ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 422

บทที่ 422

หลี่เสว่เก็บขบวนการความคิด พูดอย่างราบเรียบว่า “หวังเทา คุณถูกไล่ออกแล้ว ให้เวลาคุณสิบนาที ฉันไม่อยากเห็นคุณอยู่ในบริษัทอีก มิฉะนั้น ฉันจะเรียกยามรักษาความปลอดภัย”

พูดจบ คนทั้งหลายตะลึงตาค้างแล้ว

ทุกคนล้วนคิดว่าผู้จัดการไม่ว่าเป็นยังไงก็ต้องพิจารณาถึงผลประโยชน์ของบริษัทล่ะ? แต่ผู้จัดการยังมีคำพูดนั้น ก็สามารถพูดได้ว่ายิ่งเด็ดขาดกว่านี้อีกด้วย

หลังจาก หวังเทา งุ่มง่ามสักพัก ไม่สมัครใจอย่างมากที่ตนเองจะถูกไล่ออกแล้วจริงๆ พูดอย่างโหดร้ายว่า “คุณไล่ผมออก คุณจะเสียใจภายหลัง! รอให้ผมพาลูกค้าไปด้วย เป็นคู่แข่งกับบริษัทโดยเฉพาะ ผมจะทำให้พวกคุณเปิดต่อไปอีกไม่ได้!”

ทันทีนั้น บรรยากาศของห้องประชุมตื่นเต้นและจริงจังเหลือเกิน ผู้บริหารชั้นสูงคนอื่นๆ ล้วนแสดงความไม่พอใจออกมา ถ้าหากว่า หวังเทาทำเช่นนี้จริงๆ งั้นพวกเขายังอยู่ในบริษัทนี้ทำอะไรได้ล่ะ? ก็จะสูญสิ้นไปหมด และยังไม่ได้เงินด้วย!

“ประธานหลี่ ถ้าหากว่าคุณยืนยันจะไล่รองประธานหวังออกละก็ งั้นผมไม่ทำแล้ว ผมลาออก”

“ใช่ ผมก็ลาออกด้วย”

“ผมก็ลาออกเช่นกัน.......”

หวังเทาที่เดิมทีคิดว่าจะไปแล้วเห็นสภาพยิ้มทันที ก็ไม่ไปด้วยเช่นกัน ก็แค่ฉากทางนี้ ถ้าหากว่าหลี่เสว่ยังยืนยันกล้าที่จะไล่เขาออก คนที่ไปคงไม่ใช่เขาล่ะ แต่เป็นผู้นำระดับสูงส่วนใหญ่ของบริษัทแล้ว

บริษัทแห่งหนึ่งผู้นำระดับสูงส่วนใหญ่ล้วนถูกพาไปแล้ว บริษัทคงจะบริหารต่อไปได้ยังไง จะสับสนวุ่นวายโดยตรง!

เผชิญหน้ากับสภาพการณ์เช่นนี้ เป็นสิ่งที่หลี่เสว่คาดคิดไม่ถึง แต่ว่าเธอเพียงแค่ขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก

หนิวจินที่อยู่ข้างๆเป็นห่วงมาก ถ้าหากว่าผู้นำระดับสูงมากขนาดนี้ล้วนไปแล้ว บริษัทอยากที่จะอธิบายได้จริงๆ ในใจอดไม่ได้คิดอยู่ ภรรยาของท่านประธานกรรมการนี้คงไม่เพียงแค่มีแต่ทำท่าเปล่าๆมั้ง?

จากนั้น หลี่เสว่กลับไม่ได้เกิดความสับสนวุ่นวายเลย เพียงแค่รอพวกเขาพูดจบ จึงเอ่ยปากพูดอย่างราบเรียบว่า “หนิวจิน คนที่เมื่อกี้พูดว่าจะลาออก ล้วนจดบันทึกไว้ ”

“ครับ ประธานหลี่” หนิวจินไม่รู้ว่าหลี่เสว่จะทำอะไร แต่คำพูดของหลี่เสว่เขายังต้องเชื่อฟัง

คนทั้งหลายเห็นสภาพนี้ไม่รู้ว่าหลี่เสว่คนนี้อยากจะทำอะไรกันแน่ ได้เพียงแค่สงสัยงงงวยจ้องมองหนิวจิน ที่จดบันทึกชื่อของพวกเขาอยู่จริงๆ

หลี่เสว่หันหน้ามา พูดกับคนทั้งหลายอย่างราบเรียบว่า “ฉันคิดว่า พวกคุณคงยังไม่รู้จักสถานะของฉันทั้งหมด ดังนั้น พวกคุณจึงทำการตัดสินใจอย่างโง่เขลาเช่นนี้”

“หมายความว่าอะไรหรือ?” มีคนถามด้วยจิตใต้สำนึก

หลี่เสว่หัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “รู้ว่าสามีของฉันเป็นใครหรือไม่?”

