ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 391

บทที่ 391

"คุณ ตื่นแล้วเหรอ!" น้ำเสียงของหญิงสาวคนนั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าเบาๆ

หญิงสาวคนนั้นส่งเสียงเย็นชา แล้วหันหลังไปเรียกหัวหน้าที่อยู่ห้องข้างๆ

ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นทันที "เดี๋ยวก่อน ... "

"มีอะไร? " หญิงสาวหันกลับมาอย่างหงุดหงิด ดวงตาที่กลมโตคู่นั้นจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย "มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา! ”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว และพูดอย่างเขินอายว่า "คุณรอผมเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม?"

หญิงสาวนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตะโกนว่า "ไอ้โรคจิต! ให้ผู้หญิงคนเดียวรอนายเข้าห้องน้ำเนี่ยนะ? ไม่มีทางหรอก! ”

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!

"ผมหมายถึง ... รอผมไปเข้าห้องน้ำ ... " ไป๋ยี่เฟยยังไม่ทันพูดจบ หญิงสาวก็ส่งเสียงเย็นชา "เข้าห้องน้ำกับตูดอะไร! กลั้นไว้สิ!”

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกอึดอัด เพราะเขากลั้นไว้นานมากแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้กำลังรีบที่จะไปแจ้งหัวหน้าของเขา ซึ่งหากไปช้ากว่านี้ พวกเขาจะต้องโดนซักถามอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถกลั้นตลอดได้

"เดี๋ยวก่อน รอผมเข้าห้องน้ำให้เสร็จก่อน แล้วคุณค่อยไปเรียกหัวหน้าของพวกคุณก็ได้" ไป๋ยี่เฟยสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามอย่างมาก ที่จะพูดประโยคนี้ให้จบอย่างรวดเร็วที่สุด

พอพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หอบหายใจอย่างหนัก เพราะเขามีอาการเจ็บที่หน้าอก ปอด และหลัง ดังนั้นจึงทําให้ทั้งใบหน้าของเขาซีดเป็นอย่างมาก

หญิงสาวนิ่งอึ้งไป เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยอาการหนักขนาดนั้น ก็ทำให้หล่อนรู้สึกผิดไปครู่หนึ่ง แต่พอคิดขึ้นว่าเขาก็เป็นแค่ฆาตกรโรคจิตคนหนึ่ง กลับทำให้หล่อนรู้สึกว่าปล่อยให้เขาทรมานจนตายนั่นแหละเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว

“งั้นนายก็ไปเข้าซะ!” หญิงสาวส่งเสียงเย็นชา และยืนอยู่ข้างๆ

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า และดึงผ้าห่มออกเตรียมจะลงจากเตียง แต่อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขานั้นเจ็บปวดเกินไป เขายังไม่ทันได้ขยับตัวเลย ก็รู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหว แค่เพิ่งลุกขึ้นนั่ง ก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำแล้ว

เมื่อเห็นดังนั้นหญิงสาวก็เม้มปากและพูดว่า "นี่นาย ให้ช่วยไหม?"

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น "ขอบคุณ"

"เฮ้อ เสียเวลาคุยฉิบหาย!" หญิงสาวเดินเข้าไปอย่างไม่พอใจ ประคองไป๋ยี่เฟยให้ลุกขึ้นยืน แล้วพาเขาไปที่ห้องน้ำในห้องผู้ป่วย

ระหว่างนั้น ไป๋ยี่เฟยเดินอย่างเชื่องช้ามาก เนื่องจากเจ็บแผลเกินไป

หญิงสาวคนนั้นเริ่มหงุดหงิด “ เดินให้เร็วกว่านี้หน่อยจะได้ไหม ทำไมชักช้าอย่างนี้ คิดเรื่องเลวๆอีกแล้วใช่ไหม? ฉันจะบอกให้นะ นายอย่าได้คิดหนีอีก เพราะไม่ว่ายังไงนายก็หนีไม่ได้หรอก!”

ไป๋ยี่เฟยเจ็บจนพูดไม่ออก คิดแต่เพียงว่าจะแก้ไขทุกอย่างให้เร็วที่สุดแล้วกลับไปนอนพัก

หญิงสาวคนนั้นยังคงพูดต่อไปว่า "ไม่รู้จริงๆ ว่าพวกลูกคนรวยคิดยังไงกันอยู่ มีเงินก็แค่ใช้จ่ายไปเรื่อยแค่นั้น ทำไมต้องไปฆ่าคนด้วย การฆ่าคนเท่ากับการฆ่าตัวเองเลยนะ"

“สมองคงมีปัญหามั้งถึงได้ไปฆ่าคน!”

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงประตูห้องน้ำ หญิงสาวคนนั้นก็ปล่อยเขาไป จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็เดินเข้าไปด้วยความยากลำบาก ปิดประตู พร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก และคิดว่า โอ้แม่เจ้า นี่มันตำรวจอะไรกัน? ทำไมถึงบีบบังคับเก่งขนาดนี้?

ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็กลับมาถึงที่เตียงผู้ป่วยอีกครั้ง โดยเขานั้นพิงตัวพักผ่อนตรงหัวเตียง ทำให้เขารู้สึกค่อยสบายตัวขึ้นมาหน่อย ซึ่งตราบใดที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาก็จะไม่รู้สึกเจ็บขนาดนั้น

หลังจากที่หญิงสาวคนนั้นประคองไป๋ยี่เฟยไว้บนเตียงสีเทาแล้ว หล่อนจึงหยิบกุญแจมือออกมาคู่หนึ่ง เพื่อเป็นการป้องกันความปลอดภัย

เสียงล็อกกุญแจมือดังขึ้น ไป๋ยี่เฟยถูกใส่กุญแจมือไว้กับหัวเตียง

ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเฉยเมยว่า "ถ้าคุณไม่ใส่กุญแจมือผม ผมก็จะไม่หนีไปหรอก"

"ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่นายพูดหรอก!" หญิงสาวส่งเสียงเย็นชาเบาๆ แล้ววิ่งไปหา กู่หรงที่อยู่ในห้องข้างๆ

หล่อนเพิ่งจะออกไป ก็เห็นกู่หรงเดินออกมาแล้ว ทั้งตําแหน่งที่ยืนอยู่ก็ใกล้มาก แค่ไม่กี่ก้าวก็จะถึงหน้าประตูแล้ว

ฝั่งตรงข้ามของกู่หรง มีคนเจ็ดแปดคนยืนอยู่ โดยคนที่เป็นผู้นํานั้นคือคนที่สวมเสื้อโค้ต และมีหนวดเครารุงรัง ส่วนด้านหลังเขานั้นตามมาด้วยผู้หญิงสองคนและบอดี้การ์ดอีกหกคน

"ขอโทษด้วยนะครับ พอดีไม่สามารถเข้าพบผู้ต้องสงสัยได้ในขณะนี้ " กู่หรงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง ฉุงเฉ่าเจว๋ พูดขึ้นว่า “ทำไมถึงเข้าพบไม่ได้? รู้ไหมว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณคือใคร?”

กู่หรงไม่รู้ และการคาดเดาฐานะของเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน

ฉุงเฉ่าเจว๋พูดด้วยตัวเองว่า "คุณตํารวจครับ ผมเป็นพ่อของผู้ตาย แค่ดูหน้าคนที่ฆ่าลูกชายผม คงไม่ผิดใช่ไหมครับ"

กู่หรงผงะ "ผู้ตายคนไหนครับ?"

นั่นคือสิ่งที่ผมถาม แต่ในความจริงมันมีการคาดเดาไว้แล้ว