ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 431

บทที่ 431

เฝิงหย่งก้างมีความกลัวเล็กน้อย แม้แต่คุณชายของตระกูลฉุงล้วนกล้าฆ่า ดังนั้นตระกูลเย่ที่เป็นตระกูลใหญ่ทั้งสี่เหมือนกัน ไป๋ยี่เฟยก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอีกเช่นกัน หากเป็นเช่นนี้มา เขาเป็นเหี้ยอะไรล่ะ!

“ท่านประธานกรรมการไป๋ พูดก็พูดเถอะ แต่ว่าดีเลวล้วนทำมาหาเลี้ยงชีพให้รอดไปวันๆในวงการธุรกิจอยู่ ก็ไม่จำเป็นต้องกำจัดให้สิ้นซากขนาดนี้ล่ะ?” ถึงเฝิงหย่งก้างจะยอมแพ้ขนาดไหน แต่หน้าก็ยังต้องรักษาไว้ล่ะ

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเย็นชา จากนั้นดุด่าอย่างเสียงดังหนึ่งที “แม่มึงเอ่ยงั้นมึงยังกล้าเตะต้องภรรยาของกูหรือ?”

เฝิงหย่งก้างสั่นระริก ตกใจไม่เบา ตอนนี้คือเสียใจภายหลังจนแทบตายแล้ว ถ้าหากรู้มาก่อนว่าไป๋ยี่เฟยยังจะกลับมา เขาไม่ว่ายังไงก็จะไม่กล้าเตะต้องหลี่เสว่เช่นกันล่ะ!

นึกถึงเมื่อคืนถูกไป๋ยี่เฟยตบหน้าไปเรื่อยๆ ตอนนี้ก็ยังรู้สึกบนใบหน้าล้วนร้อนผ่าวอยู่ ในทันทีนั้น เฝิงหย่งก้างไม่รู้ว่าควรทำยังไงดีแล้ว

ไป๋ยี่เฟย ฮึ เสียงเบาๆหนึ่งที “กูกล่าวเตือนมึง แตะต้องกูได้ แตะต้องภรรยากู งั้นก็รอโดนกูแกล้งเถอะ!”

เฝิงหย่งก้างยิ้มแห้งๆ ไม่ตอบ ในใจคิดไว้ว่า ไป๋ยี่เฟยมีความกล้าหาญอย่างแท้จริง ก็แหย่ไม่ง่ายเช่นกัน เขาก็หวาดกลัวจริงๆด้วย แต่ในที่สุดก็ยังรู้สึกว่าตระกูลเย่แข็งแกร่งกว่าไป๋ยี่เฟย ถึงยังไงนั่นก็เป็นตระกูลใหญ่แห่งหนึ่ง

“ไป๋ยี่เฟย กูล้วนให้สีหน้าดีๆกับมึงแล้ว มึงยังอยากจะเอายังไงหรือ?” เฝิงหย่งก้างนึกถึงจุดนี้แล้วก็ไม่กลัวเลย

“มึงคือเก่งมาก แต่กูก็ไม่เชื่อว่า มึงยังจะสามารถเป็นศัตรูกับทั้งตระกูลเย่ได้ล่ะ?”

ไป๋ยี่เฟยเหยียดหยาม “ได้สิ งั้นมึงโทรหาเย่ฮวนตอนนี้เดี๋ยวนี้ กูจะดูว่า เขาปกป้องมึงหรือว่าจะพยายามไกล่เกลี่ยให้คู่กรณียุติข้อพิพาทซึ่งกันและกันล่ะ?”

“โทรก็โทร กลัวมึงหรือ!” เฝิงหย่งก้างพูดจบอย่างโอหัง หยิบมือถือขึ้นมาทันที โทรหาเย่ฮวน

ในใจเขามั่นใจในตนเองอย่างมาก เย่ฮวนเป็นลูกเขยของเขา อีกไม่นานลูกสาวของเขาก็จะจัดงานแต่งงานกับเย่ฮวนแล้ว อีกทั้งเป็นทายาทของตระกูลเย่ด้วย ยังจะกลัวไป๋ยี่เฟยคนนี้หรือ?

ผ่านไปไม่นาน สายติดแล้ว

“ฮัลโหล่ ลูกเขยหรือ!”