“ฮ่า?” คนทั้งหลายสงสัยงงงวย ทำไมพูดถึงสามีของเธอแล้วล่ะ? นี่เกี่ยวกับอะไรกับสามีของเธอล่ะ?

หนิวจินอึ้งชะงักเล็กน้อย จากนั้นเข้าใจว่าหลี่เสว่จะพูดอะไรในทันที นัยน์ตากวาดผ่านความชื่นชมเล็กน้อย จากนั้นจ้องมองอย่างเงียบๆ ไม่แทรกคำพูด

หวังเทาเชอะ เสียงหนึ่ง “ผู้หญิงก็คือผู้หญิง เกิดเรื่องแล้ว ก็เพียงแค่รู้จักแต่จะหาสามีหรือ? หาสามีของคุณมีประโยชน์อะไรหรือ? สามีของคุณก็ไม่ใช่อาวุโสของบริษัท หรือว่ายังสามารถช่วยคุณบริหารบริษัทหรือ?”

“พูดได้อีกว่า ถึงแม้ว่าสามีของคุณเก่งเหลือเกิน การตัดสินใจของคุณก็ผิดด้วยเช่นกัน คุณกำลังสูญเสียผลประโยชน์ของบริษัทอยู่ สามีของคุณก็จะไม่เห็นด้วยเช่นกัน!”

หนิวจินหัวเราะเย็นชา หวังเทาคนนี้ช่างเป็นคนโง่คนหนึ่งจริงๆ ไม่ได้ชัดเจนถึงสามีของฝั่งตรงข้ามว่าเป็นใครก็กล้าพูดคำพูดเช่นนี้ คนที่ไม่รู้ยังคงคิดว่าเขาเก่งเหลือเกินนะ!

จากนั้น ไม่เพียงแค่นี้ ยังมีหลายคนพยักหน้าคล้อยตามด้วยอยู่

หลี่เสว่หัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง พูดอย่างราบเรียบว่า “ประธานกรรมการโหวจวี๋กรุ๊ป ก็คือสามีของฉัน”

“อะไรนะ?”

คนทั้งหลายตะลึงตาค้างอีกครั้ง อีกทั้งสงสัยว่าหูของตนเองมีปัญหาแล้ว

หวังเทางุ่มง่ามอยู่ที่เดิม “คุณพูดอะไรนะ? ประธานกรรมการโหวจวี๋กรุ๊ปเป็นสามีของคุณหรือ?”

“ใช่” หลี่เสว่ตอบกลับอย่างไร้สีหน้า “คุณพาทรัพยากรของคุณไปได้เลย ฉันไม่แคร์ อยู่เทียนเป่ยเพียงแค่คำพูดของสามีฉันคำเดียว ฉันกล้ารับรองว่าไม่มีบริษัทใดๆที่จะต้องการคุณ”

“แต่ทรัพยากรเหล่านั้นของคุณ สำหรับฉันมากล่าวแล้ว ไม่มีประโยชน์สักนิด”

“ยังมีคนที่อยากจะตามไปด้วยเหล่านั้น ก็สามารถไปด้วยได้เช่นกัน ฉันไม่ขวางไว้ แต่วันนี้ คนที่เพียงแค่เดินออกจากประตูใหญ่นี้ ก็อย่าไปคิดว่าสักวันหนึ่งคงจะกลับมาได้!”

“ตอนนี้ ฉันพูดรอบสุดท้าย หวังเทา คุณถูกไล่ออกแล้ว เชิญคุณออกไปทันที”

“สำหรับคนที่พูดว่าจะลาออกเหล่านั้น จดบันทึกไว้ในสมุดแล้ว ฉันก็ถามรอบสุดท้ายเช่นกัน พวกคุณแน่ใจที่จะลาออกจริงๆหรือ?”

หลี่เสว่ก็ไม่ใช่เป็นคนโง่เช่นกัน แน่นนอนเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไล่คนเหล่านี้ออกจากบริษัทหมดอย่างวู่วาม ไม่อย่างนั้นละก็ บริษัทยังจะบริหารอีกต่อไปได้ยังไงล่ะ? ถึงที่สุด ยังไม่ใช่ทำลายตนเองหรือ? เห็นสภาพนั้น คนทั้งหลายเงียบสนิท ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเช่นกันแล้ว