ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 435

บทที่ 435

พูดจบ ลูกค้าสามคนหัวเราะแล้ว “คุณดูสิ นี่ต้องพูดโกหกอย่างแน่นอน”

เถ้าแก่จางเห็นสภาพนี้ก็ถอนหายใจหนึ่งทีเช่นกัน “ผมก็ยังจะรีบส่งไปโรงพยาบาลเถอะ!”

ในเวลานี้ วัยรุ่นคนนั้นจ้องมองหลิวเสี่ยวอิงหนึ่งที “คุณเป็นหมอจริงๆหรือ? เป็นหมอจีนหรือหมอฝรั่งล่ะ?”

“เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?” หลิวเสี่ยวอิงโมโหมาก น้ำเสียงไม่ดีเลย

วัยรุ่นลูบจมูกแล้วลูบจมูกอีก มีความอึดอัดใจเล็กน้อย จากนั้นหันหน้าไปบอกกับเถ้าแก่จางว่า “ลุงจาง สิ่งที่ผมพูดล้วนเป็นเรื่องจริง ป้าหวังคือโดนยาพิษแล้ว”

พูดจบ วัยรุ่นเดินเข้าไปช่วยเถ้าแก่จางพยุงป้าหวังไว้ และยังหยิบยาเม็ดหนึ่งออกจากกระเป๋าตัวเอง “นี่คือยาเม็ดถอนพิษสูตรลับของผมเพียงเจ้าเดียว เพียงแค่ให้ป้าหวังกินแล้วจะต้องตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน”

เห็นฉากนี้นอกจากหลิวเสี่ยวอิงกับไป๋ยี่เฟย ส่วนคนอื่นๆจ้องมองวัยรุ่นเหมือนดั่งเห็นคนปัญญาอ่อน สงสัยว่าเขาสมองมีปัญหาหรือไม่

เถ้าแก่จางมีการทนความรำคาญไม่ได้เล็กน้อย “พอแล้ว เวลาไม่รอคน ผมจะไปขับรถออกมา”

วัยรุ่นร้อนใจแล้ว “ถ้าไม่ให้เธอกินอีก จะยิ่งมายิ่งรุนแรงนะ”

พูดจบยังถอนหายใจอีกหนึ่งทีด้วย “นี่นะเป็นยาเม็ดถอนพิษสูตรลับของผมเพียงเจ้าเดียว ค่าใช้จ่ายในเวลาผลิตสูงมาก เดิมทีอยากจะขายให้คุณราคาทุน แต่ว่าตอนนี้คุณไม่เชื่อ ผมได้แต่ให้ฟรีเม็ดหนึ่งก่อน”

เห็นเขาหยิบเม็ดยาถอนพิษออกมาจริงๆ ลูกค้าทั้งสามคนอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก เถ้าแก่จางไม่มีความรู้สึกอะไร กลับรู้สึกว่าเขาทำให้เรื่องล่าช้า มองก็ไม่มองสักที

“ผมไม่มีเวลาสูญสิ้นให้กับคุณ ไปอยู่ข้างๆ” เถ้าแก่จางทนความรำคาญไม่ได้แล้วอย่างมาก

ส่วนหลิวเสี่ยวอิงที่อยู่ข้างๆกะพริบตาต่อๆกัน จ้องมองเม็ดยาที่อยู่ในมือของวัยรุ่นมองแล้วมองอีก สายตาแวววาวเล็กน้อย แฝงไว้ด้วยการค้นหาเล็กน้อย

ไป๋ยี่เฟยขยับคิ้วเล็กน้อย กลับไม่ได้พูดอะไร

ก็อยู่ในเวลานี้ ร่างกายของเถ้าแก่จางเซไปเซมา จากนั้นไม่สามารถควบคุมได้ล้มสลบไปแล้วด้วย

“เอ๊ะ......”

วัยรุ่นรีบยื่นมือออกไปพยุงไว้ น่าเสียดายน้ำหนักของคนทั้งสองเขารับไม่ไหวสุดท้ายทั้งสามคนล้มลงไปที่พื้นพร้อมกัน

“นี่เกิดเรื่องอะไรกันแน่?” วัยรุ่นซุบซิบระแวงเสียงหนึ่ง

ในเวลาเดียวกัน ลูกค้าทั้งสามที่ดูความคึกคักอยู่ก็ล้มสลบไปต่อๆกันอยู่ข้างโต๊ะด้วย

อีกข้างหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยโชคดีว่าจิตตานุภาพของเขาแข็งแกร่งกว่า ฝืนใจไว้ไม่ได้ล้มสลบไป “เสี่ยวอิง.......”

หลังจากเรียกไปเสียงนี้ ไป๋ยี่เฟยจึงล้มสลบไปโดยสิ้นเชิง

หลิวเสี่ยวอิงพบเห็นเรื่องผิดปกติ รีบเดินไปข้างกายไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย?”

วัยรุ่นคนนั้นยังดีอยู่ ไม่ได้ล้มสลบไปเลย เขาหยิบเม็ดยาที่อยู่ในมือออกมาทันที กำลังจะป้อนให้กับป้าหวัง หลิวเสี่ยวอิงห้ามเขาไว้ “รอสักครู่ ยาของคุณถอนพิษได้จริงๆหรือ ถ้าได้ล่ะก็ฉันซื้อกับคุณ?”

“ได้แน่นอน!” ตาของวัยรุ่นแวววาวขึ้นมาทันที จากนั้นพูดอีกว่า “แต่ว่าของผมนี้ต้นทุนสูงมาก เม็ดหนึ่งต้องห้าพันบาท”

“ห้าพันบาทหรือ? คุณทำไมไม่ไปปล้นล่ะ?” หลิวเสี่ยวอิงลืมตาขาว

วัยรุ่นหดแล้วหดอีก “แต่ต้นทุนสูงมากจริงๆนะ สิ่งที่ผมพูดให้คุณรู้ยังเป็นแค่ราคาต้นทุนล่ะ!”

หลิวเสี่ยวอิงจ้องมองไป๋ยี่เฟยที่อยู่ข้างกายหนึ่งที ไม่ตกลงราคาอีก “ได้ ห้าพันบาท เอายาให้ฉัน”

วัยรุ่นหัวเราะหนึ่งที แฮ่ๆ หยิบอีกหนึ่งเม็ดออกจากกระเป๋าเอาให้หลิวเสี่ยวอิง “เงินล่ะ?”

“รอสักครู่ ฉันเอาให้เขากินก่อนค่อยว่ากัน”

หลิวเสี่ยวอิงป้อนยาให้กับไป๋ยี่เฟย ผ่านไปไม่นานไป๋ยี่เฟยก็ตื่นแล้ว แต่ว่าสมองยังไม่ชัดเจนเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“โดนยาพิษแล้ว” หลิวเสี่ยวอิงบอกว่า “ไอพิษกระจายอยู่กลางอากาศ ไร้สีไร้กลิ่น”

“คุณไม่เป็นอะไรนะ?” ไป๋ยี่เฟยจ้องมองเขาหนึ่งทีอย่างเป็นห่วง

หลิวเสี่ยวอิงส่ายหัวพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร ฉันชินกับยาพิษแล้ว ผลกระทบกับฉันไม่มาก”

ในเวลานี้ วัยรุ่น ว้าก เสียงหนึ่ง “พี่สาวน้อย คุณเป็นหมอจริงๆหรือ? ยังรู้จักยาพิษด้วย?”

หลิวเสี่ยวอิงอารมณ์ไม่ดีจ้องเขม็งมองเขาหนึ่งที “เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ!”