เฝิงหย่งก้างเปิดลำโพงออกอย่างไม่กลัวสักนิด

“พ่อตา มีเรื่องอะไรหรือ?”

เฝิงหย่งก้างแหกคอร้องบอกว่า “ลูกเขยอ่า นี่ผมเพิ่งจะได้รับทำโรงงานเครื่องประดับแห่งหนึ่งไม่ใช่หรือ? แต่ว่ามีคนพามาเฟียเล็กๆ กลุ่มหนึ่งมาทุบโรงงาน แทบจะทำให้ผมโมโหจนตายจริงๆ เลย!”

“คนคนนั้นยังโอหังเป็นพิเศษ ไม่ได้เอาลูกเขยอย่างคุณวางไว้อยู่ในสายตาสักนิด ผมไม่มีวิธีใดจริงๆจึงโทรหาคุณ”

เย่ฮวนฟังแล้วน้ำเสียงเย็นชาลงทันที “ความกล้าหาญนี้ใครให้เขาล่ะ แม้แต่ตระกูลเย่ก็ยังกล้าล่วงเกินเช่นกันหรือ?”

“ใช่สิ ผมก็ว่าอยู่ แม่มึงเอ่ยโอหังเหลือเกิน ยังพูดว่าตระกูลฉุงตระกูลเย่ล้วนไม่กล้าแตะต้องเขาด้วย!” เฝิงหย่งก้างพูดอย่างโมโห

เย่ฮวนถามเสียงเย็นชาว่า “ใครหรือ?”

“ไป๋ยี่เฟย! ก็คือประธานกรรมการโหวจวี๋กรุ๊ปคนนั้น!” เฝิงหย่งก้างพูดอย่างเหยียดหยาม

เสียงจบลง ในโทรศัพท์ฝั่งโน้นเงียบไปเลย

ไป๋ยี่เฟยจ้องมองเฝิงหย่งก้างหัวเราะเย็นชา

เฝิงหย่งก้างรอไปสักพัก กำลังสงสัยงงงวยว่าเย่ฮวนทำไมไม่พูด เย่ฮวนก็ส่งเสียงมาเลย “คือเขาทุบโรงงานของคุณหรือ?”

“ใช่สิ ตอนนี้ยังทุบอยู่ เรียกยังไงก็ไม่ฟัง! แม่มึงเอ่ย!” เฝิงหย่งก้างจ้องมองโรงงานที่ถูกทุบมาพอสมควรหนึ่งทีโมโหอย่างมาก เครื่องจักรกับอัญมณีมากมายขนาดนี้ ทุบหมดเลย!

น้ำเสียงของเย่ฮวนยิ่งเย็นชากว่าก่อนหน้านั้น แต่เพิ่มความหวาดกลัวเล็กน้อย “ให้เขาทุบ เงินที่ขาดทุนไปผมชดเชยให้คุณ ทำให้เขาออกไป”

“อ่า?” เฝิงหย่งก้างอึ้งชะงัก ดูเหมือนไม่เข้าใจความหมายของเย่ฮวน

เย่ฮวนพูดอีกรอบหนึ่ง สุดท้ายกำชับว่า “ตอนนี้ดีที่สุดก็คืออย่าไปแส่หาเรื่องเขา”

เฝิงหย่งก้างอึ้งชะงักจ้องมองไปยังไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟย ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่ง พูดเอ่ยปากโดยตรงว่า “ท่านประธานกรรมการเย่ที่แท้กลัวผมขนาดนี้เลยหรือ?”

ในเวลานี้ยามนี้เย่ฮวนแทบอยากจะบีบคอพ่อตาคนนี้ให้ตายใจจะขาด แม่มึงเอ่ยโทรก็โทรเปิดลำโพงทำไมล่ะ?

เฝิงหย่งก้างเห็นสภาพไม่พอใจในทันที “กลัวเหี้ยอะไรหรือ? งั้นคือให้เกียรติมึงไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับมึง!”

