ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 395

บทที่ 395

"ไม่ได้!" กู่หรงตอบด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจ "นี่ก็ไม่ใช่แล้ว ดังนั้น ไม่ว่าผมจะทำยังไง ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม"

"นี่นาย !" กู่หรงไม่รู้ว่าจะควรพูดอย่างไงกับไป๋ยี่เฟยแล้ว เขาเหมือนหมูตายที่ไม่กลัวน้ำร้อนลวก และทําให้คนจนปัญญา

ในตอนนั้นเอง ไป๋ยี่เฟยก็มองไปที่ตำรวจหญิงที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งและถามว่า "บอกชื่อของคุณให้ผมหน่อยได้ไหม ? อย่างน้อยผมก็ได้รู้จักเพื่อนอีกคนก่อนที่ผมจะตาย"

นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว มันใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องไร้สาระเหรอ!

แต่ตํารวจหญิงกลับนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่า "ฉันชื่อเหลียงยู่"

กู่หรงหันหน้าไปมองเหลียงยู่ด้วยความประหลาดใจ ไม่ใช่ว่า เหลียงยู่ไม่เคยอยากบอกชื่อตัวเองกับไป๋ยี่เฟยมาโดยตลอดหรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงยอมบอกแล้วล่ะ? เขารู้สึกว่าทัศนคติของเหลียงยู่ที่มีต่อไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนไป

เหลียงยู่ไม่ได้มองไปที่ กู่หรง แต่กลับมองไปที่ไป๋ยี่เฟย

“ชื่อไพเราะดีเหมือนกันนะ”

หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็พูดกับกู่หรงว่า "คุณตํารวจครับ ผมสามารถพูดกับเธอตามลำพังได้ไหมครับ?" แค่ประโยคเดียวเท่านั้น จะไม่พูดอะไรมากอย่างแน่นอน ”

กู่หรงขมวดคิ้ว "ไป๋ยี่เฟย นี่นายคิดจะทําอะไรกัน? ผมบอกแล้วไงว่า ตอนนี้นายกําลังถูกสอบสวนอยู่นะ ไม่ใช่เวลาที่นายจะมาจีบสาวเล่นแบบนี้ ”

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบโต้ใดใด แต่เขากลับมองไปที่ เหลียงยู่ อย่างเดียว

เหลียงยู่ครุ่นคิดสักพัก และพูดกับกู่หรง "หัวหน้าคะ บางทีเขาอาจจะพูดอะไรเกี่ยวกับคดีนี้?"

กู่หรงหยุดนิ่ง และไปมองที่เหลียงยู่อย่างประหลาดใจ สุดท้ายเขาจึงทำได้แต่ทำตามคำขอของเหลียงยู่

หากตามนิสัยแต่ก่อน เหลียงยู่ จะไม่มีทางให้ความสนใจกับคนอย่างไป๋ยี่เฟยเด็ดขาด แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมวันนี้เหลียงยู่ถึงได้ผิดปกติขนาดนี้ ทั้งทัศนคติที่มีต่อไป๋ยี่เฟยก็เปลี่ยนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เหลียงยู่ลุกขึ้นและเดินไปอยู่ข้างข้างไป๋ยี่เฟย “ พูดมาสิ !”

ไป๋ยี่เฟยส่งสัญญาณให้เหลียงยู่ก้มหน้าลง "ผมอยากกระซิบ ”

เหลียงยู่ก็ทำได้แค่ก้มหน้าลง และเข้าไปใกล้ไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ "ช่วยผมพูดประโยคหนึ่งให้พ่อคุณหน่อย ผมรู้จักฐานะของคุณ"

เหลียงยู่มองที่ไป๋ยี่เฟยด้วยสีหน้างุนงง "หมายความว่ายังไง? ”

“แค่คุณพูดให้พ่อคุณฟังก็พอล่ะ”

เหลียงยู่ยิ่งสงสัย ว่ามันมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพ่อของหล่อนด้วย หรือบางทีเขาอาจรู้จักคุณพ่อของหล่อนด้วยหรือเปล่า? และทำไมเขาต้องฝากคำพูดไปให้พ่อด้วยล่ะ? แล้วมันมีความเกี่ยวข้องอะไรกับโทษของเขาด้วย?

เหลียงยู่กลับไปอย่างที่นั่ง แล้วคิดเกี่ยวกับปัญหาเมื่อสักครู่

กู่หรงเห็นดังนั้นแล้วก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “ไป๋ยี่เฟย นี่นายพูดอะไรไป ? นายจะทำอะไรอีกงั้นเหรอ”

ไป๋ยี่เฟยยักไหล่ "ไม่ได้อยากทําอะไรนิครับ? แค่คุยกันเปล่าๆ ”

กู่หรงยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ไป๋ยี่เฟยกลับชี้ไปที่กำแพงทางด้านขวามือและพูดว่า "ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ ข้างนอกมีคนกำลังมองผมอยู่?"

“ทั้งยังเป็น คนใหญ่คนโตซะด้วยสิ ใช่หรือเปล่า?”

กู่หรงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบไปว่า "ไม่นิ คุณทายผิดแล้ว"

ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเฉยเมย “จะใช่หรือไม่นั้นมันไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ยังไงผมก็ยังไม่มีอะไรจะพูดอยู่ดี”

กู่หรงนิ่งเงียบ ใช่แล้ว ไม่ว่าจะพูดยังไงมันก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ดี? ยังไงมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนตอนจบที่ไปยี่เฟยต้องโดนโทษประหารชีวิตได้

"คุณตํารวจครับ จบได้แล้วหรือยัง ? อาการบาดเจ็บของผมมันยังไม่หายดี เจ็บมากเลยนะครับ ให้ผมไปพักได้แล้วหรือยังครับ? "ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเฉยเมย

เมื่อเห็นดังนั้นแล้วกู่หรงก็ถอนหายใจ พร้อมกับสั่งให้ตำรวจสองนายที่ยืนอยู่ข้างกำแพงประคองไป๋ยี่เฟย

ออกไป

ก่อนที่เขาจะออกไป คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ออกไปก่อนแล้ว

เมื่อกู่หรงเห็นเหลียงยู่ลุกขึ้นยืน เขาก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า "เมื่อกี้ไป๋ยี่เฟยคุยอะไรกับคุณ? เขาขู่คุณหรือเปล่า? ”

เหลียงยู่ส่ายหน้า "ไม่ค่ะ เขาบอกว่า เขารู้จักฐานะของฉัน ”