ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 402

บทที่402

สถานที่คุมตัวผู้ต้องสงสัยเป่ยไห่

ไปยี่เฟยถูกผู้คุมนำตัวไปที่ห้องรับรองชั่วคราว เขานั่งลงและมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ต่งหยีซวน ที่อยู่ตรงข้ามนั้นสวมชุดเดรสสีขาวและเสื้อกันลมสีเบจ ผมยาวปานกลางและตรง หน้าตาไม่เลวและมีดวงตาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

ยังไม่ทันที่ไป๋ยี่เฟยจะพูดอะไร ต่งหยีซวนก็แนะนำตัวเองขึ้นมาเสียก่อน “ฉันชื่อต่งหยีซวน ค่ะ เป็นทนายของคุณ”

“คุณมีอะไรอยากจะพูดไหมคะเกี่ยวกับเรื่องคดี ฉันสามารถช่วยได้”

ไป๋ยี่เฟยนิ่งไปเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น: “ไม่มี”

ครั้งนี้กลับเป็นต่งหยีซวน ที่นิ่งไป ตามหลักแล้วพวกลูกคนรวยมักจะเป็นพวกรักตัวกลัวตาย แต่การแสดงออกของไป๋นี่เฟยกับนิ่งสงบ ไม่แยแสหรือว่ามีความมั่นใจ?

ไม่ จะมีความมั่นใจได้ยังไง?

ต่งหยีซวน ขมวดคิ้ว “ดีค่ะ คดีนี้ไม่มีทางจะแก้ไขอะไรได้ อย่างไรก็ตามฉันจะพยายามให้ดีที่สุดในชั้นศาล”

“งั้นแบบนี้จะมีความหมายเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยถาม

ต่งหยีซวน ตอบ: “มีเงินก็มีความหมายค่ะ”

ความรู้สึกก็มาพร้อมเงินนั่นแหละ

“ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?”

“24” ต่งหยีซวน เดิมทีไม่อยากที่จะตอบแต่เมื่อพิจารณาว่าอีกฝ่ายคงไม่มีวันเวลาในการใช้ชีวิตเหลืออยู่มากแล้ว จึงไม่ปิดบัง

ไป๋ยี่เฟยอ๋อรับหนึ่งคำ “นี่เป็นคดีแรกของคุณรึเปล่า?”

“ค่ะ” ต่งหยีซวน พยักหน้า

ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นอีก: “คดีแรกก็ทำคดีแบบนี้แล้ว ไม่คิดถึงความก้าวหน้าในอาชีพการงานในอนาคตเหรอ?”

“มีเงินก็พอแล้วค่ะ” ต่งหยีซวน ตอบ “ใช่แล้ว ผู้ช่วยของคุณให้ฉันบอกคุณว่าภรรยาของคุณเดินทางไปเมืองหลวง เพื่อช่วยคุณ เธอเดินทางไปบ้านตระกูลไป๋พร้อมแม่ของคุณ แต่ก็ไม่ได้พบกับตระกูลไป๋ พวกเรารออยู่ด้านนอกตลอดเวลา จากนั้นสามวันก็เป็นลมล้มไป”

“เป็นลมไป?” ไป๋ยี่เฟยบีบหูฟังในมือแน่นและเงียบไปครู่หนึ่ง

ต่งหยีซวน มองเขาแปลก ๆ “ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ฉันวางก่อนนะคะ”

พูดจบต่งหยีซวน ก็วางสายโทรศัพท์และออกไปทันที

ไป๋ยี่เฟยถูกพาตัวกลับไปด้วยสติล่องลอยและนั่งคนเดียวบนเตียง

เขารู้ว่าเรื่องราวครั้งนี้จะต้องทำให้หลี่เสว่เป็นกังวลเป็นอย่างมาก แต่เขาคิดไม่ถึงว่าหลี่เสว่จะไปตั้งใจไปที่เมืองหลวง เพื่อขอพบตระกูลไป๋เพื่อขอให้คนมาช่วยเขาโดยเฉพาะ อีกทั้งยังเป็นลมล้มพับเพราะรออยู่ถึงสามวัน

และที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงยิ่งกว่าคืออู๋กุ้ยเซียง

ไป๋ยี่เฟยไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับอู๋กุ้ยเซียงและไป๋หยุนเผิงและไม่มีความรู้สึกใดเลย

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังสิ่งที่ อู๋กุ้ยเซียงแสดงให้เห็นคือแทบจะไม่มีความรักจากแม่ที่มีต่อลูกชายของเธอ สิ่งนี้ทำให้เขาหวั่นไหวเล็กน้อย

บางทีครอบครัวที่ไม่คุ้นเคยนั้นอาจจะยังคงมีสายใยอบอุ่นหลงเหลืออยู่

หลิวโส่วและพวกเห็นไป๋ยี่เฟยเป็นแบบนี้ต่างก็พากันเป็นห่วงแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปรบกวน

พูดตามจริงครึ่งเดือนมานี้ ในห้องคุมขังของพวกเขานั้นมีความสงบสุขที่สุดแล้วก็ว่าได้ ทุกวันกินอิ่มนอนหลับตรงเวลา บางครั้งยังมีการล้อมวงกันเพื่อเล่นเกมกันด้วย มันช่างมีความสุขมาก