ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 393

บทที่ 393

ตํารวจหญิงยังคงประหลาดใจกับสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยเพิ่งพูดไป เขาไม่ใช่เด็กเสเพลเหรอ? แล้วต่อสู้กับกรุปเหล่านั้นทำไม มันคือความจริงงั้นเหรอ? ทําไมฟังแล้วมันดูลึกลับยังก็ไม่รู้?

กู่หรงไม่ได้สนใจตำรวจหญิงคนนั้นเลย แต่กลับจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างเดียว

ไป๋ยี่เฟยนึกถึงฉินหีวเมื่อไหร่ จิตใจของเขาก็ยิ่งแย่ลงเมื่อนั้น

ขณะที่กู่หรงคิดว่าไป๋ยี่เฟยพูดไม่ออก เขาจึงเอ่ยปากขึ้นว่า "ที่จริงแล้วพวกนายรู้ว่าเป็นฉุงโยวเวย และก็เคยไปถามกับเจ้าตัวแล้ว แต่พวกนายแค่ไม่มีหลักฐาน ”

กู่หรงตะลึง และดวงตาก็ลู่ลงมาเล็กน้อย

ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นอีกว่า "แต่ หากไม่มีหลักฐาน ฉุงโยวเวยสมควรได้รับอิสระงั้นเหรอ" แล้วคนเหล่านั้นที่เขาฆ่าล่ะ? พี่ชายก็ยังคงนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอยู่เลย และจะไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกตลอดชีวิต”

"นี่นายพูด หมายความว่ายังไง?"

“ การฆ่าคนมันผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาถึงฆ่าคนล่ะ?”

กู่หรงจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างงุนงง เขารู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดของไป๋ยี่เฟย“ นายไม่สามารถจับกุมใครโดยไม่มีหลักฐานได้ แต่ตราบใดที่มีหลักฐานเพียงพอ ก็จะไม่มีใครรอดพ้นจากการลงโทษทางกฎหมายได้เช่นกัน”

"เหอะ..." ไป๋ยี่เฟยส่งเสียงเย็นชา "จริงเหรอ?”

กู่หรงขมวดคิ้ว“ ถ้าทุกคนเป็นเหมือนเช่นนาย มันจะไม่วุ่นวายไปกันหมดเหรอ? แล้วประเทศจะก่อตั้งสถานีตำรวจไปทำไมกันล่ะ? ถ้างั้นทุกคนคงเป็นตำรวจกันหมดล่ะ!”

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดอะไร แต่กลับหันหน้ามองออกไปดูวิวนอกหน้าต่าง

กู่หรงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดูเหมือนนายก็คิดว่าที่ฉันพูดนั้นถูก”

เมื่อเห็นดังนั้นตำรวจหญิงก็ส่งเสียงเบาๆ ดวงตาของหล่อนนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจและเหยียดหยามไป๋ยี่เฟย

ในความเป็นจริงนั้น มันไม่ใช่ไป๋ยี่เฟยไม่อยากตอบโต้ แต่มันแค่ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำอย่างนั้น เพราะความรู้สึกนึกคิดของตัวเรา เป็นสิ่งที่คนอื่นไม่อาจเข้าใจได้ ยิ่งไปกว่านั้นแล้วอีกฝ่ายก็ยังเป็นตํารวจอีก

ในตอนนั้นเอง ไป๋ยี่เฟยก็หันหน้าไปมองตํารวจหญิง แววตาเฉียบคม ทําให้ตํารวจหญิงหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว จากนั้นหล่อนจึงแกล้งทำเป็นสร้างสถานการณ์ตบตา "ทำอะไรของนายน่ะ?" ไม่ใช่ว่านายอยากจะฆ่าคนอีกแล้วงั้นเหรอ? ”

ไป๋ยี่เฟยส่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา "ไม่หรอก ผมแค่อยากเล่าเรื่องให้คุณฟัง"

"เมื่อนานมาแล้ว เด็กคนหนึ่งถูกพ่อแม่ทอดทิ้งหลังจากที่เขาเพิ่งเกิดมาได้เพียงไม่กี่วัน เขาต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า แต่ในภายหลัง เขาก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งเก็บไปเลี้ยง"

"ชายผู้นั้นให้อาหาร และที่อยู่แก่เขา แต่เมื่อเขาอายุเพียงสามขวบ ชายคนนั้นก็ปล่อยให้เขาเรียนรู้การต่อสู้ทุกประเภท และสุดท้าย ชายผู้นั้นก็ให้เขาฆ่าคน เมื่อเขาอายุได้เพียงห้าขวบ

เมื่อเสียงเล่าเบาลง ตำรวจหญิงก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

ไป๋ยี่เฟยพูดต่ออีกว่า "เขาไม่รู้ว่าทําไมต้องฆ่าคนด้วย เขารู้แค่ว่า มีเพียงการฆ่าคนเท่านั้น เขาถึงจะมีอาหารในมื้อต่อไป และมีที่อยู่อาศัยได้ ”

“ดังนั้น เขาถึงได้ฆ่าคน”

"การฆ่าคนครั้งแรกนั้น ทําให้เขารู้สึกกลัวมาก ถึงกับต้องฝันร้ายมา 5ปี ซึ่งในระหว่าง 5ปีที่ผ่านมานั้น เขาก็ถูกผู้ชายคนนั้นสั่งให้ฆ่าคนอีก โดยเขาไม่รู้เลยว่าเขาฆ่าคนไปแล้วกี่คน"

เขาค่อยๆเย็นชาลงเรื่อยๆ จนในที่สุด ในหัวของเขาก็มีเพียงความคิดเดียว คือ..."

“ฆ่าคน”

ตำรวจหญิงตัวสั่น “คุณต้องการจะบอกอะไรกันแน่”

ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเฉยเมยว่า "ไม่มีอะไร"

ตำรวจหญิงคนนั้นไม่เชื่อ แต่ก็ไม่เห็นสาระสำคัญอะไรจากเรื่องนี้

ความจริงแล้วไป๋ยี่เฟยแค่หยอกให้หล่อนตกใจกลัวเท่านั้นเอง เพื่อให้หล่อนรู้ว่าอะไรถึงจะเรียกว่าการฆ่าคน