เย่ฮวนกัดฟันเอ่ยปากพูดว่า “ไป๋ยี่เฟย เรื่องของครั้งที่แล้วจบลงเป็นเวลาชั่วคราวแล้ว ผมไม่ได้แส่หาเรื่องคุณ คุณก็อย่ามาแส่หาเรื่องผมเช่นกัน”

“ฮึ! ได้สิ งั้นตอนนี้ผมจะหาคนไปข่มขืนภรรยาคุณเดี๋ยวนี้เลย เรื่องนี้พวกเราก็แล้วกันไปล่ะ” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างราบเรียบ

เย่ฮวนอึ้งชะงักเล็กน้อย “หมายความว่าอะไรหรือ?”

“เห็นหรือยัง แม้แต่เย่ฮวนก็ช่วยมึงไม่ได้!” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา

คราวนี้เฝิงหย่งก้างกลัวแล้วจริงๆ “ท่านประธานกรรมการไป๋ ท่าน.......อย่าโมโห ท่านอยากจะตบตี ตบตีต่อ ผมจะไม่โต้กลับอย่างเด็ดขาด ยังหวังว่าจะยั้งมือไว้ไมตรี.......”

“โรงงานอย่างนี้ของคุณยังจะเปิดต่อไปอีกหรือ? ฝันไปเถอะ!” ขณะที่พูด ไป๋ยี่เฟยถามไอ้หัวล้านหลิวอีกว่า “ทุบหมดหรือยัง?”

“ทุบหมดแล้ว ไม่มีชิ้นดีสักนิด”

เมื่อกี้ไอ้หัวล้านหลิวตื่นตะลึงกับความกล้าหาญของคนที่เรียกว่า เฝิงหย่งก้างคนนี้ ใครจะไม่รู้ว่าระดับการแคร์ภรรยาตนเองของไป๋ยี่เฟยหรือ? ถึงขนาดยังจะไปนอนกับภรรยาเขาด้วย!

และผู้จัดการใหญ่อื่นๆหลายคนนั้นมากน้อยล้วนรู้ความชอบของเฝิงหย่งก้าง แต่ใครก็นึกไม่ถึงว่าเขาถึงขนาดลงมือกับภรรยาของไป๋ยี่เฟย

ดูจากคำพูดเมื่อกี้อีก แม้แต่เย่ฮวนก็ไม่อยากไปแส่หาเรื่องกับไป๋ยี่เฟย ดังนั้นคราวนี้เฝิงหย่งก้างคือเตะแผ่นเหล็กแล้ว ยากที่จะจัดการได้!

ขณะที่คิด ผู้จัดการใหญ่หลายท่าน ต่างคนต่างมองกัน ล้วนมองเห็นนัยน์ตาของกันและกันเหมือนมีความหมายจะยกเลิกการร่วมงาน แต่ทุกคนล้วนรู้อยู่แก่ใจโดยไม่ต้องอธิบายออกมา

ไป๋ยี่เฟยระบายความโมโหจบ เรียกไอ้หัวล้านหลิว “ไปได้แล้ว”

ร้อยกว่าคน ฮูลาลา เดินออกไป

ผู้จัดการใหญ่หลายท่านเห็นสภาพต่างคนต่างทักทายตามธรรมเนียมไม่กี่คำ ก็ไปแล้วเช่นกัน

แต่พนักงานเหล่านั้น ล้วนอยู่ในมุม คำพูดเมื่อกี้ทุกคนก็ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่เช่นกัน แต่รู้ว่าย่อมต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีอย่างแน่นอน แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาเป็นห่วง

เป็นพนักงานระดับล่าง สิ่งที่พวกเขาเป็นห่วงเพียงแค่เงินเดือนของตนเอง พวกเขาเพียงอยากจะเลี้ยงดูตนเองกับครอบครัวของตนเองให้รอด ดังนั้นเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา สิ่งที่พวกเขายิ่งเป็นห่วงก็คือ งานชิ้นนี้จะไม่ได้ทำแล้วใช่หรือไม่?

กว่าเฝิงหย่งก้างจะลุกขึ้นมาได้ หลังจากมองเห็นพนักงานที่อยู่รอบๆ โมโหร้องว่า “มองอะไรล่ะ ไสหัวออกไปให้หมด!”

พวกพนักงานเห็นสภาพ วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เฝิงหย่งก้างทั้งด่าทั้งบ่นอยู่ ในใจไม่สมัครใจ แต่ก็ไม่กล้าไปหาไป๋ยี่เฟยเช่นกัน

“แม่มึงเอ่ย! ซวยจริงๆ!”