่าคนได้

เฉินห้าวยิ้ม "ใช่ ประทัด"

เมื่อพูดจบ สวีลั่งก็ขัดจังหวะและพูดว่า "นี่เป็นเหตุสุดวิสัย"

ไม่มีใครคิดได้ว่าจะเกิดเหตุสุดวิสัยได้

เย่ฮวนดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้และก็เข้าได้ในทันทีและเขาก็เบิกตาโพลง "นี่ ... นี่มันเกือบจะเป็น ... "

มันน่าแปลกมาก!

ใครกันวะพกประทัดตอนจะฆ่าคน?

แต่พอลองคิดดูดีดีแล้ว ถ้าจุดประทัดโดยไม่ทันตั้งตัว มันก็เป็นช่วงที่ศัตรูเผยข้อบกพร่องออกมา และใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที

ก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตความเป็นความตายของคนได้

เย่ฮวนตัวสั่น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมต้องมีภาพลวงตาอยู่เสมอว่าตัวเองถูกจุดด้วยประทัด

เมื่อเห็นดังนั้นเฉินห้าวก็เอ่ยปากขึ้นถามว่า "ดังนั้น ประธานเย่ สำหรับปัญหานี้ ต้องการให้เราช่วยอะไรไหม?"

เย่ฮวนเหลือบตามองเฉินห้าว พร้อมกับขมวดคิ้ว จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้ตอบสนองแต่อย่างใดและยังไม่ได้ตอบคำถามของเฉินห้าวเลย

ในเวลานั้นเอง เฉินห้าวก็หยิบเครื่องบันทึกเสียงออกมาเครื่องหนึ่ง และเปิดเล่นเสียงบันทึกนั้น