ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 434

บทที่ 434

ในใจเซียวหรงเทา ดังกุ๊กๆเสียงหนึ่ง “เรื่องของเมื่อคืนเป็นการเข้าใจผิด ผมก็ไม่มีทางอื่นเช่นกัน.....”

ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อคำพูดของเซียวหรงเทา เพียงแค่เดินทีละก้าวๆไปยังต่อหน้าเซียวหรงเทา ใช้เพียงแค่เสียงที่พวกเขาทั้งสองคนได้ยินพูดว่า “กลับไปรอนอนอยู่ข้างถนนเถอะ!”

“มีคราวหน้าอีก ผมไม่แคร์ที่จะฆ่าคุณทิ้ง!”

ตอนที่ไป๋ยี่เฟยพูดคำพูดนี้ ปล่อยความอาฆาตของตนเองออกอย่างเหมาะสม

เซียวหรงเทาโดนความอาฆาตของไป๋ยี่เฟยตกใจกลัวจนเหงื่อใหลเต็มตัว ความหวาดกลัวในใจยิ่งมายิ่งรุนแรง

ไป๋ยี่เฟย ฮึ เสียงเบาๆหนึ่งที “ไสหัวออกไป!”

เซียวหรงเทากลืนน้ำลายกลืนแล้วกลืนอีก ดึงแฟนสาวของตนเองออกไปอย่างคับขันลำบาก

คนที่อยู่รอบๆในร้านอาหารชมดูหนังดีเรื่องหนึ่ง และต่างคนต่างกลับไปกินอาหารของตนเอง

ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ล้วนไม่มีอารมณ์กิน ก็เลยขับรถกลับบ้านแล้ว

บนรถ หลี่เสว่คิดถึงคำพูดของไป๋ยี่เฟยเมื่อกี้อยู่ ทนไม่ได้ถามว่า “คุณหาคนไปทุบโรงงานของประธานเฝิงแล้วจริงๆหรือ?”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “อืม ใช่แล้ว โรงงานแห่งนี้ วันหลังก็เป็นของคุณแล้ว”

“ทุบโรงงานของเขาเพื่อที่จะแก้แค้นให้คุณ ยังไงสิ่งของเหล่านั้นของเขาล้วนเป็นสินค้าคุณภาพต่ำไม่มีราคา ตอนนี้ผมซื้อโรงงานไว้แล้ว วันหลังบริษัทสามารถทำการผลิตด้วยตนเองได้ ก็ไม่ต้องกังวลถึงปัญหาด้านวัตถุดิบแล้ว”

หลี่เสว่ได้ยินคำพูดซาบซึ้งใจอย่างมาก และกลับรู้สึกว่าตนเองไม่เอาไหนมักจะต้องอาศัยความช่วยเหลือของไป๋ยี่เฟยจึงจะทำให้เรื่องสำเร็จ นี่ทำให้เธอมีความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและความรู้สึกห่างเหินอย่างลึกๆแบบหนึ่ง

หลี่เสว่ถอนหายใจหนึ่งทีอย่างไร้เสียง ตนเองจะต้องพยายามทำมากกว่านี้จึงจะได้

......

ตอนเช้า ไป๋ยี่เฟยจะไปเยี่ยมจางหัวปินคู่สามีภรรยา บอกกับหลี่เสว่สักคำ หลี่เสว่เนื่องเพราะบริษัทเพิ่งเริ่มต้น ไปไม่ได้

ไป๋ยี่เฟยไปโรงพยาบาลโว่หลงก่อน หลังจากเข้าใจสภาพการณ์เล็กน้อยแล้ว ขับรถไปด้วยตนเอง ยังพาหลิวเสี่ยวอิงไปพร้อมกัน

หลิวเสี่ยวอิงคือไม่ว่ายังไงก็จะตามไปด้วย ไป๋ยี่เฟยไม่มีทางออก ได้เพียงแต่พาคนไปด้วยกัน

โรงพยาบาลที่พวกเขาจางหัวปินไปนั้นไม่อยู่ในเมืองเทียนเป่ย แต่อยู่ในเมืองข้างๆเมืองหลงหนาน ถ้าขับรถล่ะก็ต้องใช้เวลาสามชั่วโมงจึงจะถึง

หลังจากลงจากทางด่วน มีทางช่วงหนึ่งเป็นเขตนอกเมือง ระหว่างทาง หลิวเสี่ยวอิงหิวแล้ว มองเห็นข้างทางมีร้านบะหมี่เล็กๆแห่งหนึ่ง เรียกให้หยุดทันที “รีบจอดรถ รีบจอดรถ ฉันจะกินบะหมี่”

ไป๋ยี่เฟยเห็นจ้องมองนาฬิกาหนึ่งทีก็ใกล้จะเที่ยงแล้วด้วย ดังนั้นจอดรถไว้อยู่ข้างถนน

ที่นี่เป็นเขตนอกเมือง ทุรกันดารมาก มีเพียงร้านบะหมี่อย่างนี้แห่งหนึ่ง นอกจากนี้แล้ว แม้แต่บ้านหลังเดียวก็ไม่มี กลับมีแต่ทุ่งนาผืนใหญ่ๆ

ชื่อของร้านบะหมี่เล็กๆแห่งนี้ตามใจมาก ก็เรียกว่าร้านบะหมี่จางจี้ เห็นได้ว่าเถ้าแก่ของร้านบะหมี่แซ่จาง

หลังจากคนทั้งสองลงจากรถเดินเข้าไปยังร้านบะหมี่ เนื่องเพราะสาเหตุที่ทุรกันดาร ในร้านบะหมี่มีเพียงลูกค้าสองสามคนกับเถ้าแก่และเถ้าแก่เนี้ย

ร้านบะหมี่เล็กๆเก่าแก่มาก กำแพงล้วนดำแล้ว โต๊ะเก้าอี้ดูแล้วก็ใช้ไปหลายปีเช่นกัน เห็นลักษณะเหมือนเป็นร้านอาหารเก่าแก่แห่งหนึ่ง

หลังจากไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงนั่งลงแล้ว เถ้าแก่เนี้ยที่อายุห้าสิบกว่าปีก็เดินเข้ามาถามว่า “ทั้งสองคนจะสั่งอะไรกินหรือ?”

หลิวเสี่ยวอิงมองเมนูอาหารอ่านแล้วอ่านอีก “ฉันจะเอาบะหมี่เนื้อชามหนึ่ง”

ไป๋ยี่เฟยขี้เกียจเลือก “เหมือนกับเธอ”

“ได้ค่ะ ทั้งสองคนโปรดรอสักครู่”

รอเถ้าแก่เนี้ยเดินออกไปแล้ว หลิวเสี่ยวอิง แฮ่ๆ หัวเราะหนึ่งที “รสชาติของคุณเหมือนกับฉันหรือ!”

“ผมเพียงแค่ขี้เกียจเลือก พูดได้อีกว่า บะหมี่เนื้อก็ยังใช้ได้จริงๆ” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับอย่างราบเรียบ

หลิวเสี่ยวอิง เบ้ปาก “ยอมรับสักหน่อย ก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก!”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะขมเสียงหนึ่ง “คุณทำไมมักจะเถียงกันกับผมล่ะ?”